به نام ایران؛ برای ایران

جام جم آنلاین ، برای این قهرمانی به خیلی ها باید تبریک گفت؛ به بهرام افشارزاده، مسعود قاسمی و بهمن زارع که تیم پاکی را روانه رقابتهای المپیک پکن کردند. به حسین رضازداده و کوروش باقری که بدون دوپینگ آن افتخارات را در المپیک لندن رقم زدند و به علی مرادی، حسین توکلی، سجاد انوشیروانی، نواب نصیرشلال، محسن بیرانوند و اصغر ابراهیمی که در پروسه ای دو ساله، تیم فعلی را روانه رقابتهای جهانی آمریکا کردند.
اگر امسال تیم های زیادی محروم بودند، دلیلش همان نمونه های مثبتی بود که در دو المپیک قبلی در آمد. نمونه هایی که نام هیچ وزنه بردار ایرانی در میانشان نبود. بی شک این قهرمانی نوبرانه مزد همان روزهایی است که پولادمردان وزنه بردای ایران پاک رقابت کردند با حریفان و نخواستند مدال المپیک را به هر قیمتی داشته باشند.
این قهرمانی در عین حال مزد روزها، هفته ها و ماه ها اردونشینی پولادمردان ماست. ماه ها تن به آهن زدن و مرارت کشیدن برای اینکه سرانجام روی سکوی جهانی فریاد شادی سر دهند. سجده شکر سهراب مرادی، شادی ایوب موسوی و فریاد غرور انگیز علی هاشمی، بوسه سعید علی حسینی بر صحنه رقابتهای جهانی و مدالی که بهداد آن را در نهایت ناراحتی در جیب خود گذاشت تا همیشه در یاد خواهیم داشت و این افتخارآفرینی را به تک تک نفرات تیم تبریک می گوئیم. از کیانوش رستمی که با وجود آسیب دیدگی نام ایران را زیر وزنه فریاد زد تا سهراب مرادی که رکوردهای دنیا را جا به جا کرد. از علی هاشمی با غیرت که پله های ترقی را یکی پس از دیگری طی می کند تا سید ایوب موسوی جوان که در همان تجربه نخستش در جهانی، بر مدال برنز بوسه زد. از بهداد سلیمی که مورد غضب هیات ژوری قرار گرفت تا سعید علی حسینی که بعد از هشت سال توانست بخش کوچکی از حقش را با کسب عنوان نایب قهرمانی جهان گرفت. طبیعتا بعضی ها روزشان نبود و بعضی ها هم فراتر از انتظار وزنه زدند اما مهم این بود که همه ملی پوشان در یک هدف با هم مشترک بودند؛ اینکه به نام ایران بجنگند و برای ایران افتخارآفرین باشند.

و اما سعید علی حسینی...

نوشتن برای سعید علی حسینی یکی از سخت ترین کارهای دنیاست. یک جاهایی کلمات اصلا در اندازه ای نیستند که بتوانند بزرگی یک مرد، یک قهرمان، یک پهلوان و یک واقعه تاریخی را بیان کنند. فقط باید جای سعید علی حسینی بود تا فهمید هشت سال از بهترین روزهای عمرت محروم بودن یعنی چه؟ هشت سال بتوانی دنیا را بلرزانی و اجازه نداشته باشی یعنی چه؟ هشت سال مجال داشته باشی رکورد روی رکورد بگذاری، اما نگذاری یعنی چه؟ هشت سال پرافتخارترین ورزشکار کشورت باشی، اما نباشی یعنی چه؟ هشت سال برای قهرمانی بهترین دوستانت هورا بکشی و در خودت بریزی یعنی چه؟
اصلا مگر می شود جای سعید علی حسینی بود؟ در تاریخ صدوبیست ساله وزنه برداری دنیا نداریم قهرمانی را که بعد از هشت سال دوباره برگردد. سعید اما نه تنها برگشت که با افتخار روی سکوی نایب قهرمانی جهان ایستاد. برای این مدال تاریخی باید بغض کرد. باید گریه کرد.
همه آنچه که صبح امروز دیدیم گویی تعبیر یک خواب شیرین بود. ایستادن سعید علی حسینی روی سکوی جهانی. نایب قهرمانی مردی که می گفتند نابود شده.
بزرگترین از این نداریم قهرمانی.
بزرگتر از این نداریم افتخار.
بزرگتر از این حماسه ای نیست.
سعید عزیز این قهرمانی بر تو مبارک. از امروز ادامه افتخاراتت را با افتخار می شماریم.
بابک پورعالی