خاطره ی سیدحسن خمینی از فیدل کاسترو + عکس

به گزارش جام جم آنلاین، او نوشت:

سال ١٣٨٠ بود که کاسترو سفری به تهران داشت و برای ادای احترام به امام ، به حرم ایشان آمد. بعد از حضور در حرم به ساختمان کناری آمد و یک ساعتی صحبت کردیم. موقع رفتن از او دعوت کردم که به دیدن بیت امام در جماران بیاید. بلافاصله پذیرفت و بسیار استقبال کرد. هنگام رفتن ، من را به کوبا دعوت کرد و بر خلاف عرف رایج خیلی هم اصرار کرد. قالیچه ای را در کاغذ کادو به رسم هدیه به او تقدیم کردیم، کاغذ کادو، نقش یک ببر را در خود داشت. بلافاصله گفت : هوشی مینه رهبر ویتنام می گفت آمریکا ببر کاغذی است، مثل همین ببر کاغذی.

فردا عصر به جماران آمد. بر خلاف روز قبل که کت و شلوار سورمه ای پوشیده بود لباس نظامی به تن داشت. یک ساعت هم در جماران بود. نسبت به امام احترام و ارادت بسیاری داشت. موقع رفتن به من گفت من پیرم و دارم می میرم قبل از اینکه بمیرم به کوبا بیا. اواخر همان سال به کوبا رفتم. دو روز آنجا بودم. در این مدت پنج بار ایشان را دیدم. یک راهپیمایی ملی داشتند که علیه آمریکا بود و همراه او در آن شرکت کردیم (عکس بالا) و بعد از راهپیمایی به دفترش رفتم و تا یکی دو ساعتی از طریق تلویزیون تصاویر راهپیمایی را تماشا کردیم، خوش سخن بود و از هر دری حرف می زد و معلوم بود که پر مطالعه است.

آخر الامر هم بر خلاف سنت خودش که به هیچ سفارت خانه ای نمی رفت، شام را به سفارت ایران در کوبا آمد. احترام به امام در همه حرکات و سکناتش مشهود بود. کاسترو را بسیار آدم با شخصیتی یافتم. کمبود شخصیت نداشت. در راه رفتن به راهپیمایی سوار بر یک ماشین جیپ روباز شدیم از کنار مغازه ها و مردم بی تفاوت عبور می کردیم. به قدرت خود و مردمش باور داشت. اصلاً احساس نمی کردم از آمریکا و تهدیدهایش می ترسد. به باورهایش اعتقاد داشت. در صحبت طولانی از اسلام پرسید و بعد از اینکه ما به کلیسای شهر هاوانا رفتیم و من در آنجا از خدا و نیاز انسانها به خدا سخن گفتم،در اولین دیدارمان گفت ما با کاتولیک ها مخالفیم چون آنها طرفدار سرمایه داران اند و با دین مشکل نداریم.

در سراسر کوبا عکسی از او بر دیوارها نبود. در آشفته بازار فروپاشی بلوک شرق ، کاسترو بود که با استراتژی خود، از جمله توجه به توریزم و با اتکا به توانایی های ملی، کوبا را از فروپاشی مصون داشت. بی شک کاسترو از نمادهای روزگار تلخ جهان دوقطبی است. کاسترو را باید در اتمسفر خاص خود تفسیر کرد و با هویت به جای مانده از روزگارش شناخت