نهضتی پویا‌ که نامش بهمن 57 است

31 سال از پر افتخارترین روز تاریخ ایران می‌گذرد و انقلاب اسلامی که نشانه‌ای از بلوغ و بالندگی یک ملت است، با موفقیت از حوادث سخت عبور کرده و در آستانه 32 ساله شدن، بایستی با افتخار به سال‌های گذشته و دستاوردهایش نگاهی قابل تامل بیندازد و از پیشرفت‌های شگرف خود در عین تلاطم‌های شدید سال‌های گذشته احساس غرور کند.

تلاطماتی که از روزهای پر از تنش اوایل انقلاب آغاز و به طیف وسیع ترورهای آن زمان و تحمیل 8 سال جنگ گرم ایران و عراق و تحریم‌های گسترده و بالا‌خره امروز جنگ نرم منتهی شده ،روزهای سختی را به ملت ایران تحمیل کرد و این ملت در زیر این همه فشار ایستاد تا همه دنیا از میان آنچه تصور می‌کرد خرابه‌ای باقی نگذاشته است، با تندیسی زیبا مواجه شود تا تمام دنیا به یک باره و در دهه سوم پیروزی انقلاب 57 با ایرانی روبه‌رو شود که هم هسته‌ای، هم فضایی و هم لیزری است و هم دستاوردهای بسیار گسترده در علوم پزشکی، داروسازی و بیوتکنولوژی و همچنین سلول‌های بنیادی و دستاوردهای قابل تاملی در بعد دیپلماتیک دارد که دنیای غرب را وحشت‌زده کرده است.

این روزها که به سی و یکمین‌بهار انقلاب اسلامی ایران رسیده‌ایم در کنار این همه غرور مسائلی در سطح جامعه به وجود آمده که شاید روزنه امید ایران اسلامی را تا حد زیادی به همان روز وحدت‌آفرین 22 بهمن معطوف کرده است تا خون تازه‌ای را در رگ‌های کالبد 31 ساله انقلاب اسلامی ایران جاری سازد و ایرانی را باور کند که امروز شاخص‌ترین در منطقه خاورمیانه و یکی از کشورهای توانمند برای چانه‌زنی در مقابل دنیایی است که تا به امروز با عینک چند کشور محدود از دیدگاهی فراتر از سایرین به ملت‌های جهان می‌نگریست.

مسائلی که پس از انتخابات سال 88 اتفاق افتاد پایان روزهای 31 سالگی انقلاب اسلامی را با شرایطی مواجه کرد که شاید بهتر است به آن علاوه بر تلخی‌هایی که در کام مردم ایران آفرید، ازدیدی مثبت هم بنگریم.اتفاقات و حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری و سوالاتی که در پی آن در اذهان مردم در ابعادی فراتر از انتخابات ایجاد شد، نیازی جدی برای بازگشت به آرمان‌های 31 سال قبل و اتفاقات آن روزها را ضروری نمود، چه این که شاید اگر این حوادث تلخ رخ نمی‌داد سایه گذر زمان قادر بود این آرمان‌ها را در ذهن نسل‌هایی که فاصله زیادی با روزهای 22 بهمن 57 پیدا کرده بودند،با انحرافی شاید جدی ولی پنهان ایجاد کرده و یا آنها را در گذر ورق خوردن ماه‌ها و سال‌ها دچار سایش کرده و مسیر مستقیمی که با خون شهیدان همین ملت، طعم گوارای استقلال و غرور را در جان آن نشانده بود، دچار انحرافاتی زاییده زمان و انسان همراه با نسیان نماید.

انقلاب 57 ایران راهی را پیش پای ملت گذاشت که در عین سهولت به دلیل خاص بودن بسیاری از زوایای آن برای باقی ماندن نیاز به مراقبت و بازگشت به اصل در هر برهه‌ای از زمان دارد و این مفهومی است که شاید حوادث پس از انتخابات ایران آن را به یاد خواص و عوام آورده باشد.

مفاهیم ارزشمند و اصیل جمهوریت در کنار اسلامیت نظام ایران، تنها با راهپیمایی‌های متعدد در روزهای خاص این کشور بویژه در 22 بهمن ماه تضمین نمی‌شود و پاسخگویی به برخی از مسائل و همچنین بازگشت به مفاهیم اوایل انقلاب و مرور و باز تعریف آن که فضای پاک آن را امام و شهدا ترسیم و قانون اساسی در سایه حضور مدبرانه ولایت فقیه آن را ادامه داده بود،نیاز داشت.

امروز در حالی به استقبال 32 ساله شدن نظام جمهوری اسلا‌می می‌رویم که تمامی گروه‌های کشور و طیف‌های گسترده‌ای از مردم با هر سوال و سلیقه و با هر ابهام و پرسشی هنوز در همان سه کلمه وحدت دارند و آن جمهوری، اسلامی و ایران است که در دنیا مشابهی برای آن پیدا نمی‌شود.

بسیاری از مردم، نمایندگان آنها در خانه ملت و مسوولین اجرایی در این روزها به دنبال تبیین این مفهوم هستند که این سه کلمه در کنار هم مفهوم، هویت و اندیشه‌ای است که سنگ بنای آن با آرای بیش از 98 درصدی مردم نهاده شده است اما یک «امای» مهم در این میان در ماه‌های اخیر خودنمایی می کند که این انقلاب درخت تنومندی شده است که با همان ابزارهای نگهدارنده یک نهال نوپا نمی‌توان آن را حفاظت نمود و بایستی به این مساله باور داشت که این درخت تنومند که برگ و بارش بر روی تمامی آزادگان و ملت‌های مظلوم جهان سایه آرامش و اعتماد به نفس ، پهن کرده است نیازی مبرم به نگهدارنده‌هایی دارد که این بار از جنسی فراتر از آن نگهدارنده‌ای است که در سال 57 برایش به کار می‌رفت و امام امت چه باوقار و دوراندیشی فرمود که «بصیرت» همان است که باید در جریان انقلاب و در روند رو به جلوی این نهضت درپیچ و خم روزگار،هر روز بیش از قبل بر دامنه آن اضافه کرد. بصیرت و توسعه آن بویژه در میان وارثان این انقلاب که روزهای بهمن 57 را تنها از دریچه تلویزیون و یا در نهایت در کتاب‌هایی خوانده‌اند که آن هم روایتی با ذهن و عقل بشر دیگر است کلید نگهدارنده‌ای است که درخت کهن این انقلاب بیش از قبل و با دیدی رو به جلو به آن نیازمند است و در نهایت باید گفت که روز 22 بهمن هر ساله یادآور این است که ما می‌توانیم و ایران را با تمامی وجود خواهیم ساخت بدون تکیه‌گاهی جز خدایی که حامی این انقلاب و ملت ایران است.

مریم هدیه‌لو