به بچه ها بگوییم که با خویشتنداری موفق می شوند

بچه ها خویشتنداری را از ما یاد می گیرند. آیا فرزند شما مشق و تکلیف مدرسه اش را انجام می دهد؛ آیا در کلاس با دیگران همکاری می کند؛ آیا سعی می کند خویشتندار باشد و آن را نشان دهد؛

کد خبر: ۲۵۰۲۴

خویشتنداری فرزند شما، مقیاس خوبی برای اندازه گیری (تخمین زدن) میزان موفقیت او در آینده است . این که او چطور می تواند استرس را کنترل کند و مسوولیت پذیر باشد، بستگی دارد به میزان سازگاری او با یکی از والدین (یکی از بزرگترها). کودکان چگونه خویشتنداری را که باعث موفقیت در مدرسه و زندگی می شود، می آموزند؛ شاید پاسخ تکاندهنده باشد. آنها خویشتنداری را از ما می آموزند. کارشناسان معتقدند تربیت موثر خیلی ساده انجام می شود و آن هنگامی است که والدین نقش معلم یا الگو را ایفا می کنند. کودکان ما با سرمشق قرار دادن والدین و تقلید از آنها، تربیت می شوند. بچه ها با مشاهده رفتار والدینشان و نسخه برداری از آن ، می توانند اعتماد به نفس ، قضاوت مناسب ، همدلی با دیگران و خود نظمی (خویشتنداری) را یاد بگیرند و در خود رشد دهند (در خود درونی سازند). افراط و تفریط در تربیت جواب نمی دهد و کارایی ندارد. نه تنبیه سخت و نه رها ساختن فرزندان ، در آموزش عزت نفس یا خویشتنداری ، به آنها کمک نمی کند. هنگامی که ما فرزندان را تربیت می کنیم ، هدف ، آموزش خویشتنداری است ؛ نه فقط متوقف کردن موقتی رفتار نامناسب . گرچه تنبیه شدید و فریاد و تهدید، شاید برای لحظه ای رفتاری را متوقف کند؛ اما این اقدام ها سرانجام این پیام را به کودکان می رساند که آنها بد هستند و شاید آنها را در آینده به رفتار بدتر سوق دهد. اگر داد و فریاد و رو دست زدن ، ابزار مناسبی برای کنترل کردن بچه ها بود، پس به نظر می رسید یک بار استفاده از آن باید موثر باشد؛ در حالی که اغلب والدین که از این روش استفاده می کنند، نتیجه نمی گیرند؛ حتی اگر آن را ادامه دهند.
مراحل رشد :
والدین باید به سن کودک توجه داشته باشند و سطح توقعشان را با سن کودک هماهنگ کنند. به عبارتی ، آنها می توانند از سن کودک به عنوان راهنمای سطح توقع خود استفاده کنند. یک کودک نوپا در سن پرخطر دو سالگی ، تلاش می کند راهی را پیدا کند تا بتواند سلامت آن را طی کند. یک نوجوان ، جویای هویت و استقلال است . نوجوانان به راهی نیاز دارند که در آن ، هویت یابی و طغیان را به سلامت طی کنند؛ وگرنه ممکن است بچه های خیابانی و خرابکار را انتخاب کنند.
تکنیک های تربیت (انتظام):
یک انجمن روان شناسی امریکایی این پیشنهادها را ارائه می دهد. والدین ناموفق ، کودک را بدنی یا زبانی مورد آزار قرار می دهند و به او ضربه می زنند؛ اما این برخوردها موثر نیست و آنها شدیدا بهداشت روانی کودک و رشد بزرگسال را به خطر می اندازند. شرمنده کردن ، تحقیر کردن و زدن کودک ، نه تنها مفید نیست ؛ زیان آور هم هست . فریاد و داد و بیداد بیش از حد، معمولا فقط میزان تعارض را افزایش می دهد و پذیرش و حرف شنوی کودک را از میان می برد. بدنام کردن کودک ، برای او و خانواده مضر است ؛ چراکه او باور می کند بد است و در نتیجه بدرفتاری می کند. تهدید بیش از حد ممکن است به اعتبار شما لطمه بزند و فورا کودک یاد می گیرد برای شما ارزشی قائل نشود و به آنچه می گویید، اهمیتی ندهد. در تکنیک های تربیت صحیح ، از یک الگو استفاده می شود، این که شما چطور با ناکامی و استرس و مشاجره برخورد می کنید، بر فرزندتان تاثیر می گذارد. معین کردن محدودیت هایی که بوضوح تعریف شود، بسیار مهم است . کودک باید بداند چه چیزی پسندیده و چه چیزی غیرقابل قبول است . تنبیهی موثر است که درست مطابق تقصیر کودک باشد؛ نه کمتر، نه بیشتر. فرستادن کودک به رختخواب قبل از شام ، به دلیل انجام ندادن تکالیف ، مفید نیست ؛ اما محدود کردن و یا حذف کردن برنامه تلویزیون برای چند شب ، مناسبتر خواهد بود. پذیرفتن و بخشیدن اشتباهات ، ویژگی ای است که خیلی خوب به درد ما می خورد و برای ما کارایی دارد. وقتی کودکان سعی می کنند خیلی کارها را خودشان انجام دهند، بعضی از اشتباهات و خسارت های مالی را می توان پیش بینی کرد. به طور مثال ، وقتی کودک سعی می کند ظرف بشوید ، ظرفهای زیادی ممکن است بشکند. در مراحل مختلف رشد کودک ، داشتن انتظارات قابل قبول از توانایی های او ، بسیار مهم است . مثلا از بچه های نوپا نمی توان توقع داشت از خودشان پذیرایی کنند یا مدت طولانی یک گوشه ساکت بنشینند. در آخر باید گفت : پدر و مادر برای نفوذ بر فرزندشان باید در شرایط مختلف ، هم انعطاف پذیر و هم ثابت قدم باشند. کودکان باید محدود شوند ؛ اما محدودیت هایی که موجب رشد شخصیت و خلاقیت آنها شود.