نَقل

سرنخ، سریال موفقی به ویژه در ژانر (گونه) خودش بود. این مجموعه قصه‌هایی داشت که نه مطلقا پلیسی و خشک بودند و نه دور از شم و شگردهای کارآگاهی. یعنی در حالی که شما سریالی پلیسی را دنبال می‌کردید، قصه‌های مصوری از چگونگی ارتباط عاطفی آدم‌ها را در آن می‌دیدید. ارتباط میان خانواده، مادر، پیچیدگی‌های روحی انسان‌ها و مواردی از این قبیل نیز در این سریال پررنگ بود و همین لطافت‌ها زمختی قصه‌های پلیسی را نرم می‌کرد. به این ترتیب، قصه‌ها نه فقط برای مخاطب علاقه‌مند به ژانر پلیسی بلکه برای مخاطب به طور عام جذاب بود. این موضوع، راز محبوبیت سرنخ و سازندگانش است که از شخصیت‌های قصه‌های خود خاطرات بصری پررنگی برای نسل علاقه‌مند به تلویزیون ساختند. همان‌طور که می‌دانید این سریال هنوز هم یکی از بهترین مجموعه‌های ایرانی است.
این سریال از محبوب‌ترین کارهای کارنامه بازیگری من از نگاه مردم است. یعنی بعد از مدتی غیبت و کم‌کاری در عرصه بازیگری، مردم همچنان مرا به نام مصطفای سرنخ و مجید قصه‌های روزگار جوانی می‌شناسند. حتی برخی مرا با اسم مصطفی خطاب می‌کنند و هنوز هم گاهی برایشان همکار جوان امیرحسین اوصیایی هستم که ارتباط طنازانه شان با هم حلقه‌های معمایی قصه‌ها را پیش می‌برد. شاید باورش برایتان سخت باشد، اما گاهی اگر جایی تصادف یا دزدی بشود، برخی به من که هنوز مصطفای قصه‌های سرنخ را به یادشان می‌آورم، مراجعه می‌کنند.
همیشه دوست داشته‌ام نقش‌های متفاوتی را تجربه کنم. حتی اگر نقش کوتاه، کمرنگ، منفی یا نقشی باشد که دیده نمی‌شود، باز هم اگر متفاوت باشد، آن را انتخاب می‌کنم. حتی پیش آمده است که نقش اصلی به من پیشنهاد شده و با خواندن فیلمنامه تصمیم گرفته‌ام نقش کوچک اما جذابی را به جای نقش اصلی بازی کنم. در این نقش کوچک لازم بوده است گریمی متفاوت داشته باشم و چندان هم دیده نشده‌ام، اما برای درآوردن آن نقش زحمت زیادی کشیده‌ام.