تاثیر قراردادهای سنگین ‌بر تیم‌های کوچک

ما این معضلات را به چشم دیده‌ایم. بحث فضای مجازی هم برخی از حساسیت‌ها را چند برابر می‌کند. موضوع افزایش قراردادها از اول هم وجود داشت. الان مدیران برخی از باشگاه‌ها خیلی راحت به بازار نقل و انتقالات شوک وارد می‌کنند.

تیم‌ها در طول تاریخ فوتبال ایران بسیار هزینه کرده‌اند. یک زمانی کشاورز و بهمن و حالا تیم‌های پایتخت و برخی تیم‌های صنعتی. همین تیم‌های کشاورز و بهمن دست روی بازیکنی می‌گذاشتند که ۱۰ میلیون قیمت داشت اما یک دفعه به او پیشنهاد ۳۰ میلیونی می‌دادند. وقتی حقوق کارگری مثلا هفت میلیون تومان است برای سال آینده روال روی افزایش ۲۰ درصدی بر مبنای همان هفت میلیون گذاشته می‌شود اما در فوتبال این افزایش بدون دلیل چند برابر است.

 الان فوتبال ایران به چنین حال و روزی مبتلا شده است. قبلا خودمان اینها را در بطن فوتبال تجربه کرده‌ایم، مثلا می‌خواستیم بازیکنی جذب کنیم اما ناگهان می‌دیدیم قیمت او چند برابر شده است. الان چیزی که در فوتبال ایران جا افتاده این است که مثلا بازیکنی در تهران پیشنهاد ۱۳ میلیاردی دارد اما در تیم‌های شهرستانی شاید چهار میلیارد بیشتر بگیرد.

او در اصفهان یک مبلغ بالاتر می‌گیرد و شاید در اهواز حتی قیمت او بالاتر هم برود. الان مبلغ پایه‌ برای سرخابی‌ ها ۱۵میلیارد است اما این قراردادها در شهرستان‌ها به طور خودکار افزایش پیدا می‌کند.

بحث دیگر زیرمیزی است. این زیرمیزی‌ها گاهی به صورت حواله و گاهی به اشکال دیگر پرداخت می‌شود. اکنون شفافیت مالی بسیار لازم است. این اتفاقات در فوتبال ایران رخ می‌دهد و برای پایان دادن به این وضعیت، نخستین راهکار ایجاد شفافیت است.