رابطه نوجوان با والدین برای پیشگیری از آسیب

بررسی روابط والدین و نوجوانان چشم‌اندازی ارائه می‌دهد تا بدانیم چگونه می‌توان این زمینه جرم‌ساز را از بین برد. دوره نوجوانی، دوران تلاش برای خودمختاری است و افراد در این دوره می‌خواهند جایگاه خود را به عنوان فردی خودمختار و مستقل تثبیت کنند و سعی دارند برای تصمیم‌گیری‌های خود بیشتر به خودشان متکی باشند تا به خانواده.

نوجوانان در این دوره به تجربه کردن و در عین حال به راهنمایی والدین و بزرگ‌ترها نیز نیازمند هستند و از این‌رو والدین باید بین ارتباط و جدایی توازن برقرار کنند. صمیمیت و پذیرش والدین، همراه با کنترل دقیق اما نه محدودکننده فعالیت‌های نوجوان، با تربیت نوجوانان شایسته رابطه تنگاتنگ دارد. افزایش توانایی نوجوانان در فکر کردن به روابط اجتماعی نیز تنش‌های خانوادگی را بیشتر می‌کند. نوجوان دیگر نمی‌تواند والدین خود را به‌عنوان انسان‌های کاملا آگاه بپذیرد یعنی والدین خود را آرمان‌زدایی می‌کند. دیگر مانند گذشته در برابر آنها سر فرود نمی‌آورد و در صورتی که والدین و فرزندان راجع به مسائل دیدگاه‌های متفاوتی داشته باشند، حل کردن آنها دشوار می‌شود.

اگر خانواده را به عنوان یک سیستم در نظر بگیریم باید تغییرات اعضای آن را بپذیریم و سازگاری نشان بدهیم؛ البته نوجوانان تنها اعضایی که دستخوش تغییر می‌شوند، نیستند و بیشتر والدین حدود چهل سالگی به ارزیابی مجدد زندگی خویش می‌پردازند و در حالی‌که نوجوانان به آینده‌ای نامتناهی و انتخاب‌های گوناگون زندگی‌شان فکر می‌کنند، والدین به محدودتر شدن انتخاب‌ها و امکانات خود می‌اندیشند.

در واقع فشارهایی که دو نسل با آن مواجه هستند، در جهت مخالف یکدیگر عمل می‌کنند. والدین نمی‌توانند درک کنند چرا فرزند آنها از خانواده و برنامه‌های مشترک با آنها گریزان و مشتاق برنامه‌های مشترک با دوستان خود است.

نوجوانان نیز نمی‌توانند درک کنند والدین چرا می‌خواهند همه افراد را دور هم جمع کنند. علاوه بر آن والدین و نوجوانان از نظر سن مناسب برای واگذاری مسئولیت‌ها و امتیازها، نظیر کنترل بر پوشاک، درس‌های مدرسه و بیرون رفتن با دوستان، اختلاف زیادی دارند. والدین معمولا می‌گویند نوجوان هنوز برای این نشانه‌های استقلال آمادگی ندارد، در حالی که نوجوان معتقد است برای کسب این امتیازها، حتی دیر شده است. زمانی که نوجوانان به بزرگسالی نزدیک‌تر می‌شوند، تکلیف والدین و فرزندان فقط جدا شدن از همدیگر نیست.

آنها باید آمیزه‌ای از باهم بودن و استقلال را برقرار کنند تا احتمال وقوع آسیب از جمله گرایش نوجوان به رفتارهای مجرمانه در آینده کاهش یابد. در خانواده‌های سالم، نوجوانان به والدین دلبسته می‌مانند و همچنان از آنها راهنمایی می‌خواهند اما این کار را در بستر آزادی بیشتر انجام می‌دهند. اواسط و اواخر نوجوانی بیشتر والدین و فرزندان به یک رابطه متقابل پخته‌تر دست می‌یابند.

رابعه موحد

روان‌شناس