ترجیح سفیدهای خوش تیپ به سیاه های با استعداد

به گزارش جام جم ورزشی ، در تمامی رشته های ورزشی حداقل یک مورد توهین و یا تبعیض نژاد پرستانه ثبت شده است. با وجود مجازات های بازدارنده در این زمینه هنوز این معضل به قوت خود در ورزش باقی است و گویا قرار هم نیست که چاره ای برای آن اندیشیده شود. البته در این راستا برنامه های زیادی از سوی ورزشکاران سیاه پوست و سفید پوست اجرا شده اما همه اینها هنوز کافی نیست. نژادپرستی فقط این نیست که چند تماشاگر در جریان یک مسابقه بازیکنان رنگین پوست را مورد استهزا قرار بدهند. نوع دیگری از نژادپرستی در ورزش آمریکا و کانادا در حال گسترش است که چراغ خاموش پیش می رود. این حرکت چیست؟ حذف ورزشکاران سیاه پوست از بطن ورزش! نه به سیاه ، آری به سفید مد و تبلیغات برای خود دنیایی دارد. بسیاری از مدلینگ های حرفه ای دنیا سیاه پوست و یا رنگین پوست هستند اما به هر حال جمعیت مدل های سفیدپوست به رنگین پوست غالب است. اما این موضوع چه ارتباطی با ورزش دارد؟ جواب کاملا مشخص است، کمپانی ها و برندهای مشهور هر نوع کالا و یا لباس نه تنها به دنبال هنرپیشه ها که به دنبال ورزشکاران هم هستند. آنها با قراردادهایی سنگین ورزشکارانی بسیار خوش سیما و خوش استیل و البته سفید پوست به نام های ماریا شاراپووا، کریستیانو رونالدو و یا دیوید بکام را جذب می کنند و با آنها قراردادهای هنگفت می بندند. البته ورزشکاران سیاه پوستی هم مانند اوساین بولت که قهرمان چندین باره المپیک است نیز حضوری پررنگ در تبلیغات دارد. اما به هر حال این دست از کمپانی ها زوم کمتری بر روی رنگین پوست ها دارند. ماجرا فقط به همین جا ختم نمی شود ، فاجعه جایی است که بسیاری از باشگاه های حرفه ای در کانادا و ایالات متحده آمریکا برای موفقیت در عرصه تبلیغات و جذب اسپانسرهای بیشتر ورزشی تنها "سفید پوست های خوش استیل" را جذب می کنند. رالف که یک مهاجر کنگویی ساکن اوتاواست می گوید:"جامعه سیاه پوستان هنوز در اینجا نادیده گرفته می شوند. در تیم هاکی ما من از همه بهتر بودم اما در گزینش نهایی برای مسابقات منطقه ای تنها سفیدپوست های خوشگل را انتخاب کردند." یک تحقیق دیگر نشان می دهد نسبت سیاه پوست های باشگاه های کانادایی در مقایسه با سفیدپوستان آن بسیار کم است. شاید این ادعا مطرح شود که جمعیت سفید پوستان بر سیاه پوستان غالب است اما این دلیل نمی شود که چرا تعداد سیاه پوستان ورزشکار خیلی کمتر است. چند برابر بودن ورزشکاران سفید پوست در تیم های باشگاهی می تواند به تفکرات نژادپرستانه صاحبان و مدیران باشگاه هم در ارتباط باشد. آنها یک ورزشکار سفید پوست که درآمد تبلیغاتی کلانی برای آنها در پی داشته باشد را به یک سیاه پوست ولو با مهارت و استعداد ترجیح می دهند. اوضاع ناگوار ورزشکاران زن برای ورزشکاران زن سیاه پوست اوضاع حتی بدتر است. بسیاری از باشگاه ها ترجیح می دهند دختران سفیدپوست را به عضویت حرفه ای خود دربیاورند تا دختران سیاه پوست. آنها می خواهند تیمشان جذابیت های بصری داشته باشد. در این میان وقتی دختر سفیدپوست و جذابی پیدا می شود که از فضا استعداد هم دارد ورزشکار رنگین پوست دیگر عملا هیچ شانسی ندارد. از آن سو ورزشکار سیاه پوست تنها به دلیل رنگ پوستش طرد می شود و از سوی دیگر ورزشکار سفید پوست بدون اینکه خود بفهمد(شاید هم بفهمد) مورد سو استفاده اهداف جاه طلبانه باشگاه قرار می گیرد و به ابزاری برای جذب بیشتر تماشاگر و اسپانسرها تبدیل می شود. اینجا تعادلی در کار نیست. در بسیاری از باشگاه های حرفه ای، اعم از هاکی و پاتیناژ گرفته تا فوتبال آمریکایی و رشته های دیگر یک مرز وجود دارد یا خوشگلی یا زشت! (منبع: اسپورتولوژی/مترجم: هیلدا حسینی خواه)