لالایی خوانی برای شنونده بیدار

این روزها تفاوتی ندارد چه ساعتی از روز یا شب باشد، کجای دنیا باشی، در دورافتادهترین شهر یا روستا، در مرکز شهری بزرگ و شلوغ، در دل طبیعت، در روزی آفتابی یا در شبی پرستاره. این روزها در هر جا و هر وقت، دسترسی بشر به رسانه، بدیهی و سهل و ساده است. حال اینکه مخاطب کدام یک از انواع رسانه را و از میان این همه رسانه رنگ به رنگ و در دسترس، برگزیند کاملا به سلیقه، حال و هوای شخص و البته شناخت او از شکل آن رسانه برمیگردد. واضح است که منظور ما در این فرصت، یک مخاطب حرفهای است نه درصد معدودی از مخاطبان که شاید اتفاقی و از بد حادثه مخاطب آن رسانه شده باشند. به گفته برخی از کارشناسان رادیو، این باور غلطی است که برنامهسازان رادیویی خود را ملزم میکنند حتما و فقط برای برنامههای صبحگاهی از ریتم بالایی استفاده کنند، چرا که مخاطب برنامه صبحگاهی ناخودآگاه درگیر یک صبح پر از ریتم بالای زندگی است، هزار جور نگرانی دارد که خود به خود او را وادار به سرعت گرفتن میکند و نیاز مبرمی به انرژی بالایی که برنامهسازان فکر میکنند میتوانند از طریق ریتم تند به او تزریق کنند، ندارد. بلکه دستهای از مخاطبان برنامههای شبانگاهی هستند که به هردلیل بیدارند یا دوست دارند بیدار بمانند یا باید بیدار باشند و این یکی از وظایف برنامهساز رادیویی است که او را بیدار نگه دارد، اما در بیشتر مواقع دیده میشود تمام تلاش برنامهسازان برنامههای رادیویی لالاییخواندن برای مخاطب است و خواباندن او. از همین روست که یک برنامهساز هوشمند برنامه شبانگاهی نباید سعی در حذف هیچیک از عناصر برنامهاش داشته باشد با این تصور که مخاطب این ساعت از شبانهروز خوابآلود است یا ششدانگ حواسش به برنامه نیست. گرچه در بیشتر برنامههای شبانگاهی به آن دسته از شببیداران که به هر دلیل بیدار هستند سلامی داده میشود و احوالپرسی صورت میگیرد، اما همه رسالت برنامه شبانگاهی این نیست. طی سالهای اخیر، رادیوهای مختلف با ارائه برنامههای زنده شبانه و برنامههای شاد و سرگرمکننده کمک شایانی به این مساله کردهاند، اما اینکه تا چه حد در این مهم موفق بودهاند پرسشی است که باید مخاطب پاسخگوی آن باشد. پروانه عبداللهی