تفنگ خالی

بی‌‌دلیل نبود که 45 دقیقه اول را بسیار کند و کسالت‌آور ادامه دادند. هم تیم ایران که هنوز دلمشغول خاطرات تلخ گذشته از شهر منامه و آخرین بازی مقابل این حریف را در مقدماتی جام جهانی 2002 به یاد داشت و متاسفانه آن را به کرش سرمربی پرتغالی تیم ایران هم منتقل کرده بودند تا بازی را با احتیاط کامل آغاز کرده و به یک پیروزی ضعیف و یک گل احتمالی راضی شود و هم تیم بحرین را که در بازی رفت در تهران شکست سنگین و خردکننده‌ای را تحمل کرده بود و نمی‌خواست در این بازی خانگی هم خفت‌بار ببازد و بهانه‌ای برای شکست اول هم نداشته باشد.

10 نفره شدن زودهنگام در بازی رفت و قبول 6 گل پی در پی، به هر حال بهانه‌هایی بود که شاید برای بعضی تماشاگران و هواداران فوتبال بحرین می‌توانست قانع‌کننده باشد.

در عمل، وقتی تیم ایران با چهار مدافع (ماهینی، عقیلی، حسینی و پولادی)‌، سه هافبک (تیموریان، جباری و نکونام)‌، دو مهاجم متمایل به عقب در شرایط احتیاط (خلعتبری و رضایی)‌ و یک بازیکن تمام‌کننده (انصاری‌فرد)‌ به زمین آمد، به‌رغم یک بازی یکطرفه و حضور دائمی در زمین حریف به‌جز دو سه بار حضور در محوطه جریمه حریف و چند بار سرکشی محتاطانه در اطراف دروازه بحرین، کاری صورت نداد و از آن تفنگ پری که در ورزشگاه آزادی در اختیار تیم ایران قرار داشت، خبری نبود.

تیم ایران می‌ترسید که دست خالی از منامه برگردد و بحرینی‌ها می‌پنداشتند ایران با همان تفنگ پر بازی رفت به منامه آمده باشد. به همین دلیل، بسیار ساده و خنده‌آور و فقط در پی دو اشتباه پی در پی و عجیب از خلعتبری و نکونام، که موجب یک ضربه ایستگاهی به سود بحرین شد، دروازه تیم ایران فرو ریخت.

به نظر می‌آمد کرش در غیبت علی کریمی مصدوم و حیدری محروم، با آرایشی که چهره تهاجمی دارد و در عین حال قادر است با حفظ توپ حریف را از پا و سرعت بیندازد و در فرصت مناسب ضربه کاری را وارد کند، تدبیر مناسبی اندیشیده است، اما به وضوح در حرکات تیم ایران احتیاط قابل رویت بود و شکل و شیوه‌ای که گل بحرین به ثمر رسید بیشتر از آن‌که بهانه خستگی و عوامل ایذایی را موجه کند، ترس، دستپاچگی و احتیاط بی‌دلیل را مجسم می‌کرد.

کرش اگر با پشتوانه شش گل بازی رفت و تجزیه و تحلیل بازی بحرین در ورزشگاه آزادی با توپ پر و یک بازی کاملا تهاجمی در منامه ظاهر می‌شد، باور کنید که بحرینی‌ها شکست پرگل دیگری را هم می‌پذیرفتند.

تیم ایران در نیمه دوم، زمانی که طعم تلخ گل را زیر زبان داشت و درست در حالی که بحرینی‌ها هنوز محتاط بودند و برای حفظ گل خود با رفتارهای زشت و همیشگی‌شان وقت‌گذرانی می‌کردند، کم‌کم به خود آمد و زمانی که کاظمیان و قاضی (63)‌ و میداوودی (78)‌ را به ترتیب جانشین خلعتبری، انصاری‌فر و رضایی کرد، چهره تهاجمی‌تری گرفت و چنان بر اوضاع مسلط شد که با هر تهدید دروازه بحرین لرزید و در آخر گل تساوی چند لحظه پیش از سوت پایانی داور ضعیف سنگاپوری به ثمر رسید، در حالی که چند بار توسط عقیلی، تیموریان، ماهینی و دیگران فرصت‌های خوبی از دست رفته بود.

بازی در نیمه دوم و تسلط بیشتر بر توپ و میدان و تهدیدهای پی‌درپی از سوی تیم ایران، گواهی می‌دهند که تیم ایران و کرش، بیهوده، بازی محتاطانه را در پیش گرفته بودند؛ راهی که بعید نبود شکست دیگری را در منامه، در کارنامه ایران ثبت و دشمن شادمان می‌کرد. آنها که ترس و احتیاط را در دل کرش کاشته بودند، هر که باشند باید از دور و بر تیم ملی و کرش دورشان کرد. کرش و تیم ملی ایران با چهره تهاجمی و رعایت بازی گروهی و منسجم بسی زیباتر و موفق‌ترند.

پرویز زاهدی