علم‌آموزی و انسان سازی

سبک زندگی در واقع هنری است که همه افراد اعم از زن و مرد و دختر و پسر باید داشته باشند تا بتوانند زندگی خود را با موفقیت بسازند و از عهده مشکلات برآیند. این سبک زندگی کاملا مقوله‌ای اکتسابی است و افراد در گذر زمان باید آن را فرا گیرند. بخشی از آموزش سبک زندگی بر عهده خانواده‌ها و پدر و مادر است تا با آموختن نکات مفید و در اختیار قرار دادن تجربیات خود در زندگی، فرزندان خود را برای آینده آماده کنند. در این میان، نقش مادران در آموزش سبک زندگی به دختران و نقش پدران در آموزش این مفاهیم به پسران اهمیت بالایی دارد. سرد و گرم‌هایی که آنها در زندگی چشیده‌اند و تبادل آنها با فرزندان‌شان به‌طور قطع بهترین آموزگار خواهد بود.
اما واقعا این به تنهایی کافی است؟ دختران و پسرانی که زمان زیادی از طول روز را بیرون از خانواده و در محیط تحصیلی می‌گذرانند، نیاز دارند در میان انبوه فرمول‌ها و دروس تخصصی ریاضی و علوم و ... بیاموزند که چگونه برای زندگی خود برنامه‌ریزی موفقی داشته باشند.
اینجاست که نقش مدرسه و آموزش‌هایی را که در این مرکز آموزشی به دانش‌آموزان داده می‌شود نمی‌توان نادیده گرفت. مدارس همان‌گونه که وظیفه علم‌آموزی را به‌عهده دارند، وظیفه سنگین‌تری به نام انسان‌سازی هم دارند که چه‌بسا نسبت به علم‌آموزی اهمیت بالاتری دارد زیرا باید انسانی شایسته و مفید تحویل جامعه دهند تا بتواند در دنیای هزار رنگ به خوبی از عهده خود و زندگی‌اش برآید. به‌طور قطع، همکاری خانواده‌ها و مدرسه با هم می‌تواند روند انسان‌سازی را تسریع کرده و کیفیت آن را بالاتر ببرد.
امروز در شرایطی هستیم که به گواهی آمارهای رسمی زندگی مشترک جوان‌ها نسبت به گذشته قدری متزلزل‌تر شده است، ما در آموزش رسمی دوران مدرسه و حتی دانشگاه چه برنامه‌ای داریم که دختردانش‌آموز در آینده مادری دلسوز و همسری کامل نیز باشد یا پسر دانش‌آموز بیاموزد چگونه در زندگی مشترک مسؤولیت‌پذیر و متعهد باشد؟

مینو اصلانی / استاد دانشگاه و رئیس جامعه بسیج بانوان کشور