راهی که والیبال رفت ، راهی که بسکتبال می رود

همزمانی بازی‌های بسکتبال جهانی جوانان با لیگ جهانی و مسابقه‌های والیبال نوجوانان جهان باعث شده نتایج مربوط به این دو رشته ورزشی با یکدیگر مقایسه شود. در این جدال مقایسه‌ای در یک نگاه بسکتبال مغلوب است چون جوانانش با باخت‌های پی‌درپی و فقط دو برد برابر یک تیم (آرژانتین) عنوان یازدهم دنیا را به دست آورده است در حالی که تیم ملی در لیگ جهانی نتایج خوبی گرفته و از طرفی تیم والیبال نوجوانان به جمع چهار تیم برتر دنیا پیوسته است.

این که ورزش‌ها را از نظر نتایج با هم مقایسه کنیم کار درستی نیست چون ورزش‌ها با توجه به ماهیتی که دارند کاملا متفاوت با یکدیگر هستند. در بسکتبال، چون ایران در کلاس آسیایی هنوز نتوانسته است جایگاه ثابتی برای خود پیدا کند، نمی‌توان انتظار داشت ‌ این ورزش در تعداد دفعات حضور خود در رقابت‌های آسیایی بتواند همواره سکوهای برتر را از آن خود کند، اما در مورد والیبال این مسأله صدق نمی‌کند چون والیبال در آسیا به سطح ثبات رسیده است و از رده نوجوانان تا جوانان و ملی بزرگسالان سکو دارد. والیبال براساس برنامه‌ریزی نزدیک به 23 سال امروز فرآیند توسعه را بخوبی طی کرده است در حالی که بسکتبال در ده سال گذشته بیشتر از ادوار قبلی سر زبان‌ها افتاده است. سرمایه‌گذاری در والیبال با همه مشکلات بودجه‌ای و فقر منابع مالی در این سال‌ها به مراتب بهتر از بسکتبال بوده است. اگر بسکتبال رویکرد مناسب باشگاه‌ها را بین سال‌های 1380 تا 1386 داشته، والیبال باشگاهی ادوار بسیار درخشانی در مدت ده سال سپری کرده است. بسکتبال، به‌عنوان اولین ورزش گروهی روانه المپیک 2008 پکن شد، در رقابت‌های جهانی 2010 ترکیه شرکت کرد و حالا از مدعیان راهیابی به بازی‌های جهانی 2014 اسپانیاست. این گام‌های مثبت را بسکتبال در شرایطی برداشته که به نظر می‌رسد برای رسیدن به فضاهای جدید پیشرفت باید نگاه نو و تامل تازه‌ای در ابعاد مختلف سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی داشته باشد. با وجود ارسلان کاظمی در NBA و به دست آوردن همین عنوان یازدهم با دو برد برابر یک تیم آن هم در میان 16 تیم جوانان جهان باز هم باید امیدوار بود بسکتبال با توجه بیشتر و تخصیص بودجه و امکانات بهتر همین طور به‌کارگیری همه ظرفیت‌های خود اعم از مربیان و رویکرد باشگاه‌ها بتواند جایگاه تثبیت شده جهانی داشته باشد.

محمد رضاپور / جام جم