نساجی که مازندران را زنده کرد، در اغماست

نساجی مازندران به غیر از فروشگاهی زیر صد متری در خیابان ساری (امیر مازندرانی) قائمشهر دیگر در کشور شعبه‌ای ندارد. این کارخانه سال 1336 در زمینی به مساحت تقریبی 30 هکتار در شرق قائمشهر (شاهی سابق) ایجاد شد تا منسوجات پرده‌ای، ملحفه‌ای، پیراهنی، فاستونی و... را به تولید برساند. هزینه این واحد تولیدی بزرگ صنعتی از محل اعتبارات دولتی تامین شد. نساجی مازندران از سه کارخانه شماره یک، دو و سه تشکیل شده بود. در شماره یک واحد چیت‌سازی بود. در شماره دو منسوجات پرده‌ای، ملحفه‌ای، پیراهنی، فاستونی و... به تولید می‌رسید و کارخانه شماره سه که سال 1356 از محل سرمایه شرکت و با مشارکت بانک صنعت و معدن به بهره‌برداری رسید، برای تولید نخ و منسوجات نخی و مصنوعی به کار گرفته شد.

نساجی مازندران که روزگاری شمال کشور را به قطب نساجی کشور تبدیل کرده بود، اکنون به خاطره تبدیل شده است؛ خاطره‌ای که انگار نمی‌خواهد دوباره به دنیای حقیقی بیاید. نساجی مازندران، قائمشهر را تبدیل به شهری بزرگ کرد تا به غیر از مازندرانی‌ها کارگرانی از سراسر کشور به این شهرستان هجوم آورده و در آنجا سکنی گزینند تا به برکت وجود این کارخانه روزی خود و خانواده‌شان را دشت کنند.

سیر حرکت در نساجی مازندران به گونه‌ای بوده که با فرسودگی ماشین‌آلات، بخش‌های مختلف این سه کارخانه تعطیل شده و همواره قائمشهر را به محل اعتراض کارگران کارخانه نساجی تبدیل کرده است. شاید کمتر خانواده‌ای را در این شهرستان بتوان پیدا کرد که عضوی از آن در کارخانه نساجی فعالیت نداشته است، اما این کارخانه اکنون تنها گونی و کنف تولید می‌کند تا عملا برند نساجی مازندران همچون دیگر برندهای به‌جامانده از گذشته به چشم خویشتن ببیند که جانش می‌رود.