انتقاد از تصمیمات بودجه‌ای سران قوا

در این نامه آمده است، شورای هماهنگی اقتصادی سران قوای سه‌گانه با هدف هماهنگ‌سازی سریع‌تر سه قوه برای اتخاذ تدابیر مفید به‌منظور حل مشکلات کشور تشکیل شده است. برخی تصمیمات شورا از قوام منطقی و کارشناسی لازم برخوردار نیست، به نظر می‌رسد اگر کار به این منوال پیش برود، این شورا در عمل به محملی برای تخریب ساختارهای اقتصادی و مالی کشور از طریق دور زدن ساختارهای قانونی تبدیل می‌شود.
نمونه بارز این تصمیمات، مصوبه شورای سران در مورد چگونگی پوشش کسری منابع سال 1398 است. براساس مصوبه شورا، منابع قابل حصول به چهار محل برداشت از صندوق توسعه، فروش اوراق استقراضی، فروش اموال و برداشت از حساب ذخیره خلاصه شده است.
همچنین، اخبار دیگری مبنی بر بررسی دریافت تنخواه 20 هزار میلیارد تومانی، مازاد بر تنخواه مصوب قانون بودجه و موکول کردن بازپرداخت آن به زمان نامشخص پس از عادی شدن شرایط یا درخواست اجازه برای جابه‌جایی ارقام بودجه فراتر از اجازات قانونی مطرح است. در این باب پرسش‌های آتی درخور توجه است:
آیا سران محترم، راهکار دیگری غیر از برداشت از ذخایر و استقراض و فروش اموال برای جبران کسری منابع به ذهنشان خطور نکرده است؟ آیا دستگاه عریض و طویل کارشناسی، راهکارهایی در مورد اخذ مالیات از بخش‌های غیرمولد، سوداگران زمین و مسکن و ارز و طلا، لغو معافیت‌های خاص و... پیش روی ایشان نگذاشته‌ یا گذاشته‌اند و چنین بی‌اعتنایی فاحشی صورت گرفته است؟ دلیل این بی‌اعتنایی چیست؟ گرچه بی‌اعتنایی به راه‌حل‌های اقتصاددانان از نحله‌های فکری مختلف و نهادهای پژوهشی متفاوت، به‌ویژه مرکز پژوهش‌های مجلس تازگی ندارد.
آیا سران محترم تصور کرده‌اند امسال بدترین سال تحریمی است و مجاز هستند بی‌توجه به مصالح آتی از ذخایر حیاتی کشور، به فرض موجود بودن استفاده کنند؟ این یک اشتباه راهبردی و تاریخی است. با توجه به بهانه‌جویی‌های غیرهسته‌ای غرب و شرارت دشمنان، دوراندیشی اقتضا می‌کند احتمال ادامه تحریم‌ها را در میان‌مدت جدی بگیریم. آیا این حزم به‌کار رفته است؟ آیا قرار است دولت‌ها و مجالس آینده زمین سوخته تحویل بگیرند و کشور در تنگنا و اضطرار کامل مقابل تحریم‌های آینده قرار بگیرد؟ این اضطرارسازی‌ها در شرایط کنونی و آتی با چه هدفی صورت می‌گیرد؟
آیا سران محترم به تأثیرات تورمی و ناپایداری مالی ناشی از تصمیمات خود که عملا مساوی چاپ پول است یا دریافت تنخواه با زمان بازپرداخت نامشخص واقف بوده یا این‌که صرفا به‌دنبال روزمرگی هستند به این امید که شاید از این ستون به آن ستون فرجی باشد؟ آیا کشورداری با اما و اگر مدبرانه است؟