حقیقت درباره ماجرای نامه شهریار به انیشتین

روز موعود فرا‌می‌رسد. ترجمه فصیح انگلیسی شعر را در اقامتگاه انیشتین برایش می‌‌خوانند. طوری که حاضران نقل کرده‌اند، آن بزرگمرد عالم دانش دو بار از جای خود برمی‌خیزد. دو دستش را بر صورتش می‌نهد و می‌فشارد. قطرات اشک بر شیشه عینکش نمایان می‌شود. با چهره‌ای اندوهگین یکباره با صدایی بلند فریاد می‌زند: «به دادم برسید!» بعد سکوت می‌کند و صورتش را در میان دو دستش می‌گیرد و غرق در بحر تفکر می‌گردد. سکوت غم‌انگیزی فضای اقامتگاهش را پر می‌کند. دقایقی بعد می‌خواهد که شعر بار دیگر خوانده شود. این بار پس از شنیدن آن به خارج از اتاقش می‌رود و با وضعیتی مغموم در باغش قدم می‌زند. گویا تا آخر عمر هم همیشه غمگین بوده است! گفته می‌شود بعد از این نامه انیشتین به مبارزی علیه سلاح‌های اتمی تبدیل می‌شود.»