مسیر‌های نو برای ‌رودخانه‌های قدیم

رودخانه می‌سی‌سی‌پی در آمریکا به عنوان یکی از بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین رودخانه‌های جهان شناخته می‌شود. هر زمان که این رودخانه طغیان کرده، موجی از نگرانی محققانی را که در زمینه علوم محیط زیست کار می‌کنند فرا گرفته است. در خلال طغیان‌های گاه و بیگاه این رودخانه آسیب جدی به مناطق مسکونی حاشیه آن وارد شده است. البته این تنها بخشی از مشکلات است. طغیان هر رودخانه‌ای و بخصوص رودخانه می‌سی‌سی‌پی برابر است با فرسایش سریع‌تر خاک و زمانی که خاک فرسوده می‌شود عملا کشاورزی در این مناطق امکانپذیر نخواهد شد، اما چه باید کرد؟ آیا می‌توان به طراحی دوباره مسیر حرکتی رودخانه‌ها به عنوان یک راه‌حل جدی نگاه کرد؟

چنین گزینه‌‌ای برای بسیاری از رودخانه‌های جهان ازجمله می‌سی‌سی‌پی، به عنوان یک راه‌حل جدی مطرح شده است. از چندین دهه پیش و همزمان با افزایش طغیان‌های گاه و بیگاه این رودخانه که لطمات جدی اقتصادی نیز به همراه داشته است، محققان و مهندسان بر آن شده‌‌اند تا در قالب یک پروژه بزرگ فنی و مهندسی مسیر حرکتی این رودخانه را با تغییرات جزئی همراه کنند.

این پروژه یکی از مصادیق بارز استفاده از فناوری‌ها و امکانات نوین فنی و مهندسی برای کاستن از تبعات منفی و سنگین فرآیند گرمایش زمین است. تحقیقاتی که دانشمندان در سال‌های اخیر انجام داده‌اند، نشان می‌دهد طغیان رودخانه‌های سراسر زمین یکی از نشانه‌های بارز به‌هم‌خوردن تعادل پایدار در طبیعت است. ایجاد تغییراتی در شکل و شمایل می‌سی‌سی‌پی می‌تواند الگوی مناسبی برای سایر کشورهای جهان باشد، کشورهایی که در آنها رودخانه‌هایی بزرگ و مستعد طغیان جریان دارند. البته در این فرآیند باید نگاهی کاملا مهندسی و فنی داشت و تمامی جوانب را نیز در نظر گرفت تا آسیب جدی به محیط‌ زیست وارد نشود چرا که در غیر این صورت بشر باز هم به عنوان آسیب‌رسان اصلی به محیط زیست معرفی خواهد شد.