تنهایی مردانه

شب یلدا / کیومرث پور احمد (1380)

وقتی زن و دختر بچه شیرین زبان مردی از کشور ‌ـ‌ برای مدتی ‌ـ‌ بروند، تحمل دوریشان سخت است. این‌که مجبور باشی در همان خانه‌ای زندگی کنی که تا همین دیروز صدای‌شان از اتاق و آشپزخانه شنیده می‌شده، حتما سخت است. خانه خالی شده از دلخوشی و زن و دختر کیلومترها دورتر هستند. وقتی سال‌ها عاشقانه زندگی کرده باشی و هر سال عکس‌های عروسی‌تان را تجدید چاپ کرده باشی و یک دختر شیرین زبان تو دل برو داشته باشی، این سختی چند برابر است. حامد با چشم‌هایی که از گریه ورم کرده‌اند به خانه خالی می‌رسد و تنهایی مثل پتک توی سرش می‌خورد. قرار است تنها باشد.

بدون شعرهای دخترک و بدون چشم‌های زنش. هنوز خانه از بوی مسافرها خالی نشده که ماجرا شکل دیگری می‌گیرد. پرده از ساده‌اندیشی حامد برداشته می‌شود. حالا او مردی نیست که زن و بچه‌اش مدتی به خارج از کشور رفته‌اند که بتوانند اقامت بگیرند. حامد مردی است که قال گذاشته شده. ماجرا این است که حامد سال‌ها با دروغ زندگی کرده و هیچ حواسش به دور و برش نبوده. مدام زنگ می‌زند و با زنش و دیگران حرف می‌زند تا به دو دلی‌ها و شک‌هایش پایان دهد، اما دلش راضی نمی‌شود به زندگی عاشقانه‌شان شک کند. از طرفی صدای دخترش مسحورش می‌کند و دلتنگی تا مرز خفگی آزارش می‌دهد.

شعر می‌خواند و تنهایی برای دخترش جشن تولد می‌گیرد. دختری که در قاره‌ای دیگر و دور از آغوش اوست. وقتی اجازه می‌دهد این تیزی قلبش را آنقدر بخراشد که کند شود خشم و نفرت و بد دلی جای خودش را به استیصال می‌دهد. حامد دور است و هیچ کاری از دستش بر نمی‌آید. نمی‌تواند برود و از همه چیز سر در بیاورد و دست دخترش را بگیرد و بیاورد در خانه‌اش. حامد نمی‌تواند اطمینان داشته باشد؛ به هیچ‌چیز جز این‌که تنها مانده. خیلی طول می‌کشد تا به این نتوانستن عادت کند. به این سرنوشتی که فکرش را هم نمی‌کرد. به این تنهایی عمیقی که تمام خانه و زندگی‌اش را گرفته و او را تبدیل به مردی فریب‌خورده و پدری نگران و دلتنگ کرده است، اما خیلی زود موهایش سفید می‌شود و یاد می‌گیرد داد نزند و آرام و تنها غصه بخورد.