فوتبال امید ، قربانی جدید سیاست نتیجه‌گرایی

واقعیت این است که تیم امید ایران پیش از رسیدن به نیمه نهایی بازی‌های آسیایی، با حریف قابل توجهی رو‌به‌رو نشد تا بتوان ارزیابی واقع‌بینانه‌ای از عملکرد آن به عمل آورد.

بازی با تیم پیشرفته و سرعتی تکنیکی ژاپن در مرحله حساس نیمه نهایی، محک بسیار خوبی برای تعیین عیار تیم ما بود. نتیجه به دست آمده در آن مسابقه چیزی کمتر از یک فاجعه نبود، چون تیم ما با استفاده از 5 ملی‌پوش خود و شماری از جوانان لیگ برتری دارای تجربه و روحیه خودباوری، در برابر تیم زیر21 سال ژاپن بازنده شد ! در بازی با کره‌جنوبی هم به همان شیوه و منوال نتیجه را واگذار کردیم تا روشن شود نه تنها در سال‌های اخیر پیشرفتی نکرده‌ایم بلکه حرکت رو به عقب گذشته را ادامه می‌دهیم.

وقتی تیم امید بازی 3 بر یک برنده را تنها طی چند دقیقه تبدیل به باخت 4 بر 3 می‌کند، تزلزل دفاع تیمی ما بر همه روشن می‌شود؛ ضعفی که حتی شامل دفاع فردی بازیکنان ما هم می‌شد. گرچه مربیان تیم امید باید پاسخگوی بروز چنین مشکلی باشند اما آنچه روشن است پیروانی هم مثل مربیان پیشین این تیم، مشکلات زیادی را برای کنار هم جمع کردن و هماهنگی بازیکنان خود تحمل کرد، ولی معضل بزرگ‌تر او، رویارویی با پدیده مخرب نتیجه‌گرایی بود.

به طور طبیعی رمز شکستن طلسم ناکامی‌های طولانی مدت تیم امید، اصلاح نگاه مسوولان است. تا زمانی که آنها فقط به فکر نتیجه‌گرایی باشند، تحولی در این زمینه به وجود نمی‌آید؛ ضمن آن که آنها باید به این فکر کنند که در دوره مسوولیتشان چند بازیکن آینده‌ساز تحویل فوتبال ملی ما می‌دهند.

در حقیقت روزی می‌توانیم از این سیکل معیوب خارج شویم که درک کنیم تشکیل تیم امید با هدف تقویت تیم ملی یک پروسه3 تا 5 ساله را طلب می‌کند تا مربی تیم به دور از هر تهدید و تنگنایی، ما را به هدف صحیح نزدیک کند.

ابزار دست سرمربی تیم امید، برگزاری مسابقه‌های فراموش شده آموزشگاه‌های کشور و نیز دیدارهای باشگاهی در رده‌های سنی جوانان و نوجوانان است وگرنه نباید هیچ توقعی برای موفقیت پیروانی یا هر مربی دیگری در تیم امید داشت.