«.. از همصدایی هنرمندان گفتیم، اما این رو هم باید بگیم که هنوز چهرههایی هم هستند که خیلی شناخته شدهاند، اما سکوت کردهاند و هیچ واکنشی نشان ندادهاند افرادی مثل رامبد جوان، احسان علیخانی، هومن حاجعبداللهی، علی پروین، امیر قلعهنویی، سالار عقیلی، بهاره رهنما، بهنوش بختیاری و خیلیهای دیگه. الان وقتشه که سکوتتون رو بشکنید...»
این جملات مجری یکی از بخشهای برنامه «من و تو پلاس» است که در آن هر دو مجری برنامه از همراهی نکردن چهرههای شاخص هنری و ورزشی با آنچه در خیابانهای کشور روی داد و مشکلات امنیتی فراوانی برای مردم ایجاد کرد، انتقاد میکنند. این جملات بیش از هرچیز نشان دهنده این است که تلاش این شبکه تلویزیونی برای تحت فشار قرار دادن هنرمندان و حتی چهرههای ورزشی، جواب نداده است و چهرههای زیادی بدون پاسخ دادن به دعوتها و فراخوانهای شبکههای ضد انقلاب، سعی کردهاند در جهت حفظ آرامش و جلوگیری از تشدید مشکلات امنیتی و بروز تفرقه در سطح کشور عمل کنند.
هدف شبکههایی مانند «من و تو» و «ایران اینترنشنال» از همان ابتدای بروز حوادث پس از درگذشت خانم مهسا امینی، این بود که با ایجاد یک دوگانه جعلی و بهرهگیری از منطق «صفر» و «صد»، فضای فکری جامعه را دو قطبی کنند و پس از ایجاد این فضای دوقطبی از چهرههای مختلفی که میتوانند بر ذهنیت نسل جوان تاثیر بگذارند، سوءاستفاده کنند. در این فضای دوقطبی هرکسی به هر چیزی در کشور اعتراض داشته باشد، حتی اگر اعتراضش قانونی و طبیعی و به عملکردهای نادرست برخی مدیران و مسئولان باشد در صف کسانی قرار میگیرد که با اصل و اساس همه چیز مخالفند و حاضرند با ایجاد فضای سیاه مطلق، زمینه را برای سوءاستفادههای بعدی دشمنان کشور فراهم کنند. آنان در این زمینه لشکری از فحاشان سایبری با خود دارند که با انگشت اشاره این شبکهها، چون لشکر مغولان بر سر هر کسی که با آنان مخالفت کند، میریزند و با انواع و اقسام توهینها و حرمتشکنیها میکوشند چهرههای محبوب مردم را از موضع خود خارج کنند و در برابر نظام و کشور قرار دهند. نام بردن از افراد در برنامههایی مانند برنامهای که به آن اشاره شد، در حقیقت خط دادن به همان اکانتهای فحاش برای هجوم به هنرمندان و وارد کردن فشار به آنان برای همراهی با دشمنان وحدت ملی است. طبیعی است که شبکههایی که از آنان نام بردیم، تلاش دارند ایرانی بحرانزده، بدون ساختار منسجم امنیتی و آماده برای تجزیه و درگیری را از دل هر اعتراض داخلی بیرون بکشند، اما اینکه بسیاری از هنرمندان و چهرههای مشهور، دست آنان را خواندهاند و فشار روانی ناشی از هجومهای سایبری و فحاشیها و جوسازیها را تحمل کردهاند، ولی به خواسته دشمنان وحدت ملی کشور، تن ندادهاند، قابل توجه و البته ستودنی است. این گروه از هنرمندان، گروه قابل توجه و بزرگی از هنرمندان هستند که ضمن حفظ حق خود برای ابراز مخالفت با ناکارآمدیها، کمکاریها و سوءمدیریتها، در زمانهایی که احساس میکنند این اعتراض ممکن است زمینهساز تحرکات تجزیهطلبان و دشمنان وحدت ملی باشد، به دام بازیهای رسانهای دشمنان نمیافتند.
