منا؛ تلخ‌ترین خاطره خبری

پیش‌بهار به جام‌جم گفت: در بسیاری از کشورهای اروپایی و آفریقایی و آسیایی و سازمان ملل تجربه کار خبری کردم اما سفر حجاز برای من چیز دیگری بود.

طعم تلخ خبر

خاطره منا تلخ‌ترین خاطره خبری من محسوب می‌شود. تا وقتی در مدینه بودم همه چیز خوب بود، اخبار و گزارش‌های معنوی و دلی می‌فرستادم، اما با ورود به مکه و در نهایت ورود به منا همه چیز عوض شد. بعد از طلوع آفتاب به همراه همکاران رسانه‌ای خودم آقایان عسگری و حسینی و میرزاده و قلیچ‌خانی و بقیه از مشعر به سمت منا حرکت کردیم. (در این لحظه، سیار بغض گلوی خود را به زحمت مخفی می‌کند) ابتدا همه چیز عادی بود و حاجیان در کنار هم به‌خوبی حرکت می‌کردند. کم‌کم هوا گرم و گرم‌تر شد، جمعیت به سمت خیابان 204 هدایت شد‌. خستگی وقوف در عرفات و مشعر از یک طرف و گرما و تشنگی از طرف دیگر، حاجیان را تحت تاثیر قرار داد و ناگهان جمعیت از حرکت ایستاد و از پشت سر، سیل جمعیت در حال افزایش بود.حاجیان از فرط خستگی روی زمین می‌نشستند، اما نشستن همان و برنخاستن دوباره همان. من هم بی‌رمق شدم و درحال افتادن بودم و اگر دکتر توکلی (یکی از دوستان سفر) مرا بیرون نمی‌کشید و به داخل چادری نمی‌انداخت، شاید من هم تمام کرده بودم.

بعد از مدتی حالم که اندکی بهتر شد، به خیابان 204 برگشتم و با فجیع‌ترین صحنه زندگی‌ام مواجه شدم. جنازه حاجیان روی هم انباشته شده بود و هرکس دنبال گمشده‌ای می‌گشت. از همه بدتر، رفتار نیروهای سعودی بود که نه‌تنها کمک نمی‌کردند، بلکه مانع کمک‌رسانی دیگران هم بودند. می‌خواستم خبررسانی کنم، اما همکارانم را گم کرده بودم. لحظات سختی بود. بعد از چند ساعت دو تصویربردار گروه (صمدی و قلیچ‌خانی) را مصدوم پیدا کردند، اما خبری از آقایان حسینی و میرزاده نبود. با آن حال بد، خبررسانی هم می‌کردم و بدتر این که هر دفعه به واسطه اخبار جدید، عمق فاجعه بیشتر نمودار می‌شد.

در این میان، رسانه‌های سعودی سیاست سکوت در پیش گرفته بودند و اندک خبری هم که ارائه می‌کردند، طوری تنظیم می‌شد که گویا یک اتفاق عادی و ساده و معمولی است و فاجعه‌ای رخ نداده است و با این حال،‌ حکام سعودی بسیار نگران حال حاجیان هستند.

به هر حال، زمان ماموریت تمام شد و پیش از بازگشت، به یاد دوستان و همکارانی بودیم که با هم یک سفر را آغاز کردیم و حال بدون آنها باید سوار هواپیما می‌شدیم و برمی‌گشتیم که غمی ‌بزرگ و لحظه‌ای فراموش‌نشدنی بود.