چشم‌انداز ، تعامل و پذیرش واقعیت

در این شرایط ما به دانشجویان پیشنهاد می‌کنیم سختی را تحمل و چشم‌انداز آینده را تصویرسازی کنند. تصویرسازی بعد از تمام شدن دانشگاه، گرفتن مدرک تحصیلی، بهبود شرایط اقتصادی، شغلی و موقعیت اجتماعی، همه اینها می‌تواند به دانشجو کمک کند. وجه بعدی مشکلات دانشجویان، همزاد پنداری با شهر تحصیلی است.
من مراجعه‌کننده‌ای داشتم که دانشجوی روان‌شناسی بود و در یک خانه استیجاری زندگی می‌کرد و با همسایگانش تعامل و کلاس‌های خنده‌درمانی و روان‌شناسی برگزار کرده بود. دانشجویان می‌توانند برای برقراری ارتباط با مردم شهری که در آن غریبه هستند، ارتباط بگیرند.
البته برای این کار بهتر است با توجه به روحیات، فرهنگ و اعتقادات با مردمی که از نظر روحی و فرهنگی به آنها نزدیک هستند، ارتباط برقرار کنند. نزدیک بودن با روحیات و فرهنگ خیلی مهم است و این مهم در برقراری ارتباط با همکلاسی، دوستان و هم‌خوابگاهی هم کمک‌کننده است و می‌تواند برای کاهش فشار روحی و روانی ناشی از دوری از خانواده موثر باشد. دوری از خانواده و زندگی دانشجویی اما دو کفه ترازو دارد و یکی از کفه‌های ترازو، خانواده‌های دانشجویان هستند.
تقریبا در همه جای دنیا 18 سالگی، سن استقلال فرزندان است و از همان ابتدا خانواده‌ها باید استقلال و مسؤولیت‌پذیری را به فرزندانشان یاد دهند و این مهم را نه از دوران
18 سالگی که از کودکی و نوجوانی باید به او بیاموزند و خانواده‌ای که استقلال را از قبل از 18سالگی آموزش نداده، بعد از آن هم نمی‌تواند آموزش دهد.
خانواده‌ها از دوران نوجوانی باید به فرزند اجازه دهند یک سری از کارها را انجام دهد و کم‌کم با مدیریت خانواده، مسؤولیت‌پذیری به کودک آموزش داده شود. در زندگی دانشجویی، اما خانواده‌هایی هم وجود دارند که از نظر روحی آسیب می‌بینند و به اصطلاح وابسته به فرزندانشان هستند.
قبل از هر چیز، خانواده‌ها باید ر‌وش‌های پذیرش را بیاموزند و بدانند فرزندان هدایای خداوند هستند و هر زمانی ممکن است این نعمت به خاطر طبیعت یا هر اتفاق دیگری، کنارشان نباشد. از نظر روحی خانواده‌ها باید اضطراب خود را کاهش دهند.
روش کاهش اضطراب از مهم‌ترین ر‌وش‌هاست. با به کار گرفتن آنها، خانواده‌ها اضطراب فاصله را کم خواهند کرد و شرایط را مدیریت می‌کنند.

مهری موسوی

مشاور خانواده