آناستازی، فروردین‌ ماه در تهران

 اما وقتی فدراسیونی کمیته فنی نداشته باشد و از سازمان تیم‌های ملی بی‌بهره باشد و مدیر تیم‌های ملی هم نداشته باشد، شاید تنها راه این باشد که کاری به این مهمی را که گزینش آن صددرصد فنی است به مراجعه‌کنندگان سایت فدراسیون بسپارد.

کاش اعلام می‌شد که فقط مربیان و کارشناسان می‌توانند فرم تنظیم شده را پرکنند تا کمی منطقی‌تر به نظر می‌آمد، با این وجود چه خوب چه بد، آرای جمع شده حکایت از آن دارد که هیچ‌کس دل خوشی از مربیان شرق اروپا ندارد و اکثریت قریب به اتفاق رای‌دهندگان آندرا آناستازی، ‌سرمربی چند ماه پیش تیم ملی ایتالیا را ترجیح داده‌اند. آناستازی متولد اکتبر 1960 در حومه مانتووادر ایتالیاست، 2 فرزند دارد و خانه‌اش پر از مفرش‌های ایرانی است و او فرهنگ و تاریخ ایران را می‌داند و تمایلش را برای قبولی سمت سرمربیگری تیم ملی کشورمان ابراز کرده است. به قرار اطلاع فروردین ماه سال جدید به تهران خواهد آمد تا مرحله پلی‌اف لیگ برتر باشگاه‌های کشورمان را از نزدیک تماشا کند.

حضور آناستازی در تیم ملی ایتالیا شامل 3 فصل است، ابتدا به عنوان پاسور به عضویت تیم ملی کشورش درآمد و با توجه به قد 181 سانتی‌متری‌اش (نانو)‌ یعنی قد کوتاه لقب گرفت، اما هرگز در سایه غول‌هایی چون لوکچتا و ... قرار نگرفت. در سال 1991به دوران بازیگری خود خاتمه داد و به جرگه مربیان پیوست و سرمربی تیم‌های نامداری چون مونتی چیاری شد و تجربه حضور در 141 مسابقه بین‌المللی را در خدمت والیبال کشورش قرار داد. در سال 1999 سرمربی تیم ملی ایتالیا شد و نتایج شگفت‌انگیزی خلق کرد.

در المپیک سیدنی سوم شد و در لیگ جهانی طلا گرفت، قهرمان اروپا شد و آنگاه در سال‌های 2007 ـ 2006 سرمربی تیم ملی اسپانیا شد و مجددا از سوی فدراسیون والیبال ایتالیا روی نیمکت داغ مربیگری نشست. آناستازی در مسابقات جهانی سال‌جاری در ایتالیا چهارم شد و مگری، رئیس فدراسیون والیبال این کشور تصمیم گرفت او را کنار بگذارد. آناستازی چه در دوران مربیگری و چه در زمان بازیگری یک بازیکن باشخصیت و قابل احترام بود. او میزان مبلغ دستمزد خود را هم به طور ضمنی اعلام کرده و با شناختی که از والیبال ایران دارد‌، آمادگی‌اش را برای حضور در کشورمان اعلام کرده است. بدون تردید آناستازی یکی از بهترین مربیان جهان است و می‌توان او را همتراز خولیو ولاسکو، دانیل کاستلانی، لوزانو و دیگر مربیان ایتالیایی و آرژانتینی دنیا خواند که در بورس قرار دارند.

در گفت‌وگویی که با برخی از کارشناسان و صاحب‌نظران والیبال داشته‌ایم بیشتر آنها آناستازی را بهترین گزینه برای والیبال ملی خوانده‌اند.

حتی مصطفی کارخانه مربی موفق دهه گذشته والیبال که مخالف حضور مربیان خارجی است، می‌گوید: اگر قرار باشد مربی خارجی بیاوریم باید بهترین باشد و من آناستازی را بهتر یا مدرن‌تر از گائیچ می‌دانم. ایرج مظفری کاپیتان و مربی پیشین تیم ملی هم می‌گوید: گائیچ شاید به دلیل شناختی که از بازیکنان ما دارد، شرایط مطلوب‌تری داشته باشد، اما والیبال ما یک مربی بزرگ می‌خواهد که در کنارش هم بازیکنان و هم مربیان ایرانی بهره ببرند. لذا برای درازمدت به آناستازی رای می‌دهم. مظفری تاکید می‌کند اگر گائیچ بیاید شاید مانند دوران گذشته تحت تاثیر هموطنش «ست کوویچ» قرار بگیرد. ست کوویچ مربی مورد تاییدی از نظر جامعه مربیان ایرانی نیست، اما البته باید به جملات مظفری این نکته را اضافه کنیم که گائیچ که سال پیش یک تیم هفتم ـ هشتمی روسیه را در اختیار داشت حالا به یک مربی بیکار درجه چندم تبدیل شده است و بدون تردید اگر یکی از بهترین مربیان دنیا بود سمت سرمربیگری تیم‌های ملی یکی از کشورها ـ حداقل صربستان ـ را به او پیشنهاد می‌کردند. به این ترتیب فدراسیون والیبال که عزم خود را برای ایجاد دگرگونی در تیم ملی جزم کرده است، چاره‌ای ندارد جز این که پخته‌تر و سنجیده‌تر عمل کند، چراکه اول باید زمینه کار را برای مربیان تراز اول خارجی فراهم کند، سپس برای یک کاسه شدن تمرینات و اداره و هدایت تیم‌های ملی، برنامه‌ریزی را به مربی خوب خارجی بسپارد و آن گاه در اندیشه دستیارانی دارای صلاحیت فنی و اخلاقی برای او و مربیان رده‌های سنی نوجوانان و جوانان باشد، کاری که حداقل به دو سه ماه وقت نیاز دارد.

تا جام‌ ملت‌های آسیا که مهرماه در ایران برگزار خواهد شد و تیم اول جواز حضور در بازی‌های المپیک لندن را به دست می‌آورد، فرصت زیادی نداریم. به همین دلیل پیشنهاد می‌کنیم بلافاصله بعد از انجام انتخابات، رئیس فدراسیون والیبال با تشکیل جلسات متعدد با حضور خبرگان و دلسوزان این رشته، بهترین گزینه را برای هدایت تیم ملی برگزینند. در این بین البته هنوز برکناری حسین معدنی صددرصد نشده است، او 5 سال تیم ملی را در اختیار داشت و نتایج بدی نگرفت، اما نتوانست برای مسابقات مهم و سرنوشت‌ساز ازجمله فینال بازی‌های آسیایی گوانگجو نقش یک هادی قوی را ایفا کند و از همه بدتر این که به جای پذیرش نقدها و نظرهای فنی در چالش رسانه‌ای برخی خبرگزاری‌های غیرتخصصی قرار گرفت و مقابل تمامی منتقدان و مربیان قرار گرفت و خود را برحق و دیگران را ناحق خواند. بی‌شک این طرز تلقی از یک مربی ملی که باید خویشتندار باشد و حرمت دیگران را رعایت کند تا احترام احترام بیاورد چندان خوشایند نبوده و نیست.

از معدنی نوشتیم، بدون تردید او تجربیات زیادی در کنار تیم ملی اندوخته است و در کنار یک نسل طلایی نیز در والیبال ایران موفقیت‌های درخور توجهی کسب کرده است. به اعتقاد ما اگر او نخواهد دستیار سرمربی جدید باشد، می‌توانیم از وی به عنوان سرمربی تیم‌های ملی نوجوانان یا جوانان استفاده کنیم. او شاید برای ملی‌پوشان بزرگسال دانش و حرف جدیدی برای گفتن نداشته باشد، اما تردیدی نداریم که توانایی هدایت تیم‌های رده‌های سنی پایین‌تر را دارد. هرچند که در رده جوانان نباید از کنار نام مربیانی چون مصطفی کارخانه نیز به آسانی عبور کرد. کارخانه با کارنامه‌ای درخشان نباید کنار بماند. او، علیرضا معمری، بهروز عطایی، محمود افشاردوست، ایرج مظفری، اصغر نایینی، مسعود آرمات، فرشاد سعیدی، محمد خمسه، محمدرضا دامغانی و خیلی‌های دیگر صاحب تجربیات ارزشمندی هستند و نباید به حال خود رها شوند. بنابراین امیدواریم بعد از انجام انتخابات رئیس فدراسیون والیبال، سرفصلی تازه در به‌کارگیری نیروهای انسانی کارآمد در والیبال ایران گشوده شود.