سکوت تیتر به احترام «آقای تیتر»

به گزارش جام‌جم، ساعت 8 صبح چهارشنبه‌ها، مرکز مطالعات رسانه وزارت ارشاد، شاهد حضور روزنامه‌نگاری بود که بسیاری از دانشجویان می‌خواستند از او بیاموزند. می‌گفتند استاد تیتر است. می‌گفتند پشت خنده‌های مهربانش، استادی سختگیر است. با این حال دانشجوها روزهای چهارشنبه سر صبح می‌آمدند تا آنچه را که در کتاب‌هایش خوانده بودند، سر کلاس به صورت عملی بیاموزند.

استاد با آن ظاهر آراسته، با آن شلوار اتوکشیده و کت‌های روشن، با صورتی اصلاح شده و لپ‌هایی گلگون، با چهره‌ای بشاش در کلاس حاضر می‌شد. واقعه‌ای را مطرح می‌کرد و از دانشجویانش می‌خواست برای آن تیتر بنویسند. تیترها را با دقت گوش می‌کرد. اگر تیتری خوب بود، بدون جبهه‌گیری آن را تائید می‌کرد، اگر تیتری متوسط بود تیتر بهتری برای آن پیشنهاد می‌داد و اگر تیتری بد بود متلکی هم می‌انداخت که جو کلاس را زنده می‌کرد. اما هرگز هیچ دانشجویی از شوخی‌های او نمی‌رنجید. چون همه می‌دانستند او حسین قندی است.

هنوز یک دهه از آن روزها نمی‌گذرد. بسیاری از کسانی که آن روزها در مکتب قندی تیتر و لید و خبرنویسی آموختند، امروز از روزنامه‌نگاران حرفه‌ای هستند. حتی بسیاری از کسانی که خودشان مدرس روزنامه‌نگاری شده‌اند، روزی با واسطه‌ یا بی‌واسطه از تجارب قندی بهره برده‌اند.

با چنین تصویری شاید برای همه کسانی که او را می‌شناختند تصور آن حسین قندی بشاش و پرانرژی با حسین قندی سال‌های اخیر که دچار بیماری فراموشی شده بود و خیلی از افراد را به یاد نمی‌آورد، سخت باشد. اما از این سخت‌تر هم تصور خبری بود که عصر پنجشنبه یکی یکی به صدر اخبار تک‌تک رسانه‌های کشور می‌نشست: «حسین قندی درگذشت.»

حسین قندی پیشکسوت روزنامه‌نگاری، اسفند ۱۳۳۰ در سبزوار متولد و در تهران بزرگ شد. در سال 1349 دیپلم گرفت و در کنکور دانشگاه در دو رشته زبان و ادبیات انگلیسی و روزنامه‌نگاری دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی قبول شد و روزنامه‌نگاری را انتخاب کرد. قبل از دانشگاه در یک گروه تحقیقاتی که همان زمان تشکیل شد و قرار بود مطالب روزنامه کیهان را از سال شروع این روزنامه (1321) تا سال (1349) به صورت کوتاه و خلاصه چاپ و منتشر کند، مشغول به کار و خلاصه کردن سرمقاله‌ها به عهده او گذاشته شده بود.

درست بعد از اتمام آن دوره (1351) موسسه کیهان تصمیم به چاپ نشریه‌ای برای دو قاره (آمریکا و اروپا) گرفت و قرار شد کیهان هوایی را همان گروه تحقیقاتی دربیاورد. همان سال اولین شماره آن به سردبیری حسین عدل با همکاری دیگر اعضا درآمد و قندی معاون سردبیر شد و علاوه بر آن، مسئولیت بخش سیاسی نشریه نیز به عهده او گذاشته شد.

این موضوع مصادف شد با اولین نوشته‌های حرفه‌ای او مثل خبر، گزارش و مقاله برای نشریه کیهان هوایی. کار و مسئولیتش در کیهان هوایی ادامه داشت تا این که به وی گفته شد می‌تواند در خود کیهان هم کمک کند. سال 56 بعد از اتمام دوره خدمت به آمریکا رفت و در رشته مدیریت بین‌الملل، کارشناسی ارشد گرفت و سال 58 به ایران بازگشت و در سال‌های بعد در روزنامه‌های کیهان، ابرار، اخبار، انتخاب و... فعالیت کرد. او در سال‌های پایانی فعالیتش به عنوان معاون خبر در روزنامه جام‌جم مشغول بود.

جدا از حضور در عرصه روزنامه‌نگاری به صورت عملی و به اصطلاح خاک تحریریه خوردن، قندی در عرصه آکادمیک هم حضوری پررنگ داشت. از جمله آثار قندی به کتاب «روزنامه‌نگاری نوین»، «مقاله‌نویسی در مطبوعات» می‌توان اشاره کرد، کتاب «روزنامه‌نگاری تخصصی» هم حاصل چند سال تدریس و تجربه حرفه‌ای اوست که گام مؤثری در درک پایه‌ای و مقدماتی از مطبوعات تخصصی، نحوه انتشار و فعالیت ثمربخش برای دانش‌پژوهان ارتباطات و بخصوص روزنامه‌نگاران است. «تخیل در روزنامه‌نگاری» هم از دیگر مهم‌ترین آثار اوست.

حسین قندی به دلیل ابتلا به بیماری نادر مغزی «هزار علت»، حافظه خود را از دست داد و در کنار خانواده ضمن پیگیری درمان خود، با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم می‌کرد.

مراسم تشییع پیکر حسین قندی، امروز ساعت 9 صبح از مقابل دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی رسانه، خیابان پاکستان برگزار خواهد شد. پیکر این استاد روزنامه‌نگاری در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا به خاک سپرده خواهد شد.

قندی در نگاه دوستان و استادان روزنامه‌نگاری

حسین انتظامی، معاون مطبوعاتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی

بی‌تردید، آثار و برکات تلاش‌های خستگی‌ناپذیر این مدرس مولف، همچنان برای دانشجویان و علاقه‌مندان روزنامه‌نگاری حرفه‌ای، ماندگار خواهد بود. فقدان این معلم بااخلاق و استاد دلسوز را به جامعه رسانه‌ای کشور، دوستان، دوستداران و دانشجویان ایشان و همچنین خانواده محترم بویژه همسر صبورشان تسلیت می‌گویم و از خداوند متعال برای ایشان، غفران الهی و برای خانواده‌شان، صبر مسالت می‌کنم.

محمدمهدی فرقانی، استاد رشته روزنامه‌نگاری دانشگاه علامه طباطبایی

او کسی بود که خودش را وقف حرفه‌اش کرده بود و با تمام وجود به آن عشق می‌ورزید. قندی انسان خوش‌ذوقی بود،‌ بخصوص در زمینه خبر که آن را خوب می‌شناخت و تیترهای خوبی هم انتخاب می‌کرد. در تمام این سال‌ها شاگردپروری کرده بود و میراثی بزرگ را از خود به جاگذاشته است. قندی به تمام معنی یک روزنامه‌نگار بود؛ عنوانی که امروز خیلی ارزان شده است و به هرکسی اطلاق می‌شود. این عنوان را در مرحله تکامل حرفه‌ای یک انسان می‌شود اطلاق کرد.

سید وحید عقیلی، رئیس دانشکده خبر

قندی با پشتکار و ممارست و قریحه خود پدر تیتر ایران شد. قناد تیتر ایران رفت. تیترهایی که ایشان نوشتند واقعا پر از قند، حلاوت، شیرینی و حرفه‌ای‌گری و تکنیک‌هایی بود که تمامش پر از درس و نکات آموزنده‌ای است که می‌توان به عنوان مرجع استفاده کرد.

بیژن نفیسی، مدرس ارتباطات و روزنامه‌نگار پیشکسوت

‌ اگر کسی بتواند تئوری و عمل را نزدیک کند، حقیقتا کار بسیار مهمی انجام داده است که در حقیقت میزان موفقیت در عمل و آموزش را بالا می‌برد و مرحوم قندی در طول فعالیت روزنامه‌نگاری‌اش این کار را بخوبی انجام داد و شاگردانی را تربیت کرد که در حوزه‌ عمل هم بتوانند مباحث تئوریک را پیاده کنند. او پایه‌گذار مباحث جدیدی است که پس از انقلاب اسلامی در روزنامه‌نگاری ایران مورد صحبت هستند.

فریدون صدیقی، روزنامه‌نگار

حسین قندی به سبب کوشش‌ها و تقلا‌ها و دید و پرداخت متفاوتی که نسبت به کار ارتباطات داشت، از برجسته‌ترین و متمایزترین روزنامه‌نگاران هم‌نسل خودش محسوب می‌شد. تمایز سلیقه و نظر در روزنامه‌نگاری که با جنس گفتار و رفتار خاص قندی همراه بود، هم در روزنامه‌نگاری و هم در زمینه آموزش از او چهره‌ای متفاوت و محبوب ساخته بود.

سجاد روشنی‌/‌ گروه فرهنگ و هنر