راز مانایی شور حسینی در عاشوراییان

حقیقتا و بدون مجامله واژه عزت وامدار نام حسین است. حسین آبروی تاریخ است، اما چرا و چگونه چنین واقعیتی در برابر دیدگان ما تجلی‌ یافته است؟ پاسخ‌های گوناگونی به این پرسش ارائه‌شده و داده خواهد شد.

واقعیت است که حسین بلاشک برگزیده خدا در اعطای عزت و کرامت است؛ گویی حضرت حق در میان خیل انسان‌های بزرگ و جاویدان اعصار مختلف امانتی را به آنها عرضه داشت، به نام عشق و پرستش و البته بسیاری با روح بزرگشان تحمل برداشتن این بار امانت را داشته‌اند، ولی حسین است که یکجا و به شکل اکمل امانتدار خدا گشت و یگانه قهرمان صحنه عشق‌بازی با خدا در عاشورا شد.

حسین آبروی انسان و بشریت را در دستگاه الهی و آفرینش خرید. بزرگی حرکت او و عمق مصیبت‌های او پرده‌ای شد بر همه زشتی‌ها و پلیدی‌هایی که به نام بشر ثبت ‌شده است.

او ضامن جاویدان هدایت‌پذیری و رستگاری انسان شد. ملائکه را در اطاعت مشتاقانه و پارسایانه حیرت‌زده کرد و شیطان را بیش از همیشه در رد دعوت به خودخواهی خجلت‌زده نمود. خدای مهربان، غفور و شکور نیز به مصداق آیه شریفه:

إِنَّ اللَّهَ اشْتَری‏ مِنَ الْمُؤْمِنینَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّهَ یقاتِلُونَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ فَیقْتُلُونَ وَ یقْتَلُونَ وَعْداً عَلَیهِ حَقًّا فِی التَّوْراهِ وَ الْإِنْجیلِ وَ الْقُرْآنِ وَ مَنْ أَوْفی‏ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیعِکمُ الَّذی بایعْتُمْ بِهِ وَ ذلِک هُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ (توبه/۱۱۱)

به عهد خود وفا نموده است و مهر و عشق حسین را در فطرت ابنای بشر قرار داده است و چه محرومیت بزرگی است برای کسی که این دانه فطرتش را با اشک بر حسین پرورش ندهد.

در واقع امر امام حسین تجلی وعده برحق الهی مبنی ‌بر: وَ قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً (سوره اسرا/۸۱) است.

خداوند در تاریخ برگزیده‌ای می‌خواست که غلبه حق، حقیقت، درستی، پاکی و زیبایی بر باطل، دروغ، پلیدی و زشتی را در یک هماورد و در یک میدان و به بهایی بالا و والا نشان دهد و این رسالت بزرگ هزینه و بهای بالایی داشت که هیچ‌کس تاب‌ و توان آن را نداشت و ندارد و نخواهد داشت جز حسین(ع) که با مظلومیت خود در روزها و شب‌ها و ساعات غمبار قبل از عاشورا و درنهایت با شهادت جانگداز خود در عاشورا بهای آن را پرداخت، ولی برای همیشه تاریخ فریاد زد که حق، راستی و پاکی باقی و پابرجا و باطل، دروغ و زشتی میراست و باطل فقط گهگاهی ظاهر می‌شود، ولی در نهایت زایل‌شدنی است.

دکتر امیر دبیری‌مهر - استاد دانشگاه