سیارکی میان مریخ و مشتری؛ زیستگاه جدید انسان

به گزارش جام جم آنلاین و به نقل از ایسنا؛ آنها می‌گویند این زیستگاه انسانی می‌تواند به عنوان پایه‌ای برای اکتشاف بیشتر کیهان عمل کند و می‌تواند با استفاده از مواد استخراج شده از خود "سرس" ساخته شود.

علاقه‌مندان به رمان علمی-تخیلی و مجموعه تلویزیونی معروف "The Expanse" با مفهوم زیستگاه انسانی که به دور "سرس" می‌چرخد، بیگانه نیستند. جهان داستانی این رمان و سریال ساخته شده از روی آن، حول اولین زیستگاه خارج از زمین بشریت موسوم به "ایستگاه سرس" که در مدار این سیاره کوتوله است، می‌گردد.

محققان به فراوانی نیتروژن در جو این سیاره کوتوله اشاره می‌کنند؛ ماده‌ای که می‌تواند ایجاد یک جو شبیه به زمین را فراهم کند.

دانشمندان در مقاله خود که این هفته در پایگاه arXiv بارگذاری شد، جزئیات پیشنهاد خود را برای استقرار یک ابرماهواره دیسک شکل متشکل از ماهواره‌های چرخان کوچک‌تر ارائه داده‌اند. این اجزاء از طریق اتصال دهنده‌های مغناطیسی به یکدیگر متصل می‌شوند.

دانشمندان همچنین به منظور تولید جاذبه مصنوعی مشابه زمین، پیشنهاد چرخش این ابرماهواره را به دور "سرس" داده‌اند. این ابرماهواره باید فقط در ۶۶ ثانیه یک دور کامل این سیاره کوتوله را دور بزند تا جاذبه مصنوعی خود را حفظ کند.

برای حمل و نقل در اطراف این ابرسازه نیز محققان وسایل نقلیه شبیه به قطار موسوم به "Maglev" را پیشنهاد داده‌اند تا به راحتی به این زیستگاه متصل شوند و این پایگاه انسانی را به هم متصل نگه دارند.

محققان همچنین یک آسانسور فضایی را برای انتقال مواد از "سرس" و مجموعه‌ای از آینه‌های استوانه‌ای بزرگ را پیشنهاد می‌کنند که همزمان با محافظت از این زیستگاه در برابر شهاب سنگ‌های کوچک، نور خورشید را بر روی آن منعکس می‌کند.

یکی از مزایای بزرگی که محققان می‌گویند "سرس" نسبت به زمین دارد این است که هیچ بلای طبیعی در این سیاره کوتوله وجود ندارد و فضای کافی برای زندگی انسان‌ها در آن وجود دارد. این سکونتگاه همچنین می‌تواند به عنوان پایه‌ای عمل کند که بشر می‌تواند با استفاده از آن، نقاط دوردست فضا را کشف و کاوش کند.

"سرِس نخستین سیاره کوتوله کشف‌ شده و بزرگ‌ترین سیارک در کمربند سیارکی و بین مدار مریخ و مشتری است. قطر آن ۹۴۵ کیلومتر است و از نظر بزرگی سی و سومین جرم شناخته شده سامانه خورشیدی است. سرس یک‌سوم جرم کمربند سیارکی را تشکیل می‌دهد و تنها جرم شناخته شده کمربند سیارکی است که دارای تعادل هیدرواستاتیکی است. قدر ظاهری سرس از زمین بین ۶٫۷ تا ۹٫۳ است و بنابراین حتی در درخشان‌ترین حالت، چنان تاریک است که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود، مگر اینکه آسمان به شدت تاریک باشد.

سرس در تاریخ اول ژانویه ۱۸۰۱ توسط "جوزپه پیاتسی" در پالرمو ایتالیا کشف‌ شد. ابتدا به عنوان یک سیاره در نظر گرفته شد، اما در دهه ۱۸۵۰ زمانی که اجرام دیگری در مدار مشابه کشف شدند به عنوان یک سیارک طبقه‌بندی شد.

هسته سرس از سنگ و گوشته آن از یخ تشکیل شده‌ است و ممکن است اقیانوسی از آب مایع در زیر لایه‌ای از یخ داشته باشد. سطح سرس احتمالاً مخلوطی از یخ‌آب و مواد معدنی مختلف هیدراته مثل کربنات‌ها و رس است. در ژانویه ۲۰۱۴، انتشار بخار آب از مناطق مختلف سرس کشف شد. این مسئله غیرمنتظره بود، چون انتشار بخار آب از ویژگی‌های ستاره دنباله‌دار است و اجرام بزرگ در کمربند سیارکی این ویژگی را ندارند.

"دان" فضاپیمای رباتیک ناسا در ششم مارس ۲۰۱۵ وارد مدار سرس شد. عکس‌هایی که در ژانویه ۲۰۱۵ در حالی که این فضاپیما به سرس نزدیک می‌شد، گرفته شد و وضوح آنها بیش از تصاویر گذشته بود و نشان داد که سرس سطحی پوشیده از آتشفشان دارد.

محققان در مقاله خود نوشتند: انگیزه ما داشتن یک شهرک با جاذبه مصنوعی در مدار سرس است که امکان زندگی فراتر از زمین را فراهم می‌کند.