ماجرای «لولو» و تضییع حقوق سینماگران

نمی‌توان از این واقعیت فرار کرد که سینما اساسا در سبد مصرفی خانواده‌ها نیست. چند تا فیلم با فروش متوسط و یکی‌ دو تا به سود رسیده مشکل سینمای ایران را حل نمی‌کند. سال‌ها تمام برنامه‌ریزی‌ها برای حذف تماشاگر از سینما جلو رفته و فیلم‌های ضد‌مخاطب در اولویت تولید قرار داشته‌‌ است. در شرایطی که دنیا از ابزار سرگرم‌ساز سینما برای کار فرهنگی و تاریخ‌سازی استفاده می‌کرد، اینجا جریانی با تمام کوشش و خلاقیتش! عکس کارکرد جنس سینما را پیشه کرد؛ بنابراین توقع بازگرداندن تماشاگر به سالن در فاصله زمانی کوتاه خوشبینانه است. به قول معروف تخریب آسان است ولی ساختن سخت و جانفرسا‌ست اما مشکل و معضل سینمای بی‌تماشاگر، فراتر از این حرف‌هاست، مثلا موضوع خواسته‌های صنفی دست‌اندرکاران سینما از‌جمله اولویت‌هایی است که متاسفانه اصلی‌ترین متولی آن یعنی خانه سینما نسبت به آنها موضعی غیراصولی و فرافکنانه دارد.
حتما یادتان است که چند روز قبل رئیس سازمان سینمایی در مراسم تقدیر از فعالان سینمای دفاع مقدس، صحبت‌هایی داشت مبنی بر این‌که برای صیانت از امنیت شغلی با همکاران پروژه‌های غیرقانونی و ضدایرانی قطع همکاری خواهد کرد و‌... بی‌تردید هرکسی می‌تواند نسبت به ‌این گرایش مدیریتی، موضعی اتخاذ کند اما خانه سینما در مقام وابسته مالی به ارشاد، آیا باید وارد کشمکش سیاسی شود تا از رهگذر قربانی کردن منافع چند هزار عضو صنوف به مطامع جناحی خود جامه‌عمل بپوشد؟وقتی مدیرعامل محترمه، اصلی‌ترین مشکل خانه سینما را مالی معرفی می‌کند و حتی بدهی زیاد این نهاد را به رخ اعضا می‌کشد، ورود به تقابل با سازمان سینمایی چه معنایی دارد؟ بله اگر این نهاد مستقل از بودجه دولتی بود و حیات و مماتش به ناف بودجه نفت وصل نبود، می‌توانست راه جداگانه‌ای انتخاب کند اما حالا که این خانه از پس هزینه بروکراسی خود بر‌نمی‌آید، ورود به فعالیت حزبی چه توجیهی دارد. قضیه برای آقایان آن‌قدر حیاتی بود که روز بعد صحبت‌های رئیس خانه سینما با معدود خبرنگاران دستچین شده برنامه پاسخگویی برگزار کردند و عجبا که مدیر‌عامل محترمه، برای تقاضاهای صنفی متعدد اعضا، با صراحت! تکلیف را روش کرد که «آن ... را لولو برد»! خبرنگاری هم نبوده که بپرسد خانم عزیز مگر چه اتفاقی افتاده که اینجوری کف‌گیر به ته دیگ خورده است؟ خب دولتی رفته و دولتی آمده است، شما چرا در مقام سیاست به‌جای روال عادی قبل، دنبال گرفتن بودجه مصوب باشید، حاضرید به قیمت تضییع حقوق اعضا، موضعگیری مخالف و تقابل را پیشه کنید. در‌نظر بگیرید اگر خانه سینما همین چابکی در برگزاری نشست پاسخگویی را برای مطالبات صنفی اعضا داشت، قاعدتا نباید طرح‌های مختلف معیشتی مانند مسکن را سازمان سینمایی ارائه و پیگیری کند. یعنی این قدر رودررویی برایتان اهمیت داشت که تا خزاعی برای اعلام تفاهم گفت «خانه سینما هم این موضوع را اعلام می‌کنند» برای حرکت در مسیر مخالف، نشست شتابزده برگزار کردید که چی؟ که کی بفهمد شما راهتان با این مدیریت یکی نیست؟ و... در واقع اگر یک‌چندم تلاش سیاسی ـ جناحی خانه سینما معطوف به ارائه طرح‌های معیشتی و درخواست‌های صنفی می‌شد، بخشی از مشکلات اعضا برطرف شده بود نه این‌که حالا این تعداد عضو گرفتار مشکلات شغلی زیستی با پاسخ «لولو»یی، از وجود خانه سینما قطع امید کنند.