جنگ تجارتی بزرگ

طراحان و افروزندگان جنگ ، از دیر باز بر روی اختلاف زیاد بین حقایق هول انگیز جنگ و نحوه گزارشگری حرفه ای جنگ ، کار و اتکا کرده اند. حتی زمانی که در ویتنام ، کشتار در اوج خود بود ، مایکل هر ، خبرنگار آزاد در گزارشی نوشت که رسانه های آمریکا «هرگز راهی را برای ارائه گزارش معنی دار از مرگ ، چیزی که البته همه چیز حول آن می چرخید ، نیافتند» و درست در بحبوحه کشتار ، زشت ترین و کثیف ترین آدمها که کورمال کورمال به دنبال کسب تقدس و برائت بودند ، بیشترین التفات و توجه را در میان روزنامه ها و شبکه های رادیو و تلویزیونی به خود اختصاص دادند. زمانیکه افق جنگ نمایان می شود - و خصوصا زمانی که آغاز می شود - محنتی جانسوز منابع خبری آمریکایی را فرا می گیرد. رژیم رسانه ها با پرهیزهای فزاینده ای پر می شود مجری ها ، ژنرال ها ، مقامات واشنگتن ، گزارشگران و کارشناسان ، ناگهان صفحات تلویزیون را از تاکتیک ها و استراتژی های مختلف پر می کنند. و در حالی که پنتاگون در حال آزمایش فناوری های جدید جنگی خویش است ، تصویرهای شبیه سازی شده رایانه ای مرزهای تکنیکی ریاکاری و تزویر را پوشش می دهند. تصاویر زنده ماهواره ای به نظر جنگ را نزدیک و بی فاصله می کنند و با برخورد هر موشکی به عراق آه بینندگان را در می آورند ؛ گویی که آنها تصاویر یک آتش بازی را تماشا می کنند. مهمترین مکانیسم بی تفاوت سازی براحتی در سودمند ترین شکل خود به کار گرفته می شود. تلویزیون ادعا می کند که جنگ را به اتاقهای نشیمن ما می آورد; اما در حالی که خون های زیادی جاری می شوند و دردهای بیشماری در دور دست بر تن ها خلیده می شود ، وظیفه پوشش تلویزیونی این است که ما را بیشتر از پیش احمق تر و بی تفاوت تر سازد. ما نه تنها بی تفاوت می شویم ، بلکه ممکن است متقاعد شویم که آگاهیمان در حال عمیق تر شدن است . با شروع جنگ ، اگر چه تلویزیون تاکید فراوانی بر اسطوره های همبستگی و مردمی دارد ، اما در عمل هرچه جلوتر می رود ارتباط حقیقی ما را با نوع بشر از بین می برد. مارک کریسپین میلر تحلیلگر رسانه ای پرسیده است : وقتی در خانه هایمان پای تلویزیون نشسته ایم و جنگ را تماشا می کنیم ، در واقع چه چیزی می بینیم؛ آیا ما حقیقتا آنچه را در جنگ اتفاق می افتد تجربه می کنیم؛ در حقیقت این «تجربه» اساسا پوچ و باطل است . نابرابری مقیاس ها و دوری شدید موقعیت ها از یکدیگر بسیار واضح است . با وجود آن که جنگ با نابودی خانواده ها ، فروریختن دیوارها و بامهای خانه ها ، یکی از بزرگترین مصیبت ها و حوادثی است که می تواند برای یک ملت و یا مردم در تمام زندگی روی دهد ؛ ما آن را بسیار کوچک و موجز شده ، از میان یک جعبه کوچک محکم که از تمامی قسمتهای خانه درخشش آن مشهود است ، تماشا می کنیم و تلویزیون روشهای جنگی منحصر به فرد خود را داراست . در همان حال که ممکن است ما را با حقایق مرگ ، درد و بدبختی و قطع عضو شدن مواجه کند ، بلافاصله خاطره رنجی را که خود از بدبختی های جنگ در ذهن ترسیم کرده است ، با پخش آگهی های شاد بازرگانی و تصاویر شفاف چشم نواز جایگزین می کند. همه اینها به دروغ جدای از هم جلوه داده می شوند، شبکه ها کارخانه های تولید خیالند: گزارشگر تلویزیون خیال ما را آسوده می کند ، درست همان گونه که جان وین در گذشته خیال اجداد ما را با نمایش این که همه چیز را در کنترل خویش دارد آسوده می کرد و از آنجا که به نظر نمی رسد کسی در تلویزیون زندگی کند ، به نظر هم نمی رسد که کسی در آنجا بمیرد. و این ویژگی مادی تلویزیون سبب می شود که لحظات مرگبار ، آن سنگینی خاص خود را از دست بدهند.