خودت را تحسین کن!

بیشتر ما از عادت ارج ننهادن به خویشتن رنج می‌بریم، مشتاقیم دیگران را تحسین کنیم ولی نمی‌توانیم خودمان را تحسین کرده یا تحسین دیگران را بپذیریم. وقتی دیگران ما را ستایش می‌کنند، احساس ناآسودگی می‌کنیم و این حس در ما به وجود می‌آید که خودپرست و خودمدار هستیم. اما واقعیت این است که حرمت به خویشتن سالم پیش‌شرط عشق و حرمت به دیگران است. همه ما در درونمان دو نیرو داریم؛ یکی از آنها نکوهشگر است و دیگری حمایت‌‌کننده! نکوهشگر درون کاستی‌ها را می‌بیند، شکست‌ها را یادآوری می‌کند. منتقد درون، گفت‌وگوی درونی را شکل می‌دهد و احساس ما درباره خودمان را شکل می‌دهد که معمولا منفی است. اما بهتر است که ما بیشتر به ندای حمایتگر درونمان گوش فرا بدهیم تا اعتماد به نفسمان بیشتر شود و بتوانیم خودمان را بیشتر دوست داشته باشیم. حمایتگر درون وقتی مورد توجه قرار گیرد هرگاه ما کار درستی انجام دهیم ما را می‌ستاید و هر زمان که از ما کاستی می‌بیند، ما را بخشیده و کمکمان می‌کند تا بهبود یابیم.

کار منتقد درون آسیب رساندن به کودک زخمی درون است در حالی که کار حمایتگر درون مراقبت و پرورش این کودک است. اگر یاد بگیریم روی بهترین ویژگی‌های خود متمرکز شویم و باور کنیم که تاکنون بهترین کاری که دستمان برمی‌آمده برای خود و دیگران انجام داده‌ایم، به مرور قدرت نکوهشگر درون کم شده و حالمان بهتر می‌شود. وقتی حال ما خوب باشد حتما حال دیگران را هم بهتر و خوش‌تر خواهیم کرد.