فرصتی برای احیای وزنه‌برداری

رشته‌ای که سال‌ها در ردیف ورزش‌های مدال‌آور ایران از عرصه رقابت‌های جهانی و المپیک مطرح بوده است و بی‌شک برای دلسوزان این رشته بسیار سخت بوده و هضمش سنگین خواهد بود که دیگر بار مجبور باشیم نقطه سر خط شنیده و از نو وزنه‌برداری را در مسیر درستش قرار دهیم.

امروز گناه قصور و بی‌مبالاتی صورت گرفته در قضیه شوم دوپینگ را به زمین این و آن انداختن دردی را دوا نمی‌کند و پسندیده این است که با درس گرفتن از شرایط تلخ به‌وجود آمده، انرژی‌های مثبتی را در تار و پود وزنه‌برداری تزریق کرده و حساب شده و اساسی، این رشته را ساماندهی کنیم. این را از این نظر می‌گوییم که شناختن مقصر کار آسانی است، اما مهم‌تر برای ورزش ما این است که اجازه ندهد، بدخواهان دیگر بار در بدنه این رشته رسوخ کنند.

برای آن که قدری موضوع را بشکافیم باید به صحبت‌های داراب ریاحی، نایب رئیس فدراسیون وزنه‌برداری اشاره کنیم که اشاره دارد برای از دست ندادن فرصت حضور در المپیک لندن، این‌که کلی به اتفاق حسین رضازاده با توماش ایان رئیس فدراسیون جهانی کلنجار رفته‌اند تا وزنه‌برداری ایران با محرومیت چند ساله از حضور در رقابت‌های مختلف مواجه نشود و فدراسیون به جای آن جریمه مالی بپردازد.

سوال این است که در حال حاضر دستمایه وزنه‌برداری ایران برای حضور در رقابت‌های مختلف جهانی و آسیایی چیست که به تبع آن انتظار داشته باشیم در المپیک لندن حضوری خوب و پررنگ داشته باشیم؟!

تا آنجا که همگان نیز واقفند؛ در حال حاضر وزنه‌برداری ایران در غیاب مهره‌هایی که هر یک بواسطه متهم شدن به دوپینگ با محرومیت مواجه شده‌اند، دارای وزنه‌بردارانی نیست که بتوانند ما را در عرصه رقابت‌ها صاحب مدال نمایند. با چنین چشم‌اندازی باید گفت که وزنه‌برداری ایران در بازی‌های آسیایی 2010 گوانگ ژو چین کار بسیار سختی برای کسب مدال دارد ، چه برسد به آن که توقع داشته باشیم که رنگ چنین مدالی نیز طلا باشد.

بی‌شک باید واقع‌بینانه با مسائل امروز وزنه‌برداری برخورد کرد و خود را فریب نداد. چه در غیر این صورت جامعه ورزش و وزنه‌برداری کاملا آگاه هستند و به دقت نیز مسائل را زیرنظر دارند. به هر حال امیدواریم وزنه‌برداری ایران با همت دلسوزان راستین خود دیگر بار قد علم کرده و از بحران موجود به سلامت عبور کند.