لالایی امروز، فقط واگویه مادران نیست

به گزارش جام جم سیما، شاعر و نویسنده‌ای که افسوس همیشگی‌اش این‌ است که چرا پدر و مادرها برای بچه‌های خود قصه نمی‌گویند و لالایی نمی‌خوانند، در چهره آنها نگاه نمی‌کنند

و دستشان را در دست نمی‌گیرند و او دلش می‌خواهد پدر و مادرها نه به قصد رد کردن بچه‌ها از خیابان که فقط و فقط برای بازی با آنها، دست بچه‌هایشان را در دست بگیرند و برایشان شعر بخوانند و قصه بگویند. هیچ‌چیز زیباتر از این ارتباط کلامی نیست.باور کنید!

هفته گذشته در شهر کتاب مرکزی از مجموعه لالایی‌های مصطفی رحماندوست به آهنگسازی مجید زارع رونمایی شد.

ناشر این لوح فشرده موسسه نوین کتاب گویا بود. رحماندوست پیش از این هم مجموعه «ترانه‌های نوازش» و «نازآوا» را منتشر کرده؛ او حتی برای پدران هم لالایی سروده تا فقط مادران برای فرزندان خود لالایی نخوانند.

به گفته رحماندوست، محتوای لالایی امروز تغییر کرده است. لالایی امروز به دغدغه کودکان هم می پردازد و توجه می‌کند و بر خلاف گذشته فقط ادبیات زنانه نیست و فقط به امیدها و آرزوهای مادر اشاره نمی‌کند.

نویسنده «قصه دو تا لاک‌پشت تنها» معتقد است روزگاری لالایی‌ها واگویه‌های مادرانه بود، به این معنی که کودک می‌خوابید و مادر به لالایی گفتن ادامه می‌داد.

اما امروز پدران هم می‌توانند برای کودکان خود لالایی بگویند ضمن این‌که در لالایی‌هایی که سروده می‌شود بیش از هر چیز سرایندگان به خود کودک و خواسته‌های او توجه می‌کنند.

برای مثال در این شعر کودک برای ماشین اسباب بازی خود لالایی می گوید.

«لالالا، لالا/ آقای ماشین/ وقت خوابته/ یه گوشه بشین/ ماشین بابا/ نمی ده ویراژ/ رفته خوابیده/ گوشه گاراژ/ تو هم ماشینی/ لالا کن، لالا/ ببین خوابیده/ ماشین بابا»

به گفته این شاعر و نویسنده کودک و نوجوان، لالایی‌ها، بخش مهمی از فرهنگ یک کشور را تشکیل می‌دهد، زیرا به‌طور خودجوش در میان مردم شکل گرفته است.

با این همه نمی‌توان لالایی‌ها را به سروده‌های خودجوش مادران محدود کرد، زیرا بسیاری از شاعران معاصر، لالایی‌هایی را با زندگی امروز هماهنگ کرده‌اند.

در لالایی‌هایی که امروز سروده می‌شود بیش از هر چیز سرایندگان به خود کودک و خواسته‌های او توجه می‌کنند.

قاب کوچک