در فقره به گونی کردن منتقد و باقی قضایا...

فرمودیم: بنال.

عرض کرد: اینو دیدی؟

فرمودیم: مودب باش روز به روز هیچ نمی‌گوییم چموش‌تر می‌شوی.

گفت: خیلی حساس است. عنان از کف دادیم.

فرمودیم: نشانمان بده.

ماسماسک همراه آورده ویدئویی پلی کرد، دیدیم و تمام که شد فرمودیم: خب چیست؟

عارض شد: گویا احدی از وکلای مجلس برای سخنرانی به یکی از قصبات ممالک محروسه توسن سخن در باب غدیر رانده‌اند و بعد از جلسه جوانکی پیش رفته و عارض شده جنابتان که وکیل مملکتید و مردم به امید شما در مجلسند را چه به سخن در باب دین؟ شما را چه به صحبت در باب غدیر؟ شما که قدم رنجه کرده‌ای آمده‌ای بیا و توضیحات ارائه کن چه شده که ارابه دودی پراید را باید 45میلیون چوق بسلفیم.

گویا این مطالبات مذاق وکیل الرعایا را خوش نیامده و جوانک را احمق و نادان خطاب کرده و رفته است‌. من بعد ذلک گویا بزرگی از اعاظم آن شهر جوانک را تهدید به گونی کرده و این‌که فلان می‌کنم و بهمان.

فرمودیم: همین؟

عرض کرد: بلی.

پسی‌اش زدیم و گفتیم پدر سوخته برای همین جلوی ناهار خوردن ما را گرفتی؟

عرض کرد: اعتراض مدنی کرده تصدقت گردم.

فرمودیم: چه غلط‌ها‌! رعیت چه نمک‌نشناس شده‌اند! چه توقعات دارند. اعتراض مدنی چه کوفتی است؟ اصلا بی‌خود کرده دست وکیل نبوسیده! خجالت هم نوبر است والا... وکیل‌الرعایا مگر بیکار است که پیگیر گرانی و اشتغال و مسکن و غم نان رعیت باشد؟ وکیل‌الرعایا در این مورد‌ها که سخن بگوید رمق برایش می‌ماند در مورد سرمربی تیم ملی و ورود نسوان به میادین ورزشی و حصر و اینها داد سخن سر کند؟ آن بزرگوار هم اشتباه کرده تهدید به گونی کرده. فی‌المجلس باید جوانک را کت بسته می‌بردند در دخمه‌ای مجلس استنطاق تشکیل می‌دادند چوب به آستینش می‌کردند که دیگر این خیال‌ها به سرش نزند که برود جلوی وکیل مملکت بگوید چرا پراید 40میلیون تومن؟ دو سه پسی هم می‌زدندش که حرمت مهمان نگه نداشته به مهمان تندی و بی‌ادبی کرده تا حساب کار دستش بیاید و غلط زیادی نخورد‌. من یومنا هذا سپردیم به خشایار هرکدام از رعیت گیوه سوخته لفظ آمد که ‌ای چرا فلان و چرا بهمان بدهیم چنان چپقی از ایشان چاق کنند که در کار اعزه رجال دولتی خلل وارده نکرده و بگذارند این زحمت‌کشان به رتق و فتق امور مملکت برسند‌. زیاده فرمایش نداریم.