ژانر پلیسی و نشانه های متعارف در «پلیس شهر تولتس»

ژانر پلیسی ، در هر مقطع از روند شکل گیری کارهای هنری که باشد، خود جذابیتی ادامه دار و تاثیرپذیری غیرقابل انکاری دارد. بخصوص آن که بتواند بدرستی از نشانه های متعارف و برجسته برخی از عناصر مهم محتوایی ، فرم گیرایی هم بهره جوید. پلیس شهر تولتس در هرقسمت یا قسمتهایی به شرح و بسط ماجرایی می پردازد که باپیگیری کارآگاه ویژه «برک هامر» و دستیارش «لورنز» به گشودن راز قتل یا آشکارشدن اتفاق های نابهنجاری منجر می گردد. کادر ویژه ای که کارگردان اثر برای القای هر چه بیشتر موضوع به بیننده انتخاب کرده یکی دیگر از شاخصه های تصویری این مجموعه است . کشف و شهود ماجرا به عهده ذهن خلاق برک هامر گذاشته شده است . او باید باسماجت منطقی که در ذات این نوع ژانرها و شخصیت ها جاری است به ریشه یابی حوادث و چگونگی وقوع آنها پی ببرد. نقطه عطف فیلمنامه ای این مجموعه در غافلگیری و ردگم کردن خط، پیش فرض هایی است که همیشه برای بیننده این گونه داستان های پلیسی ، مطرح است . آنجا که در کش و قوس حدس و یقین فیلمنامه ، بیننده سهل الوصول ترین گزینه حدس و گمان خویش را انتخاب می کند؛ اما در آخر می بینیم که آنچه در ظاهر، گمان شاخص بود، در عمل دچار نقیصه می شود و واقعیت ها به گونه ای دیگر ظاهر می گردند. خوش رنگ و لعاب بودن قاب تصاویر انتخاب شده در پلیس شهر تولتس باعث جذابیت تصویری خوبی شده است . حتی در سکانس های پرخشونت این پس زمینه چشمگیر در کادرهای ویژه ، حس دلزدگی را در بیننده از میان می برد. آنچه که از جامعه آلمان به تصویر کشیده شده است ، سوای نظم عمومی و تعیین و قطعیت سازوکارهای مهم صنعتی آن ، شاخصه های جامعه شناختی دیگری هم قابل طرح است . آنجا که کارآگاه هامر در راهیابی به سرنخ قتل به تشکیلات سیاسی و شهردار شهر تولتس هم می رسد، همه و همه این شاخک های محتوایی در راهیابی ذهن مخاطب این مجموعه به درک موضوع ، کمک شایانی می کند. پلیس شهر تولتس دستاورد یک جریان سیال اجتماعی است . در نهایت پلیس شهر تولتس با وجود نقطه گذاری های امتیازدهی در آن ، نقاط ضعف قابل بحثی هم دارد. از جمله آن که انتخاب پلیس هامر برای ایفای این نقش پرتکاپو و پرهیجان ، منطقی و قابل باور به نظر نمی رسد. یک پلیس در کنار تفکر پویا و خلاق خود باید اندامی ورزیده و چابک داشته باشد که با توجه به فربه بودن تیپیکال فیزیکی پلیس هامر این فرضیه باطل می شود و یا شاید به این دلیل باشد که حتی در اوج قله عطف یک ماجرا که به تحرک ذاتی این گونه ژانرها برمی گردد، ما هیچ گونه هیجان فیزیکی که در آن تعقیب و گریزهای خطرآفرین و جذاب به چشم بیاید، نمی بینیم . به هر حال این مجموعه می تواند در شناخت یک اثر پلیسی از کشوری که داعیه قدرت صنعتی دارد، موثر عمل کند که هر زیبایی ظاهری را از دور به قضاوت مدینه فاضله بودن نکشانیم . امیرماهرو