پول در آوردن از لباس سلبریتی‌ها

آن طرف صرفا یک شو نیست. در اصل یک چرخ اقتصادی بین یک برند و یک سلبریتی است که حالا حتی بالا و پایین رفتن ابروهایش هم زیر ذره‌بین رسانه‌هاست. یک برند از این زیر ذره‌بین استفاده می‌کند و نام خودش را حقنه می‌کند توی افکار عمومی. این وسط قراردادی هم بسته می‌شود و همه چیز مشخص است حتی مالیاتی که از قِبل آن باید به دستگاه‌های مربوط پرداخت شود.

این می‌شود که رفت و آمدها و لباس پوشیدن‌های سلبریتی‌ها خودش می‌شود یک فرآیند؛ فرآیندی که ساز و کار مشخصی دارد. در ادامه همین فرآیند است که اشتیاق عکاسان برای ثبت حضور سلبریتی‌ها تا حدی معنادار می‌شود. کسی چه می‌داند؛ شاید عکاس هم با سلبریتی مزبور بسته باشد تا بخشی از قرارداد شفاف و مشخص اقتصادی او با برند مربوط به حساب بانکی‌اش واریز شود. در واقعیت ماجرا، بازیگر و سلبریتی در فرنگ و مغرب‌زمین، صرفا روی فرش قرمز قدم نمی‌زند که زده باشد و صرفا لباسی نمی‌پوشد که کوتاهی یا بلندی‌اش بشود سوژه رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی. پشت تیپولوژی خاص او از میک‌آپ و آرایش گرفته تا استفاده از یک برندِ خاص و لباس مجلسی و زیر و امثالهم، منطق دارد؛ منطقی که البته ریشه در مباحث اقتصادی دارد. این طرف اما منطق لباس پوشیدن سلبریتی ما، صرفا و صرفا خواست و علاقه خودش است. این‌که چقدر دوست داشته باشد متمایز به نظر برسد و بین انبوه دیگر سلبریتی‌ها، قاب دوربین تصویربرداران و فلاش دوربین عکاسان را به خودش جذب کند. بعضا هم زیر زیرکی ممکن است تفاهم شفاهی و غیرشفاف مالی هم باشد که نه معلوم است برند چقدر هزینه کرده و سلبریتی چقدر گرفته و مالیاتش چقدر است. همه چیز در یک بی‌منطقی غیرشفاف که هیچ جوره نمی‌شود تحلیلش کرد.

محمدصادق علیزاده / روزنامه‌نگار