بیماران خیالی

افراد دچار اختلال ساختگی بیماری را جعل می‌کنند. آنها بیماری را القا، تقلید یا تشدید کرده و اغلب جراحات دردناک یا حتی تهدیدکننده حیات را به خود یا افراد تحت تکفلشان تحمیل می‌کنند. برخلاف افراد متمارض که پی اهداف مادی نظیر نفع مالی یا معافیت از وظایف هستند، هدف بیماران دچار اختلال ساختگی از تحمل این محنت‌ها عمدتا دریافت مراقبت احساسی و توجهی است که بر اثر به عهده گرفتن نقش بیمار عاید وی می‌شود. این بیماران برای دست یافتن به نقش بیمار به حیله‌گری روی می‌آورند و درام‌های بیمارستانی ایجاد می‌کنند که اغلب به سرخوردگی و نگرانی ختم می‌شوند.

سیر بیماری: اختلال ساختگی به طور مشخص در اوایل بزرگسالی شروع می‌شود؛ هرچند ممکن است در دوران کودکی یا نوجوانی هم ظهور کند. شروع این اختلال ممکن است متعاقب یک بیماری واقعی، فقدان عزیزان، طرد یا ترک شدن صورت بگیرد. معمولا بیمار یا یکی از بستگان نزدیکش در دوران کودکی یا اوایل نوجوانی به دلیل یک بیماری جسمی واقعی در بیمارستان بستری بوده است. با پیشرفت اختلال بیمار اطلاعات بیشتری در مورد طبابت و بیمارستان‌ها به دست می‌آورد. اختلال ساختگی برای بیمار ناتوان‌کننده است و اغلب سبب آسیب‌های جدی یا واکنش‌های نامطلوب ناشی از درمان می‌شود.

درمان: هیچ درمان روانی خاصی در رفع اختلال ساختگی موثر نبوده است. بیماران مبتلا به این اختلال بیماری‌های جدی را تقلید می‌کنند و در جستجوی درمان غیرضروری هستند و آن را تحمل می‌کنند، در حالی که بیماری واقعی‌شان را هم نزد خود و هم نزد دیگران انکار می‌کنند و از درمان احتمالی آن دوری می‌جویند. این بیماران سرانجام با ترک ناگهانی بیمارستان یا عدم رعایت پیگیری، هرگونه برنامه درمانی معناداری را درهم می‌ریزند.

3 هدف عمده در درمان این بیماران توسط پزشک دنبال می‌شود که عبارتند از: کاهش خطر مرگ و میر و عوارض، پرداختن به نیازهای هیجانی زمینه‌ای یا تشخیص اختلال روانپزشکی زمینه‌ای رفتار بیماری ساختگی و توجه به مسائل قانونی و اخلاقی.

دکتر آزاده شیروانی