امیدوار به بازی جوانمردانه

پرسپولیس فصل را در حالی آغاز کرد که به شکلی استاندارد و حرفه‌ای برای فصل مهیا نمی‌شد. هنوز تیم کامل نشده بود و دو بازیکن این تیم در برزخ «اروپایی شدن یا لیگ برتری ماندن» معلق بودند و در نهایت تصمیم گرفتند به لیگ‌برتر برگردند. با این حال، پرسپولیس توانست در کورس رقابت با حریفان ایرانی بهتر عمل کند و در فاصله 3 هفته به پایان رقابت‌ها به یک قهرمانی شیرین برسد.

اما پرسپولیس باید در لیگ قهرمانان هم بازی می‌کرد. آنجا دیگر شرایط این تیم در لیگ برتر ایران، کفایت نمی‌کرد. آنجا رقابت نزدیک‌تر بود به این دلیل که رقبا بسیار مجهزتر بوده و بخوبی هم تدارک شده بودند. در لیگی با وسعت و کیفیت لیگ قهرمانان آسیا نمی‌شود با سرمایه‌های ملی، عملکردی جهانی داشت. پرسپولیس در فصلی که به پایان بردیم، نیمکت خوبی نداشت و یا بازیکنان ذخیره‌اش را بخوبی آماده میدان‌های بزرگ نکرد. در فوتبال جمله معروفی داریم که «خوش به حال مربی‌ای که نیمکت قدرتمندی دارد». پرسپولیس روی نیمکتش، بازیکنان هم‌سطح با بازیکنان اصلی نداشت. هر مربی برای تغییر در شیوه اجرای تاکتیک‌های تیمی در جریان بازی نیاز به 18 بازیکن هم‌سطح دارد که برخی از آنها روی نیمکت کنار او باشند. در حالی که پرسپولیس این فصل، حتی 11 بازیکن هم‌سطح هم نداشت و در آسیا باید با تیم‌هایی رقابت می‌کرد که بین 17 تا 20 بازیکن هم سطح داشتند.

از نظر زبان استاندارد فوتبال، پرسپولیس امشب نباید در رقابت با چنین تیم‌هایی صعود کند بخصوص که همزمان با دیدار پرسپولیس باید مسابقه‌ای در دوحه برگزار شود که دو تیم با روابطی کاملا حسنه به میدان می‌روند و نتیجه آنها در وضعیت پرسپولیس تغییر حاصل می‌کند. اما با وجود همه این نکات مایوس‌کننده، باید به دو نکته امیدوارکننده توجه کنیم.

نخست آن‌که بازیکنان ایرانی هر بار به بزنگاه‌ها رسیده‌ایم، عملکردی بالاتر از تعاریف کلاسیک فوتبال دنیا ارائه کرده‌اند و امیدواریم این بار هم بدرخشند و الوحده را شکست دهند.

دوم این‌که الهلال برای صعود به‌عنوان تیم اول گروه، نیازمند متوقف کردن الریان است و امیدواریم بازی دوحه در یک فضای شرافتمندانه و فیرپلی برگزار شود تا تیم خوب ما راهی دور بعدی رقابت‌ها شود.

دکتر بیژن ذوالفقارنسب - کارشناس فوتبال