امروز و فردای دختران شین‌آباد

البته تا امروز دختران شین‌آبادی فراموش نشده‌اند، وعده‌های خوبی هم برای پرداخت دیه و هزینه‌های جراحی زیبایی به آنها داده شده است، هیات دولت نیز مصوبه‌ای به‌نفع این بچه‌ها و بچه‌های دیگری مثل آنها که قربانی حادثه می‌شوند، تصویب کرده است، اما با این حال هنوز هم دل‌ها از بابت سرنوشت این دختران نگران است.

شاید مشکل هم از همین وعده‌ها و مصوبات باشد که ظاهرشان دل‌خوش‌کن است، اما بیم عمل نشدن از آن می‌تراود. موضوع بدبینی و قضاوت عجولانه در میان نیست، بلکه صحبت از تغییر دولت‌ها، جابه‌جا شدن پست‌ها و فراموشکاری آدم‌هاست.

دولت بعد از حادثه روستای شین‌آباد، مصوبه‌ای تصویب کرد که تاکیدش بر استخدام همه دانش‌آموزانی بود که قربانی ناایمنی مدرسه‌ها می‌شوند؛ مصوبه‌ای که این هفته وزیر آموزش و پرورش در دیدار با دانش‌آموزان حادثه‌دیده این روستا بار دیگر آن را بر زبان آورد و با استناد به آن به دختران شین‌آبادی قول داد که بعد از هجده‌سالگی در وزارت آموزش و پرورش استخدام شوند.

نمی‌دانم وقتی حمیدرضا حاجی‌بابایی این حرف‌ها را می‌زد، دخترانی که قبلا گفته بودند از بازگشت به مدرسه می‌ترسند، چه حسی داشتند؛ خوشحال بودند؟ معنی حرف‌های وزیر را درک کردند؟ به استخدام و داشتن شغل فکر می‌کردند یا این که دلشان می‌خواست زودتر کسی فکری به حال صورت‌ها و بدن‌های سوخته‌شان بکند؟

استخدام در آموزش و پرورش برای دختران یک روستا که با ظاهر غیرعادی‌شان فرصت‌های کمتری برای داشتن شغل در بزرگسالی دارند، البته امتیاز ویژه‌ای است که اگر محقق شود حق به حق‌دار خواهد رسید، اما سوال این است که اگر دولت دهم جایش را به یازدهم بدهد و دولت دوازدهم هم جایگزین دولت قبلی شود و همزمان، این دختران نیز هجده ساله شوند، آیا وزیر دو دولت آینده حاضر است وعده دولت و وزیر پیشین را عملی کند؟ البته می‌توان حدس زد که درصد وفادار ماندن به مصوبه دولت‌های پیشین در هر دولتی نزدیک به صفر است، پس اگر دانش‌آموزان شین‌آباد در هجده سالگی خانه‌نشین ماندند نیز اتفاق تازه‌ای رخ نداده است.

برای همین بهتر است به امروز این دختران فکر کنیم، به امروز که آنها نیاز به درمان، حمایت و تولد دوباره انگیزه‌های تحصیلی دارند که اگر چنین شود، بعید نیست تک‌تک آنها مدارج علمی را طی کنند و به جایگاهی برسند که هیچ گاه به استخدام در آموزش و پرورش فکر نکنند.

مریم خباز - گروه جامعه