گپ و گفت با شمسی صادقی بازیگر رادیو و تلویزیون

هنرمندان از درد مردم بی‌خبر نیستند

شمسی صادقی ازجمله بازیگران تئاتری است که هم در تلویزیون و هم در رادیو تجربه فعالیت دارد. صادقی که سریال‌هایی نظیر ساعت شنی، زمین انسانها و آنام را در کارنامه دارد در سال‌های اخیر در رادیونمایش نقش‌های ماندگاری خلق کرده است. گپ و گفت با این بازیگر درباره فعالیت‌ها و هم حال و روز رسانه‌های فراگیر در دوران تازه بوده است.

کد خبر: ۱۳۰۶۷۲۷

برای بازیگران بیشتر از بسیاری از هنرمندان دیگر، کرونا آسیب‌زا بوده چون ریسک کاری‌شان را خیلی بالا برده. شما چطور؟ در ماه‌های اخیر کار بازیگری را چطور دنبال کرده‌اید؟
همین طور است. کرونا واقعا مناسبات کاری بازیگران را تغییر داده چون بازیگری جزو معدود مشاغلی است که بدون ماسک امکان فعالیت ندارد و همین بی ماسک بودن جلوی دوربین خطرناک است و چالش‌های زیادی به همراه دارد و داشته‌ایم هنرمندانی را که به‌واسطه حضور در پروژه‌های سینمایی و تلویزیونی دچار بیماری کرونا شدند و تعدادی را هم از دست دادیم.

به هر حال تعطیلی پروژه‌های تلویزیونی نیز مخاطب را با فقر محتوا مواجه می‌کند.
باید دعا کنیم هرچه زودتر واکسن کرونا به دست همه و از جمله اهالی هنر برسد تا یک‌بار برای همیشه از شر این ویروس منحوس رهایی پیدا کنیم و زندگی به حال طبیعی خود برگردد چون حتی تولید پروژه با رعایت پروتکل‌های سختگیرانه باز هم درعین این‌که اسباب وسوسه‌های روحی را موجب می‌شود نمی‌تواند کاملا امن باشد. نیاز مخاطب هم چیزی نیست که بشود از کنارش گذشت و موکولش کرد به آینده.

به خصوص در رسانه‌های فراگیر مثل رادیو و تلویزیون که شبانه‌روز در حال ارائه محتوا هستند این بی‌توجهی به نیاز مخاطب ممکن است عواقب نامطلوبی داشته باشد.
بیننده و شنونده از رسانه‌‌اش توجیه نمی‌خواهد و دلش می‌خواهد بهترین محتوا برایش تولید شود. مخاطب کاری ندارد به این‌که چقدر تولید در شرایط کرونایی سخت و دشوار شده چون خود مخاطب هم آن قدر گرفتاری و دردسر و دغدغه دارد که حوصله ندارد توجیهات ما را درباره مشکلات تولید بشنود. مخاطب خسته از کرونا و خسته از فشارهای اقتصادی دلش می‌خواهد از سر کار که به خانه می‌آید تماشاگر برنامه‌هایی باشد که حالش را خوب کند یا اگر محل کارش رادیو روشن می‌کند محتواهایی ارائه شود که با آنها احساس همذات‌پنداری کند.

از کارهای تازه خودتان بگویید.
به غیر از کار در سریال‌های تلویزیونی که آخرین آن سریال «آنام» بود همواره سعی کرده‌ام از حضور در نمایش‌های رادیویی هم استقبال کنم. اخیرا در نمایش رادیویی «آماده باش» به کارگردانی حمید منوچهری بازی کرده‌ام؛ موضوع این نمایش درباره کرونا و پیامدهایش است و به نظرم از آن کارهایی است که می‌تواند مورد توجه مخاطب قرار گیرد.

این‌که در شرایط کرونایی درگیر فعالیت در پروژه‌ای مرتبط با کرونا شده‌اید چقدر اولویت شخصی‌تان بوده؟
کرونا تاثیرات مخرب و زیان‌باری در زندگی داشته است و در بعد روحی و روانی و جسمی قابل بررسی است. به لحاظ مالی هم با تعطیلی بسیاری از کسب و کارها از نظر مالی اغلب مردم به شدت دچار مضیقه شده‌اند. این مشکلات را باید طوری که هم طرح مساله شود و هم راهکار برای حل مسائل ارائه گردد در آثار هنری مورد توجه قرار داد و شخصا از چنین کارهایی استقبال می‌کنم.

پس شما فکر می‌کنید رسانه‌های فراگیری نظیر رادیو و تلویزیون باید با تاثیرپذیری از اجتماع، محصول تولید کنند؟
همه آدم‌ها زنجیره یک پیکرند و حالا در برابر کرونا که ظلم علی‌السویه را شاهدیم و همه به یک اندازه در برابر این ویروس قرار دارند و فقط برخی زودتر واکسن به دست‌شان می‌رسد و برخی دیرتر. برای همین باید هنرمندان خیلی تلاش کنند که در آثاری که برای رادیو یا تلویزیون تولید می‌کنند این وضعیت تازه نمود داشته باشد تا مخاطب این حس را نداشته باشد که هنرمند از درد او بی‌خبر است و به‌جایش شاهد حس مثبت دوچندان نسبت به رسانه باشیم.

مردم گرفتار کرونا به غیر از ترس ابتلا، با کشمکش‌های اقتصادی ناشی از این ویروس هم دست و پنجه نرم می‌کنند. نمایش عین وضعیت مردم در سریال‌های تلویزیونی یا نمایش‌های رادیویی را چطور می‌بینید؟
عین وضعیت که پیش‌رو است و برای همین انعکاس نمایشی نیز شاید بهتر باشد به سمت لایه‌های ژانریک برویم یعنی در بطن کمدی‌های سرگرمی از یا ملودرام‌های متکی بر رواج اصول اخلاقی به سمت انعکاس اتفاقات برویم تا محصولاتی تولید شود که زمان‌دار نباشد و بعدا هم بشود از آنها استفاده کرد.

تلویزیون سعی زیادی کرده در بخش‌های خبری یا تحلیلی خود درباره وضعیت کرونا در نقاط مختلف دنیا اطلاع‌رسانی کند. به نظرتان این اطلاع‌رسانی‌ها چگونه باشد که به تکرار بدل نشود؟
باید سعی کرد به غیر از اطلاع‌رسانی‌های رسمی که شکل خبری دارند در بقیه محتواهای تحلیلی به سمت نوآوری‌هایی رفت که مخاطب فکر نکند همه چیز رنگ تکرار گرفته است. تحلیل‌های محتوایی مرتبط با کرونا فارغ از آن که باید از منظر متنی گوناگون و حاوی اظهارات مختلف درباره این پدیده باشند می‌بایست در قالب‌هایی ارائه شوند که نو و از نظر بصری جذاب باشند تا بیننده، کانال را عوض نکند‌.

در بحث سریال‌سازی چطور باید حرکت کرد که مخاطب تازگی را حس کند؟
مشکل برخی نویسندگان آن است که خطر نمی‌کنند و وقتی یک قالب جواب می‌دهد مدام می‌خواهند در آن قالب بنویسند و همین خودش عامل تکرار و به بن‌بست رسیدن می‌شود. متن سریال‌ها باید طوری نگاشته شود که اول از همه نوآوری و خطوط داستانی تازه در آن دیده شود و بعد از آن است که باید به سمت ساختارهای فرمی تازه رفت.

این نوآوری‌ها در رادیو چطور می‌تواند ارائه شود؟
در نمایش‌های رادیویی هم باید خیلی بر متن کارها دقت و ممارست کرد. بارها شده نمایش‌هایی در رادیو شنیده‌ایم که شاید نظیرش در تلویزیون هم نباشد چون متن کار، سنجیده و به‌روز نگاشته شده. اصولا هنرمندان رادیو یک نوع بی‌ادعایی هم دارند که کمک‌شان می‌کند به ایفای واقع‌گراتر نقش‌ها بپردازند و هرچقدر متن‌های متنوع و روزآمدی دراختیارشان باشد حاصل کار بهتر خواهد شد.

آینده زندگی هنری هنرمندان رسانه‌های فراگیر را با وجود کرونا چطور می‌بینید؟
وضعیت اقتصادی به شدت بد شده و کم نداریم هنرمندانی که ماه‌هاست بیکار شده‌اند و کنج خانه‌هایشان نشسته‌اند و هیچ نوع حمایتی از آنها انجام نمی‌شود و مدیریت هنر هم از وظیفه حمایتی‌اش غفلت می‌کند. امیدوارم بتوانیم همه ما از این شرایط بحرانی به سلامت عبور کنیم و باز شاهد حضور هر چه بیشتر هنرمندان اصیل در رادیو و تلویزیون باشیم.