آمریکا به رویارویی با ایران پایان دهد

استیون والت در گزارش خود که روز شنبه در این پایگاه آمریکایی انتشار یافت، این پرسش را مطرح کرده است: اگر کسی شما را تهدید کند، کاری را که دوست ندارید، باید انجام دهید و در غیر این صورت هدف برخورد قرار خواهید گرفت، چه واکنشی نشان می دهید؟

نویسنده پاسخ داده است: نخستین واکنش امتناع است، زیرا تسلیم شدن در برابر تهدیدها، موجب می شود فرد تهدید کننده تقاضاهای بیشتری کند، ولی اگر فرد پیشنهاد دهد پاداش می دهد؟ چه می شود؟‌

در ادامه پاسخ آمده است: اگر پیشنهاد قابل توجه باشد، موافقت می کنید، زیرا در این صورت همکاری از جانب شما پیام بسیار متفاوتی دارد و به جای اینکه نشان دهد، می توانید بارها هدف تهدید قرارگیرید، نشان می دهد، در صورت گرفتن پاسخ مناسب، مایل به همکاری هستید.

نویسنده افزوده است: همین منطق ساده، تاکنون بیشتر افرادی را که درگیر سیاست واشنگتن درباره تهران هستند، راحت کرده است. امروزه، اندیشه مرسوم این است که تنها راه برای کاهش همکاری با ایران، تهدیدهای بیشتر است، همانگونه که «جو بایدن» معاون رییس جمهوری آمریکا به تازگی «دیپلماسی حمایت شده با فشار» خواند.

والت در رد این دیدگاه نوشته است: اساتید دوراندیش دیپلماسی مانند نیکلاس برنز ‌عقیده دارند که آمریکا و همپیمانان آن باید تعامل را نیز با سیاست های کنونی خود پیوند دهند، هرچند که واشنگتن و همپیمانانش بیش از یک دهه است بدون موفقیت، ایران را تهدید کرده اند.

همانگونه که ابتدای مطلب اشاره شد، رویکرد تهدید، برخی فعالیت مهم روشنفکرانه در مورد نحوه همکاری آسان تر دولت ها را تضعیف می کند.

نویسنده ادامه داده است: در دهه 1970، «کنت اویه» ‌متفکر سیاسی «موسسه فناوری ماساچوست»، یک فرق اساسی بین تهدید و آنچه که «کمک متقابل» می نامید، قایل شد و نشان داد که این مورد به احتمال زیاد موجب همکاری می شود.(ایرنا)