سینما را پشت بوته گل سـرخ شناختم

تعریف؟ صبور و آرام و رام و مکدر از زمانه. چرا فریدون؟ یعنی فر و شکوه. چطور بچگی کردید؟ به یک روش کلاسیک که برای هزار سال پیش بود. هزار سال؟ بله در جایی مثل سنندج که پر از خاک بود. مهم&zwnj;ترین مشخصه&zwnj;اش؟ همه چیز حداقلی بود. چیزی بود حسرتش را بخورید؟ در آن شرایط چیز خاصی وجود نداشت. نه پفک و اسمارتیز بود و نه امکانات دیگر که بخواهی حسرتش را بخوری. بالاخره باید یک چیزهایی بوده باشد. یک وقتی دلم می&zwnj;خواست دوچرخه&zwnj;سواری یاد بگیرم که گرفتم. یعنی دوچرخه خریدید؟ نه. یک جایی بود که کرایه می&zwnj;داد. خواب دیده بودم دوچرخه&zwnj;سواری یاد گرفته&zwnj;ام. بیدار شدم رفتم یک ساعت کرایه کردم. خب؟ توی خوابم در سرازیری می&zwnj;راندم. رفتم توی یک سرازیری و یواش&zwnj;یواش یاد گرفتم. دوست داشتید چه کاره شوید؟ گروهبان ارتش. چرا؟ چون بچه نحیفی بودم. و حسرت قدرت داشتید... نظامی&zwnj;ها هم به نظرم صاحب قدرت بودند. اولین باری که سینما رفتید؟ در باشگاه افسران، یک سینمای تابستانی بود. تصورتان چه بود؟ اصلا نمی&zwnj;دانستم سینما چه جور چیزی است. پس برای چه رفتید آنجا؟ یک صداهایی می&zwnj;آمد از تپه. یک شب که پدرم خواب بود، دزدکی رفتم ببینم چیست. بعد پرده سینما را دیدید؟ نه. یک سرباز را دیدم که کشیک می&zwnj;داد. جلوی&zwnj;تان را گرفت؟ مرا گذاشت پشت یک بوته گل سرخ تا فیلم را تماشا کنم. اسم فیلم یادتان نمی&zwnj;آید؟ صفرعلی. بچه بودید زیاد حرف می&zwnj;زدید؟ نه. پدرم خیلی جدی بود و من هم گوشه&zwnj;گیر و ترس خورده. ارتباطات شخصی یک فعال رسانه؟ 3، 4 نفر از همنسلانم را حفظ کرده&zwnj;ام. دنیای شما شلوغ است؟ سالی یک بار که نوه&zwnj;هایم می&zwnj;آیند ایران می&zwnj;بینمشان. همیشه باید آنلاین بود؟ در زمانه&zwnj;ای که حتی با خودمان قهریم باید در را باز بگذاریم اگر کسی خواست بیاید. خلوت؟ قابل احترام است. همه به آن نیاز داریم. جهان شبیه دهکده شده است؟ بله. چطور می&zwnj;شود استقلال داشت در این دهکده؟ به استقلال فردی اعتقاد ندارم. مگر می&zwnj;شود؟ مدیریت استقلال داریم. در جامعه&zwnj;ای که همه شاهد و قاضی تو هستند. کسانی که از گفت&zwnj;وگوهای شخصی اسکرین شات می&zwnj;گیرند؟ هر انسانی یک راز است. البته همین راز دسته&zwnj;بندی&zwnj;هایی دارد. این دسته&zwnj;بندی برایم جالب است... یک رازهایی را به یکی 2 نفر می&zwnj;توانی بگویی. یک رازهایی فقط برای خودت است. بعضی&zwnj;ها را حتی به خودت هم نباید بگویی، چون کابوس می&zwnj;شود. اگر بخواهید از مریخ خبر مخابره کنید چگونه آغاز می&zwnj;شود؟ دوستت دارم. با سلام&zwnj;ها و احترام&zwnj;ها. مثل همیشه. روزنامه&zwnj;نگارهای امروزی؟ پرشتاب، سریع&zwnj;الانتقال اما کم&zwnj;دقت. روزنامه&zwnj;نگاران دیروز؟ عمیق و دقیق و صبور. وسایل ارتباطی، این شغل را آسان کرده است؟ قطعا. ولی هر آسانی لزوما زیبا نیست. معیشت روزنامه&zwnj;نگاران؟ خیلی بامزه است. بامزه؟ بیشتر سس است تا خود غذا. پس کافی نیست. اگر 2 روزنامه&zwnj;نگار بخواهند ازدواج کنند پیشنهاد می&zwnj;کنم یکی&zwnj;شان تغییر شغل بدهد. این همه فارغ&zwnj;التحصیل ارتباطات. حداقلش این است یاد می&zwnj;گیرند چطور با خودشان و دیگران در دیالوگ باشند. اولین چیزی که در خبرها چک می&zwnj;کنید؟ تازگی. شعر؟ پوست پیازی&zwnj;ترین قلب&zwnj;ها برای شاعران است. وقتی یک شاعر می&zwnj;میرد؟ یک باغ طراوتش را از دست می&zwnj;دهد. اما این موقتی است. شعرهای شاعر باعث می&zwnj;شوند باغ، پاییزش را از سر بگذراند. مثل؟ پروین اعتصامی، فروغ فرخزاد، احمد شاملو، نیما یوشیج، حافظ. خرداد؟ ماه تولد همسرم و امتحانات و پایان کلاس&zwnj;ها. سوءتفاهم در کار؟ فکر کنی دوست هزار ساله&zwnj;ات جواب سلامت را نداده است. بعد بفهمی گوش&zwnj;هایش سنگین شده. درس اولی که به شاگردهایتان می&zwnj;دهید؟ شریف باش! روزنامه&zwnj;نگار محافظه&zwnj;کار؟ محافظه&zwnj;کار نمی&zwnj;شناسم. یعنی نداریم؟ مفهوم دقیق&zwnj;تری دارم؛ روزنامه&zwnj;نگار واقع بین. دارای درک و تحلیل است. یعنی هیچ روزنامه&zwnj;نگاری محافظه&zwnj;کار نیست؟ نه این که نباشد. خواستم تعریف دقیق&zwnj;تری ارائه دهم. هرم وارونه؟ یاد فیلم بنجامین باتن می&zwnj;افتم. کاش ما هم از بزرگسالی چکه چکه آب شویم. جایی در زندگی هست که بخواهید دوباره تجربه کنید؟ برگردم سنندج. نزدیک سحری زمستانی، که برف تا قوزک پایم می&zwnj;رسید. خب؟ از شهری پرت در آذربایجان برگشته باشم. پیش از این که دق&zwnj;الباب کنم، در به رویم باز شود. مادر؟ بله مادرم بود. گفت صدای پایت را شنیدم. کاش باز در را به رویم باز کند. چه می&zwnj;گویید اگر تکرار شود؟ نوکرتم. جایی هست که بخواهید از گزارش زندگی حذف شود؟ قطعا. هر جا خطا کردم. از روی نابخردی و نادانی بوده و نه عمد. چقدر از این خطاها کرده&zwnj;اید؟ افلاطون می&zwnj;گوید نادانی پایان&zwnj;ناپذیر است. هرچه بیشتر یاد می&zwnj;گیری، بیشتر می&zwnj;فهمی که نمی&zwnj;دانی. اگر روی یک صندلی رو به ساحل نشسته باشید؟ منتظر همسرم می&zwnj;مانم و نوه&zwnj;هایم که با قایق از راه برسند. وقتی رسیدند؟ می&zwnj;گویند پدربزرگ ببخشید. خیلی معطل شدید. چند روز می&zwnj;توانید بدون اینترنت سر کنید؟ تا به حال فکرش را نکرده&zwnj;ام. حالا الان فکرش را بکنید. اگر گیر داعش بیافتم شاید محروم شوم از اینترنت و روزنامه. ارتباط با جهان؟ ارتباط با خود است. دوست ندارم خودم را محروم کنم از خودم. اگر بروید در قالب ناصرالدین شاه قاجار؟ خوب است. شاید کارهای او را بکنم. بخش مربوط به هنردوستی او را. پادشاه خوبی می&zwnj;شدید؟ من سلطان خوبی نیستم. اگر ظالم نباشی نمی&zwnj;توانی پادشاهی کنی. چون میراث&zwnj; بر هستید. اگر پرنده در گلو داشته باشید؟ اگر بخواهم سکوت را بشکنم ترجیح می&zwnj;دهم قناری باشد. صبح&zwnj;ها توی آینه چه می&zwnj;بینید؟ یک قیافه تکراری که از خودش خسته شده است. خسته چرا؟ تکراری است دیگر. می&zwnj;گویم یک بلایی سر دماغ گنده و موهای فرفری&zwnj;ات بیاور. خب چرا نمی&zwnj;آورید؟ دماغ را که رویم نمی&zwnj;شود عمل کنم. موهارا هم نمی&zwnj;توانم از ته بزنم. چون بچه بودم همیشه ماشین می&zwnj;کردند. شب چه می&zwnj;بینید در آینه؟ یک مرد خسته که سعی می&zwnj;کند مسواک بزند. بعد قبل از این که پتو را روی خودش بکشد، خوابش می&zwnj;برد. در خانه گلدان نگه می&zwnj;دارید؟ بله. برای مهربانی با طبیعت؟ در این روزگار دون فقط با طبیعت می&zwnj;شود کنار آمد. در شهر نمی&zwnj;توان تفاهمی یافت. فکر می&zwnj;کنم آنهایی که آخر عمر به روستا پناه می&zwnj;برند را درک می&zwnj;کنم. فقط با مرغ و خروس و درخت می&zwnj;توان یک شفقت واقعی داشت. داستـان نـوشتن از روی تجـربـه&zwnj;های روزنامه&zwnj;نگاری؟ پنجشنبه&zwnj;ها در روزنامه می&zwnj;نویسم داستان&zwnj;ها را. کولی بودن؟ همه ما حس بی&zwnj;قاعدگی و ساختارشکنی را داریم. آنقدر دیوارها به تو فشار می&zwnj;آورند که دوست داری سر به بیابان بگذاری. اگر بخواهید چیزی بگویید که از شما به جا بماند؟ با قلبت با دیگران زندگی کن. بزرگ&zwnj;ترین آرزوی شما برای مردم ایران چیست؟ آرامش. مردم ما غمگین هستند؟ عمیقا بله. آخر این قصه... همه باید برگردیم به جایی که از آنجا آمده&zwnj;ایم؛ چون نیامده&zwnj;ایم که بمانیم. الناز اسکندری / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)