آداب سخنرانی در جمع خرابات‌ نشینان

اما سخنرانی در جمع اهل فرهنگ و هنر برای مدیران فرهنگی و دیگر مقامات دشواری دوچندانی دارد، زیرا مخاطبانشان خود اهل کلمه‌اند و زبان یکی از مهم‌ترین ابزار کارشان است و از همین رو سخن گفتن نزد این قبیله عشق آن هم در جایگاه یک مدیر علاوه بر داشتن توانایی و فن بیان، هوشمندی در ارزیابی فضا، موقعیت‌سنجی و انتخاب موضوع را خیلی بیشتر می‌طلبد.

مثلا همین دو سال پیش رییس‌ جمهور پیشین به شیراز سفر کرده بود و در بزرگداشت حافظ شیرازی و در نزد بزرگ‌ترین ادیبان این سرزمین چنان از عرفان و رندی و انسان کامل بودن حافظ سخن می‌گفت که گویی خود تاکنون چند شرح بر دیوان لسان‌الغیب نوشته است، در حالی که طبیعتا حضور رییس‌جمهور در چنین مراسمی به نشانه احترام گذاشتن به آن محفل و جمع به خودی خود کفایت می‌کند و ارزشمند است گرچه در این مورد خاص همین احترام خشک و خالی در دولت فعلی هنوز مورد انتظار اهل فرهنگ است.

این مقدمه را به این بهانه نوشتم تا گریزی بزنم به مراسم افتتاحیه جشنواره فیلم فجر که شنبه‌شب برگزار شد و علاوه بر اهالی هنر هفتم و مدیران فرهنگی، آقای ربیعی وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی هم مهمان این مراسم بود که سخنرانی طولانی را هم انجام داد که به درازا انجامیدن آن واکنش حاضران در سالن را در پی داشت.

این که حضور و سخنرانی وزیر کار در افتتاحیه فیلم فجر دقیقا با چه هدفی ترتیب داده شده است می‌توان دو استدلال برایش آورد؛ نخست همان احترام گذاشتن به این رویداد فرهنگی و اهلش و دیگری مسائل و مشکلات صنفی سینمایی‌ها و بیمه هنرمندان و... که متاسفانه هیچ کدام از این مباحث کاربردی مورد اشاره آقای وزیر قرار نگرفت و او ترجیح داد مقابل بزرگان سینما و پیشکسوتان این عرصه درباره کارکردهای مختلف سینما در جهان امروز سخن بگوید!

اگر از این موضوع هم چشم‌ بپوشیم که در هیچ کدام از جشنواره‌های مهم هنری جهان نمی‌توان چنین سخنرانی‌های طولانی مدیریتی پیدا کرد فقط باید به خواجه شیراز دوباره استناد کنیم که چه خوش گفت:

با خرابات‌نشینان ز کرامات ملاف

هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد

سینا علی محمدی - دبیر گروه فرهنگ و هنر