در باب افطار با نان باگت

عارض شد: تصدقت گردم نان است.

فرمودیم: چه جلافت‌ها به این سن رسیده‌‌ایم نان به این هیکل و قاعده ندیده‌ایم. گفت: عمله فرنگ است و باگت نام دارد از همان آرد گندم عمل می‌آید لکن به سیاق دیگر پخت می‌گردد. فرمودیم: حالا خیلی دل خوشی از فرنگ داریم نانش هم بیاید سر سفره افطارمان!

عارض شد: فدوی نیم ساعتی بر دکان نانوایی منتظر شدیم نان تمام گشته به ما نرسید.

لختی گذشت توپ در کردند، اذان دادند. وضو ساخته صلات مغرب به جای آورده جلوس فرمودیم به افطار. اللهم لک صمنا خوانده دانه خرما در دهان گذاشته افطار فرمودیم. با ترس و لرز نان فرنگی پاره کرده لقمه کنیم در دهان مبارک بگذاریم، ابتدا نان را چاک داده فراخ کردیم به جهت چپاندن پنیر و خیار در جوفش. مقادیری خمیر استخراج نموده استغفرا... گفتیم. به نیش کشیدیم، هیچ طعم نیکو نداشت،کانه مقوای کاهی طعم داشت. ای بسوزد پدر این فرنگی جماعت که هیچ از برای ممالک محروسه فایده نداشت. اینهم از قوت غالبش. همین چیز‌ها را میل می‌کنند که لاغر و مردنی‌اند و یک تفنگچی و پهلوان قشون به قاعده ندارند. گندم برکت خدا را ببین چگونه نفله می‌کنند. به ضرب چای شیرین هرطور بود افطار کرده حی لایموت را به جهتش شکر کردیم. بعد افطار خشایار را به حضور طلبیده اتمام حجت کردیم من بعد ذلک هیچ عذر نمی‌پذیریم. نان ما یا باید سنگک باشد یا بربری. رعیت بفهمد در سفره افطار نان اجنبی به نیش می‌کشیم فضیحت دست می‌دهد. عارض شد چشم . رجای واثق داریم رعیت در فقره نان و خوراک به چنان یقین برسد که چشم به سفره اجنبی نداشته باشد و از خورجین خود ارتزاق کند. خداوند رحمان ان‌شاءا... چنان کند که آخر و عاقبت ما ختم به خیر شود. زیاده فرمایش نداریم.