زیستن در اتمسفر خانه برای ساکنانش معنا پیدا می‌کند وهرکسی تلاش می‌کند چراغ آن خانه برای برگزاری روضه یا هر مجلس مذهبی دیگری، به خیر و خوشی روشن نگه داشته شود. آنچه در ادامه می‌خوانید، حاصل گفت‌وگوی محسن مرادی، از مداحان اهل‌بیت با یکی از برگزارکنندگان روضههای خانگی است تا تجربیاتش را با ما و شما در میان بگذارد.
اینجانب بنده روسیاه و خادم و نوکر نوکران دستگاه سیدالشهداء(ع)، مجید رحیم‌زاده هستم. امام باقر(ع) به کسانی که در روز عاشورا نمی‌توانند به زیارت حضرت‌شان بروند، اینگونه دستور عزاداری دادند: «بر حسین، ندبه، عزاداری و گریه کنید و به اهل خانه خود دستور دهید که بر او بگریند و در خانه‌تان با اظهار گریه و ناله بر حسین، مراسم عزاداری بر پا کنید و یکدیگر را با گریه، تعزیت و تسلیت‌گویی در سوگ حسین در خانه‌های‌تان ملاقات کنید.»
روضه ۵ ساله
بنده حدود پنج سال است که در منزل‌مان روضه برگزار می‌کنم. سالیان سال به‌دلیل مشکلات آپارتمان‌نشینی و کوچکی منزل محل مناسبی برای روضه خانگی نداشتم. تمام فکر و ذکرم این بود که محل مناسبی برای برگزاری روضه پیدا کنم. پس از سختی‌های فراوان و با عنایت حضرت‌زهرا(س) و با توسل به شش‌ماهه امام حسین(ع)، در سال ۱۳۹۵ موفق به خرید منزلی ویلایی و قدیمی در خیابان نظام‌آباد تهران شدم. از همان زمان خانه‌مان را طوری طراحی و بازسازی کردم که برای برگزاری روضهخانگی جای مناسب داشته باشد. طی این سال‌ها مشکلات زیادی بر سر راه برگزاری روضه وجود داشت که با کمک رفقای هیاتی آنها را رفع کردیم و تجهیزات مورد نیاز جلسات روضه را خریدیم. روضههای خانگی باعث افزایش رزق معنوی و مادی صاحب منزل و خدمتگزارانش می‌شود. روضه خانگی علاوه بر این‌که نور اهل بیت(ع) را وارد زندگی و خانه‌ها می‌کند، قفل‌های سرسخت و گرفتاری‌های زندگی امروز را می‌شکند. روضههای خانگی هم کلاس اخلاق برای خانواده‌هاست و هم فرصتی است برای همدلی و دور هم جمع شدن‌های ساده. ما خود را از ابتدا خادم و نوکر دستگاه سیدالشهدا(ع) دانسته، همواره سعی داشته‌ایم در دستگاه عظیم سیدالشهدا(ع) سهیم بوده و به نوعی خود را به حضرت زهرا(س) نشان دهیم. پیامبر اکرم(ص) فرموده‌اند: «خانه‌ای که در آن قرآن زیاد تلاوت شود، خیر و برکتش زیاد می‌شود، اهل خانه در وسعت قرار می‌گیرند و آن خانه برای اهل آسمان می‌درخشد، همان‌گونه که ستارگان برای اهل زمین می‌درخشند.» روضه و ذکر اهل‌بیت(ع) هم قطعا از این حدیث مستثنی نیست.
یک‌نفر یا صدنفر؛ فرقی ندارد
در روزهای ابتدایی برگزاری روضه، تعداد شرکت‌کننده‌ها برایم بسیار اهمیت داشت و وقتی استقبال چندانی از روضه‌های‌مان نشد کمی ناراحت و مایوس بودم. کمی که گذشت، با خودم فکر کردم که وظیفه بنده برگزاری و خدمتگزاری به عزاداران و دوستداران اهل بیت(ع) است؛ چه یک نفر و چه صد نفر. از آن‌موقع همیشه سعی کرده‌ام همواره به بهترین شکل به نوکران و دوستداران خاندان اهل بیت(ع) ارائه خدمت نمایم.
هزینه جلسات همیشه با صاحب روضه است
صاحب این روضه‌ها حساب و کتابش دقیق است و همیشه شش دنگ حواسش به ما و کلیه خادمان و شرکت‌کنندگان روضه هست. این‌که فرزندان ما می‌بینند بنای دور هم جمع شدن ما در خانه به گناه و معصیت نیست و بهانه دورهمی ما، امام حسین(ع) است، برایش یک ارزش شیرین و ماندگار می‌شود؛ ارزشی که زندگی‌شان را می‌سازد. بنده طی این سال‌ها با عنایت و لطف پروردگار و اهل بیت(ع) سعی کردم به‌دور از تجمل و اسراف روضه‌خانگی‌مان را برگزار کنم. بارها شده که موقع برگزاری جلسه، وضعیت اقتصادی‌ام تعریفی نداشته ولی با عنایت صاحب روضه، درست قبل از مجلس، مبلغ لازم به‌دستم رسیده و هیچ‌گاه نیازمند نمانده‌ام. یک‌بار برای روضه‌مان مجبور شدم مبلغی از یکی از دوستان قرض بگیرم. فکرم مشغول بود که چند روز بعد، مبلغی از جایی که فکرش را هم نمی‌کردم به‌دستم رسید و قبل از برگزاری روضه، پول رفیقم را برگرداندم.شاید بیانش خالی از لطف نباشد؛ مجلس روضه شهادت حضرت رقیه را داشتیم و من برای تعدادی که مدنظرم بود، نذری تهیه و تدارک دیدم اما وقتی مهمان‌ها آمدند، دیگر جایی برای نشستن نبود و جمعیت زیادی آن شب برای روضه به منزل ما آمدند.من با دیدن این وضعیت بسیار نگران کم‌وکاست در پذیرایی از مهمان‌ها شدم. در بین روضه و مداحی از نگرانی به بیرون از منزل رفتم؛ سرم را به سمت آسمان گرفته و به حضرت سیدالشهدا(ع) عرض کردم: آقاجان، نکند امشب برای پذیرایی از مهمان‌هایت کم‌وکاستی پیش بیاید؛ آبروی من را بخر ... . با همان حال به داخل مجلس رفتم. آن شب پس از پایان جلسه و رفتن مهمان‌ها دیدم مقداری از غذای نذری‌مان هنوز باقی مانده است.
حسین، آرام جانم ...
بنده طی این سال‌ها عنایات و گره‌گشایی فراوانی از طرف پروردگار و اهل‌بیت(ع) برای خود و رفقایم دیده‌ام که بین بنده و رفقا به امانت بوده و امکان بازگویی آن نیست، ولی فقط این را بگویم که بنده تمام زندگی خود و عاقبت‌بخیری فرزندانم را از این روضه‌ها و حضرت سیدالشهدا(ع) داشته و همچنان خود را گدا و نیازمند این درگاه می‌بینم. ما و بچه‌های ما در مکتب امام‌حسین(ع) و پای همین هیات‌ها بزرگ شده و شور و شعور حسینی را از همان کودکی درک کرده‌ایم. این روضهخانگی است که صفر تا صد تربیت فرزندمان را بر عهده می‌گیرد. روضه‌خانگی‌هاست که بچه‌ها را حسینی بار می‌آورد و حسینی بودن‌شان را به نسل‌های آینده منتقل می‌کند. این‌که بچه‌ها از کودکی با اهل‌بیت(ع) آشنا شوند، تاثیر زیادی بر آینده و مسیری که انتخاب می‌کنند دارد. اگر بچه‌ها از اول در خانه امام‌حسین(ع) بزرگ شوند تا آخر عمر تربیت‌یافته مکتب اهل‌بیت(ع) خواهند بود.
چراغ روضهخانگی را در خانه‌ها روشن کنید
روضههای خانگی فقط مخصوص فاطمیه و محرم و صفر نیست. در کل ایام سال چراغ روضه را در خانه‌تان روشن نگه دارید. تقویم را بردارید و برای هر ماه یک روز را برای روضه‌خانگی‌تان مشخص کنید. حتی می‌توانید روضههای ماهانه مشخص در روزهای خاص داشته باشید. از برکات اطعام و پذیرایی در مجالس غافل نشوید، حتی شده به غذا و پذیرایی بسیار ساده مانند لقمه‌ای نان و پنیر. بهانه‌ها را کنار بگذارید. نوکری این خانواده را وظیفه و افتخار خود و خانواده خود بدانید. گسترش روضههای خانگی وضعیت فرهنگی جامعه را نیز اصلاح و بسیاری از مشکلات اجتماعی را درمان می‌کند.
عنایت خاص امام‌حسین(ع) به روضه خانگی
«این همه هیات بزرگ با بهترین مداحان و سخنرانان. فضای خانه ما که مناسب نیست. اصلا کسی می‌آید؟ واقعا لازم است ما هم هیات بگیریم؟» شاید شما هم هربار که به فکر روضهخانگی افتادید این همه دلیل پشت‌سرهم برای‌تان ردیف شده و دست‌آخر هم منصرف شده‌اید؛ اما به قول شما و این بهانه‌ها، واقعا چه لزومی دارد بین این همه هیات شناخته‌شده که در هر محله‌ای جا خوش کرده، میان مراسم مسجد و حسینیه و تکیه‌ها ما هم چند شبی بیرق عزا به در خانه‌مان بزنیم و هیات بگیریم؟ قبل از هر چیز شیرینی این روضههای کوچک خانگی را با عنایت بزرگی از امام‌حسین(ع) به جان‌تان بنشانیم و نشان‌تان دهیم صاحب این روضه‌ها تا چقدر حساب و کتابش دقیق است و حواسش به ما و شماست. آیت‌ا... احمد مجتهدی تهرانی، عالم ربانی، سفارش زیادی به آن‌که در خانه برای زن و فرزند یا مادر و پدر خود روضه بخوانید داشتند. این استاد اخلاق درباره توصیه‌اش این‌طور می‌گفت: «زمانی یکی خواب دیده بود که امام‌حسین(ع) از قمر بنی‌هاشم(ع) می‌پرسند که روضه‌خوان‌ها چند نفر هستند؟ می‌خواهم صورت‌شان را ببینم. لیست را که به امام‌حسین(ع) می‌دهند، بعضی روضه‌خوان‌ها را قلم می‌زنند اما نام سیدعبدالهادی (شیرازی) که مرجع بود در لیست می‌ماند. کسی که این خواب را دیده است تعجب می‌کند و نزد سیدعبدالهادی می‌رود و می‌گوید این خواب را دیده‌ام. شما روضه می‌خوانید؟ ایشان می‌فرماید: درست است. من کتاب و روایاتی درخصوص فضیلت گریاندن برای امام‌حسین(ع) می‌خواندم. روایت این بود: «من بکی او ابکی او تباکی فی مصیبه الحسین وجبت له الجنه؛ هرکس در مصیبت امام‌حسین(ع) بگرید یا بگریاند یا (اگر گریه‌اش نیامد) خود را به حالت گریه بزند، بهشت بر او واجب می‌شود.»سیدعبدالهادی می‌گوید: من این روایت را خواندم و پیش خود گفتم من چرا این کار را نکنم؟ هفته‌ای یک شب کتاب مقتل را دست می‌گرفتم و برای زن و بچه‌ام روضه می‌خواندم. آنها گریه می‌کردند و من ثواب می‌بردم. ایشان فرمودند: معلوم است که این کار من مورد قبول واقع شده.»
