یادداشت:

هشدار! بچه‌هایتان را یادتان رفته است!

تا صحبت از لباس و پوشاک می‌شود، اولین چیزی که به ذهن خیلی از ما و حتی مسؤولان بسیار پرتلاش فرهنگ و هنر می‌رسد، مانتو و حجاب برای خانم‌هاست، نگاهی که باعث شده تا گروه‌های دیگر از جنس مذکر گرفته تا انواع بچه‌ها از کودک تا نوجوان از این قافله عقب بمانند. الان مدت‌هاست که ما هر سال جشنواره‌های مختلفی مثل مد و لباس فجر یا حجاب و عفاف را داریم که در آنها تا دلتان بخواهد برای خانم‌ها طرح‌ها و لباس‌هایی وجود دارد که البته همان‌ها هم جای بحث دارند و حتی برخی شان کاربردی هم نیستند چه برسد به آن که بشود با آنها در جامعه حاضر شد. با این حال اجازه دهید فعلا از این داستان بگذریم، چون بارها درباره‌اش صحبت شده و در هر محفلی که به طراحی مرتبط است از آن گفته می‌شود.

کد خبر: ۱۱۹۳۵۰۶

امروز می‌خواهیم از ماجرای فراموش شده طراحی لباس کودکان بگوییم، قصه‌ای که بخش زیادی از کالای وارادتی را به خودش اختصاص داده و در این بین همان مسؤولان پرتلاش اگر یادشان بیفتد، هر ازگاهی فقط از برنامه‌های ایده‌آلی که برای آن دارند می‌گویند، حرف‌هایی که تا اینجا بیشتر فقط حرف بوده و هنوز اتفاق خاصی در عمل برایش رخ نداده است. اوضاع و احوال آشفته این حوزه حتی نیاز چندانی به توصیف ندارد و فقط کافی است سری به لباس فروشی‌های مخصوص بچه‌ها بزنید تا متوجه شوید ماجرا از چه قرار است. این داستان زمانی سخت‌تر می‌شود که بچه هفت‌هشت سالگی‌اش را رد می‌کند و کم کم پا به دنیای نوجوانی می‌گذارد، در این فاصله یعنی کودکی تا نوجوانی به خصوص برای دختربچه ها،‌ این روند طوری می‌شود که خیلی اوقات صبر خانواده‌ها را هم لبریز می‌کند و آنها هم دیگر نمی‌دانند باید از کجا لباس مناسبی که البته قیمت منطقی هم داشته باشد، تهیه کنند. در این بازار خیلی اوقات المان‌های اصلی یک لباس از طرح آن گرفته تا مدل و جنسش دچار تشویشی است که داستان تکراری فرهنگسازی را هم لکه‌دار می‌کند و کلی پیامد دیگر را هم که فقط در صحبت‌های جامعه شناس‌ها به آن برمی‌خوریم با خود به ارمغان می‌آورد!
در همین گیر و دار البته که گاهی اقداماتی هر چند کوچک صورت می‌گیرد، مثل امسال که برای دومین دوره جشنواره ملی طراحی پارچه و لباس کودک و نوجوان با همکاری انجمن طراحان لباس و پارچه ایران و بنیاد ملی مد و لباس شکل گرفت. جشنواره‌ای که در بخش پژوهشی‌اش تازه به سراغ شناخت کودکان و نوجوانان و تلاش برای طراحی مناسب آنها رفته است، با این حال ادامه‌دار بودن و البته گسترش عملی آن در سایه همان مسؤولانی که به آنها اشاره شد، شاید بتواند بالاخره روزی ما را هم کمی در این فضا پیش ببرد.
و در آخر، بازهم جز ابراز امیدواری کاری نمی‌شود کرد؛ کاش این نوشدارو قبل از آن‌که دیرتر شود و دیگر دل و دماغی برای طراحان ناامید از بی‌توجهی‌ها نماند، فراهم شود.