سنگ‌نگاره‌های بَرم دِلک، سند هویتی شیراز

سنگ‌نگاره بزرگ‌تر که ابعاد آن 01/2 متر در 06/2 متر است، مردی را نشان می‌دهد که گلی در دست راست داشته و آن را به زنی پیشکش می‌کند. زن دست راستش را به سوی گل دراز کرده و دست چپ را که در آستین پنهان است، به سوی دهان برده است. در برخی نوشته‌ها آمده است که سنگ نبشته‌ای (کتیبه) به زبان پهلوی در زیر بازوی مرد تراشیده شده بوده که هم‌اینک آسیب بسیار دیده است. ولی نگارنده با بازدیدهای میدانی در چندین سال گذشته و بررسی‌های فراوان باورمند است که هیچ سنگ‌نبشته‌ای در اینجا از آغاز وجود نداشته و آسیب‌های وارده به گونه خَراش در زیر بازوی مرد گمانه سنگ‌نبشته را برای برخی پژوهشگران رقم زده است.

درباره هویت افرادی که در این سنگ‌نگاره دیده می‌شوند، دیدگاه‌های گوناگونی وجود دارد. علی هُژبری، باستان‌شناس براین باور است که چهره مرد تراشیده‌شده «نَرسی» است. شادروان شاپور شهبازی و علیرضا جعفری‌زند، باستان‌شناس نیز نگاره مرد را شاهنشاه «بهرام دوم» دانسته که گلی را به همسرخود پیشکش می‌کند و درواقع صحنه ازدواج به تصویرکشیده شده است. «دووائل» این نگاره را با سنگ نگاره تنگ «قَندیل» سنجیده و باورمند است که در آن شاهزاده‌ای نشان داده شده که گلی را از آناهیتا گرفته است. سرانجام «لوکنین»، زن را شاپوردختک، همسر بهرام دوم و مرد را شاهزاده اردشیر، هزاربد و پسر بابک می‌داند و باورمند است که اگر چه این مرد تاج به سر ندارد، ولی می‌تواند پادشاه باشد! مجلس کوچک‌تر نیز در برگیرنده دو نگاره است. در این سنگ‌نگاره‌ها که در سال 1310 ثبت ملی شده، بهرام دوم در سمت چپ با اندامی بزرگ‌تر و شاهپور یکم در سوی راست دیده می‌شوند که با توجه به نقاشی به‌جا مانده از روزگار قاجاریه باید میان آنها آتشدانی بوده باشد که از میان رفته است و هم‌اینک بخشی از صخره به گونه شکاف آنها را از هم جدا کرده است. بهرام دوم را به آسودگی می‌توان از تاجی که دارای بال‌های شَهباز (عقاب) است، شناسایی کرد. او دست راست خود را به نشانه ارج‌گذاری به سوی دهان برده و دست چپ را روی دسته شمشیر قرار داده است. شاهپور یکم نیز که چهره‌اش به سوی بهرام دوم است، کمابیش به همان ریخت نشان داده شده و کلاهی بلند و گِرد بر سر دارد.