گره‌خوردن فرهنگ هیأتی به مواسات و همدلی

فرهنگ هیأتی به همدلی و مواسات گره خورده است. به‌همین دلیل هم بسیاری از هیئات حسینی و مساجد فقط محلی برای عزاداری یا اقامه نماز نبوده بلکه به کانونی برای انجام کار‌های فرهنگی هم تبدیل شده و حتی با تشکیل صندوق‌های قرض‌الحسنه، برای کمک به نیازمندان و افرادی که مشکل دارند، توانسته‌اند نقشی مهم در ایجاد یک نظام و شبکه به هم پیوسته همدلی و مواسات نقش‌آفرین باشند.

این‌گونه حرکت‌های شکل‌گرفته در هیئات و مساجد و بسیج محلات به عنوان کانون‌های فرهنگی و خیریه‌های مردمی، اگرچه در تمام ایام سال، جاری و ساری هستند، اما در ایام خاصی همچون محرم و ماه صفر یا ماه مبارک رمضان به واسطه معنوی‌تر شدن فضای کلی جامعه، بازار فعالیت‌های عام‌المنفعه و کار خیر در این روز‌ها گرم‌تر از همیشه است. ارزش این حرکت‌های مردم حتی اگر گام‌هایی کوچک برای گشودن گره‌های جامعه بردارند، بسیار زیاد است؛ چراکه نمادی از اجرای سبک زندگی اصیل ایرانی‌-‌اسلامی هستند؛ سبکی که افراد نسبت به یکدیگر بی‌تفاوت نیستند و یکایک اعضای جامعه نسبت به هم احساس مسئولیت دارند. بر این اساس هم هست که نمی‌توانند در برابر مشکلات و چالش‌هایی که برای هرکدام‌شان پیش می‌آید، بی تفاوت باشند. این بی‌تفاوت نبودن رمز و راز ارتقای جامعه در سبک زندگی ایرانی‌-‌اسلامی است. در واقع اعضای جامعه وقتی حواس‌شان به همدیگر هست و می‌کوشند در مواقع لزوم یکدیگر را تنها نگذارند، رشد و تعالی اعضای جامعه در کنار هم اتفاق می‌افتد. با حاکمیت چنین نگاهی افراد کمتری دچار فرسودگی و مشکلات عمیق مالی، اخلاقی و دیگر چالش‌ها می‌شوند و در نهایت جامعه با آسیب‌های کمتری مواجه خواهدبود. این مسأله‌ای است که در ساختار جامعه‌ای مبتنی بر سبک زندگی ایرانی - اسلامی و در هیئات، مساجد و خیریه‌های محلی توانسته‌است نمونه‌ای از مدیریت موفق را به نمایش بگذارد و قابلیت الگوسازی و تسری در سطوح بزرگ‌تر را هم دارد.