شعرخوانی علی محمد مودب در رثای امام حسین(ع)

نگفتید و گفتند و برحق شدند چنین کج&zwnj;رُوان حق مطلق شدند چو روحانیون مسیح و یهود نگفتید و طاغوتْ حق&zwnj;ْتان ربود زبان در دهان یلان سنگ شد به کام ضعیفان، جهان سنگ شد بزرگان نگفتند جز میل خویش دلِ تنگ مستضعفان گشت ریش هراسیده از خیل گردنکشان خرامان گذشتید و دامن&zwnj;کشان رمیده ز دُژخویی اقویا کشیدید دامن ز غیر خدا ! به بیچاره گفتید روز جزا- -بگیری ز یزدان هر آن&zwnj;چه سزا ولی شهوت خویش را دم به دم گرفتید همواره بی بیش و کم گلوها دریدید در خطبه&zwnj;ها به نشخوار بی&zwnj;مغز حرف خدا: (خدا و خدا و خدا و خدا ولی کار دنیاست از دین جدا) نه با چیره&zwnj;دستان شجاعت به گفت که با زیر دستان همه حرف مفت چو شاهان ز دین عزتی یافته ردایی خوش و کسوتی بافته به صد کبکبه رفته در هر طریق قبا کرده زَ اطلس، نگین از عقیق خلایق ز هر صنف حرمت&zwnj;گزار نه دین دادتان این چنین اعتبار؟ شما جمله حرف خدا می&zwnj;زنید ولی گام&zwnj; اندر هوا می&zwnj;زنید خدا گفته و از خدا خورده اید نیاورده چیزی، فقط بُرده اید نه منبر بُوَد ارث اجدادتان که حق رفت این&zwnj;گونه از یادتان نگفتید بر منبر از خستگان بدان&zwnj;سان که گفتند وارستگان نهاده همه دل به بالای شهر نه با خویش و بیگانه انذار و قهر بسا مجلس از بیم آشفته شد که نام شما دیرتر گفته شد خدای نکرده در اخبار نیز نگفتندتان آیت الله چیز زمان و زمین زیر و رو می&zwnj;شود که آقا! اسائه به او می شود ولی حکم قرآن فرو مانده...-هیچ! ضعیف از همه جای&zwnj;ها رانده...- هیچ! فلان&zwnj;کس فلان&zwnj;جا زمین می&zwnj;خورد زمین&zwnj;گیرها را زمین می&zwnj;خورد بزرگان همه کور و کوران یله ضعیفان به جا مانده از قافله شده خطبه&zwnj;ها بیهُده حرف مفت فقط مدح و تحسین گردن&zwnj;کلفت که گوید ز حال دل لال&zwnj;ها ز حال خراب بد اقبال&zwnj;ها شما محترم، زیر پا عقل و دین! سواره است شکّ و پیاده یقین! شما امن در کاخ های بلند فتاده به آوارگی مستمند به فحشا گرفتار نابالغان شما دردتان مُتعه و شرح آن! ستمگر نرنجید از دستتان به صد تحفه خوش کرد و پا بستتان ضعیف از شما هیچ کز دین برید پیاپی شما را چو این&zwnj;گونه دید امین حلال و حرامی شما چرا در پی نان و نامی شما؟ سخنگوی قرآن شمایید و بس چرا دل نهادید بر صد هوس؟ شما حکم کن چون که حکم از شماست که فتوی ظهور کلام خداست چو احکام را سرسری داده&zwnj;اید عدو را به خود برتری داده&zwnj;اید پس اهل شکم از شما سر شدند که فرصت بدیدند و مِهتر شدند شبانی نکردید و گرگان یله که شد هر شغالی، شبان گله! هواها پراکندتان از عَلَم علم را بیفکند بادی دُژم عدوتان چرا پرچم از کف نهد؟ نه دین ماند تا آبروتان دهد شما مانده از بیم حشمت به جای خلایق چنان بردگان زیر پای چنین میر شب های ظلمت شدید به شهوت شدید و به غفلت شدید چو داروغگان ستم، مانده زار به خدمت به درگاه هر نابکار شد اوراق فهم شما صد کتاب شد اوراق و دل&zwnj;&zwnj;هایتان غرق خواب شما گنگ و غوغا به هر سو به پای شما گنگ و ناچارِ مکر خدای توانی نه تا از لجن تن زنید زبانی نه تا حرف روشن زنید گرفتار عجمه چو متنی کهن گرفتار گنگیِّ&zwnj;تان مرد و زن نتانید دل را ز دنیا کنید ولی دل کَنَد از شما این عَنید چو حتم است مرگ ای خوشا زیر تیغ به خاک و به خون خفته و بی دریغ نه دل بسته دارم به زلف شبی نه له&zwnj;له زنم در پی منصبی گدای در اهل دنیا نِیَم پی ماجرا و تماشا نِیَم نه بازیچه چون آن و این گفته ام تو دانی چرا این چنین گفته ام تن خویش را نخلة طور سوخت چراغی به راه کسان برفروخت که موسی از آن شعله روشن شود که تقدیر قومی معین شود من این شعله در خویشتن می&zwnj;زنم که خلقی نسوزند پیرامنم که خلقی بسوزند زین سوختن پس آن&zwnj;گه بدانند افروختن بریدم رگ خویش را تا جهان به خون خیزد از خواب&zwnj;های گران خدایا چنان کن که در محشرش مودب نشینیم در محضرش