لیپی: نمی‌خواهم تیمی بر پایه ترحم بسازم

او تنها 2 بار در تیم المپیک ایتالیا توانسته پیراهن ملی را به تن کند، ولی در مربیگری کارنامه پرباری دارد. لیپی نمونه کاملی از یک مربی واقعگراست که فقط و فقط منافع تیمش را در نظر می‌گیرد.

وی بعد از جام جهانی 2006 مانند مربیان قبلی قهرمان جهان، چون امه ژاکه و لوئیس فیلیپه اسکولاری از سمتش کناره‌گیری کرد و جایش را به روبرتو دونادونی جوان سپرد. نتایج ضعیف ایتالیا در یورو 2008 باعث شد ایتالیایی‌ها دوباره سراغ مارچلو لیپی بروند. کسی که با وجود پیشنهادهای فراوان، هرگز مربی یک تیم باشگاهی یا ملی دیگر نشده بود. گفتگوی مارچلو لیپی با مجله ورلدساکر پیش روی شماست.

وقتی در ماه فوریه ایتالیا در یک دیدار دوستانه با 2 گل در ورزشگاه امارات لندن، مقابل برزیل شکست خورد، چه نتیجه‌ای گرفتید؟

خب من اصلا دوست نداشتم آن بازی را واگذار کنیم، اما با پذیرش شکست در چنین مسابقه‌هایی است که می‌توانید درس بگیرید و آینده را بسازید. متوجه شدم باید روی بعضی از نقاط ضعف خیلی کار کنیم.

آیا این نتیجه یک سکته در راه حرکت به سمت آفریقای جنوبی است؟

من تنها مدت کوتاهی است که مربیگری تیم ملی را به عهده گرفته‌ام. دفعه قبلی که این وظیفه را داشتم، بعد از 18 ماه برابر تیم‌های بزرگی چون آلمان و هلند، بازی دوستانه انجام دادیم. در آن زمان جواز حضور در جام جهانی را کسب کرده بودیم. شاید این بار بازی با برزیل برای ما کمی زود بود.

رقابت‌های انتخابی جام جهانی و جام کنفدراسیون‌ها برای شما چه مفهومی دارد؟ آیا می‌خواهید به بازیکنانی که در سال 2006 قهرمان جهان شدند، وفادار بمانید؟

نه، به هیچ وجه. در آخرین بازی‌هایمان فقط 8 یا 9 بازیکن از تیمی که در آلمان قهرمان شد را همراه داشتیم. باید تیمی بسازیم که شخصیتی مثل تیم سال 2006 داشته باشد. وقتی در اولین جلسه تمرین گردهم جمع شدیم، به آنها گفتم همیشه به خاطر این که نشان دادید حرفه‌ای واقعی هستید، از شما تشکر خواهم کرد؛ اما نمی‌توانم تیمی بر پایه ترحم و عاطفه بسازم. آنچه شما در گذشته انجام داده‌اید، بسیار بزرگ بود و من به شما مدیونم؛ ولی آینده متفاوت است.

به هر حال آنچه ما در مرحله انتخابی جام جهانی انجام دادیم، جایی برای پشیمانی نمی‌گذارد. ما بد کار نکرده‌ایم؛ ولی ایرلند هم خیلی خوب بوده است. در فاصله یک سال تا جام جهانی، وضع ما رضایت‌بخش است.

کار جیووانی تراپاتونی را در تیم ملی ایرلند چگونه می‌بینید؟

شما می‌توانید دست، پا و فکر «ال تراپ» را در این تیم پیدا کنید! آنها تیمی با انگیزه و با بازیکنانی خوب نظیر آیدن مک‌گیدی و دیمین داف هستند. بازیکنان‌ آنها قدرت بدنی بالایی دارند. برای نمونه به کوین دویل توجه کنید که در پست مهاجم نوک بازی می‌کند. آنها تیمی شایسته احترام هستند.

از این که یکی از رقبای ایتالیا در راه رسیدن به جام جهانی به وسیله یک ایتالیایی هدایت می‌شود، چه احساسی دارید؟

برای مدتی طولانی انگلوساکسون‌ها با غرور به ما فخر می‌فروختند، اما الان اوضاع تغییر کرده و ایرلند و انگلیس مربیان ایتالیایی دارند. فکر می‌کنم جواب شما را داده باشم!

در حال حاضر چه تیم‌هایی را مدعی قهرمانی جام جهانی 2010 می‌دانید؟

باید همان نام‌های آشنای گذشته را بگویم. ایتالیا، اسپانیا، فرانسه، آلمان، انگلیس، آرژانتین و البته برزیل. این‌ها تیم‌هایی هستند که برای قهرمانی به آفریقای جنوبی می‌روند و شانس خوبی دارند.

از جام کنفدراسیون‌ها چه انتظاری دارید؟

قرار نیست قهرمان جام کنفدراسیون‌ها، جام جهانی را هم ببرد. در حقیقت قبلا که این گونه نشده است. بنابراین نمی‌دانیم تیم‌های مختلف چقدر دوست دارند فاتح این مسابقه‌ها شوند. من بازیکنان مهم ایتالیا را به این رقابت‌ها آورده‌ام، در فصل اخیر جی‌جی بوفون، آندره‌آ پیرلو، مائورو کامورانزی و جنارو گتوزو با مصدومیت روبه‌رو شدند و امیدوارم به آمادگی رسیده باشند. از آن گذشته خیلی دوست داشتم آفریقای جنوبی را از نزدیک ببینم.

هنوز اعتقاد دارید استعفاء پس از قهرمانی در جام جهانی تصمیم صحیحی بود؟

یک ماه بعد از پایان جام جهانی به خودم می‌گفتم: چه حماقتی! اما در حقیقت من این کار را به دلایل شخصی انجام دادم، چون پسرم، داویده درگیر ماجرای کالچوپولی بود. با این حال من دو سال جالب را پشت‌سر گذاشتم. از 26 دانشگاه ایتالیا دیدن کردم که 40 رشته معتبر در آنها تدریس می‌شد. در کنار آن جلساتی را با سایر فدراسیون‌های فوتبال داشتم. خیلی از افراد، تیم ما را به عنوان یک الگوی مناسب از یک کار گروهی خوب و اتحادی عالی مثال می‌زدند. من همیشه گفته‌ام تیم ما بازیکنان بزرگی چون کاناوارو، پیرلو، زامبروتا، بوفون، گتوزو، توتی، دل‌پیه‌رو و کامورانزی داشت، اما فقط با یک کار گروهی خوب و در سایه اتحاد توانستیم به موفقیت برسیم.

عملکرد تیم‌های باشگاهی ایتالیا در اروپا را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

چیزهای زیادی راجع به نبرد تیم‌های ایتالیایی و انگلیسی در لیگ قهرمانان اروپا گفته شده، اما در حقیقت آرسنال، چلسی، منچستر یونایتد و لیورپول، فوتبال انگلیس را ارائه نمی‌کنند. این باشگاه‌ها، یک فوتبال بین‌المللی ارائه می‌کنند که مربیان خارجی، بازیکنان خارجی و البته تعدادی بازیکن انگلیسی دارند و نام این باشگاه‌ها هم انگلیسی است. بنابراین نباید نبرد تیم‌های باشگاهی را نبردی ملی دانست. آنچه بین تیم‌های ملی اتفاق می‌افتد، یک مسابقه بین‌المللی است. نتیجه تشکیل چنین باشگاه‌هایی این است که دیگر نمی‌توانیم بگوییم سبک انگلیسی یا سبک برزیلی و ایتالیایی، برزیلی‌ها این روزها قدرتی‌تر شده‌اند. ما ایتالیایی‌ها دیگر با سیستم کاتاناچیو بازی نمی‌کنیم. این چیزی است که باعث به وجود آمدن تغییرات شدید در فوتبال نسبت به گذشته شده است.

بعد از 3 سال که از کالچوپولی می‌گذرد، می‌توانیم بگوییم فوتبال ایتالیا پاک شده است؟

مشکل در این است که هیچ جا مرز معینی برای آلودگی وجود ندارد، من همیشه از این مثال استفاده می‌کنم که وقتی قسمتی از یک پنیر درجه یک پکورینو خراب می‌شود، شما همه آن را دور نمی‌اندازید. بخش خراب آن را جدا می‌کنید و می‌توانید از بقیه آن استفاده کنید. درست مثل فوتبال که در آن، هم انسان خوب هست و هم بد. شما نمی‌تواند بگویید گروهی کوچک از انسان‌های بد همه‌چیز را خراب می‌کنند.

وضعیت فعلی فوتبال ایتالیا چگونه است؟

بعد از جام‌جهانی هر جا رفتم با احترام مواجه شدم و فهمیدم که دیگران دیدگاه مثبتی به فوتبال ما دارند. مربیان از تراپاتونی و کاپلو گرفته تا مربیان کوچک همه خود را خوب آماده کرده‌اند، چنین چیزی را در خیلی از کشورها پیدا نمی‌کنید.

آیا بعد از جام‌جهانی در باشگاه‌ها یا تیم‌های ملی دیگر کار خواهید کرد؟

من حتی نمی‌دانم فردا چه کار می‌کنم. چه برسد به بعد از جام‌جهانی!

مترجم: مزدک میرزایی / منبع:‌world soccer