مخاطبان تلویزیون را دوست دارم

شما کارتان را با بازی در تئاتر شروع کردید. تئاتر نسبت به دیگر فضاهای هنرپیشگی، دنیایی حرفه‌ای‌تر و به بازیگری نگاهی جدی تر دارد. از تکنیک‌هایی که در تئاتر آموخته‌اید، چقدر در سینما استفاده می‌کنید؟

ـ بازیگری به استعداد و توانایی فرد برمی‌گردد و این دو رکن از ارکان مهم و اصلی این حرفه است. اگر کسی این دو اصل را نداشته باشد و در بهترین دانشکده‌های هنر هم تحصیل کند، نمی‌تواند موفق شود. تمرین و ممارست در مرحله بعدی قرار می‌گیرد و مکمل این دو اصل است، ضمن این که تیزهوشی هم لازمه بازیگری است. برای من فرق نمی‌کند در سینما، تلویزیون یا تئاتر ایفای نقش می‌کنم. مهم این است که نقشم را به بهترین شکل اجرا کنم.

چطور شد برای بازی در فیلم جشن دلتنگی انتخاب شدید؟ فکر کنم تا پیش از این فیلمی با محوریت گسترش فضای مجازی و بحران تنهایی انسان بازی نکرده بودید.

وقتی فیلمنامه این کار را مطالعه کردم به نظرم آمد موضوعی جدید و دغدغه مند دارد و از آنجا که قبلا با علی قائم مقامی (تهیه کننده) هم کار کرده بودم و یکی دو فیلم پوریا آذربایجانی را هم دیده بودم بازی در این فیلم را پذیرفتم. من در این فیلم، نقشی جدی و تقریبا متفاوت از چهره‌ای که عموم مردم از آن سراغ دارند، بازی می‌کنم و تلاش کردم تفاوت نقشم کاملا در راستای قصه باشد. ویژگی این قصه و نقش من، بحران است. شخصیتی که من آن را بازی کردم از ما دور نیست. او آدم نوستالژیکی است و قصه‌های دور و دراز زندگی را دوست دارد و شاید هم بیشتر به واسطه فضای مجازی است که این حس به سراغش آمده است.

تجربه ثابت کرده فیلمنامه‌های خیلی خوبی به خاطر ناتوانی و فکر کارگردانانشان خراب شده! با این که پوریا آذربایجانی کارگردان توانمندی است، اما به هر حال جوان است و ممکن بود نتواند از عهده فیلم آن طور که باید و شاید برآید. از بازی در فیلم یک کارگردان جوان نترسیدید؟

در روزها اخیر به قدری ترس سراغ تک تک ما در این جامعه آمده که دیگر پذیرفتن یا نپذیرفتن یک نقش در یک فیلم جزو ترس‌هایم به حساب نمی‌آید.

در این فیلم شما نقش پدری را بازی می‌کنید که برای دختران و خانواده خود به اصطلاح غیرتی است و دائم به آنها تذکر می‌دهد، اما خود به‌دلیل بی‌توجهی همسر و دخترش دست به خیانت عاطفی می‌زند. نظر شخصی خودتان راجع به این موضوع و تاثیر فضاهای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بر این مسائل چیست؟

این سوال راجع به فیلم نیست. بحث دیگری است!

بسیار خب، چقدر از نقشی که بازی کردید مبتنی بر فیلمنامه بود و چقدر آن را بداهه بازی کردید؟

من هیچ گونه نظر شخصی در فیلم اعمال نکردم. هر آنچه در فیلمنامه بود و پوریا آذربایجانی گفت را دقیقا اجرا کردم. معمولا هم در کارهایی که بازی می‌کنم نظری خارج از نظر کارگردان ارائه نمی‌دهم.

بازی در مدیوم تئاتر را نسبت به تلویزیون و سینما در چه می‌بینید؟

برای من مهم کیفیت فیلمنامه یا نمایشنامه و کارگردان اثر است و مدیوم برایم تفاوتی ندارد. البته مردم من را با تلویزیون می‌شناسند و من هم متقابلا مخاطبان تلویزیون را دوست دارم.

شما معمولا احساسات زیادی برای کاراکترتان به خرج می‌دهید. با این ویژگی بعد از اتمام هر کاری بیرون آمدن از آن کاراکتر شما را اذیت نمی‌کند؟

اتفاقا من اندازه کاراکترم احساسات به خرج می‌دهم. چون زیادی احساسات به خرج دادن هم درست نیست.

درخصوص حضورتان در عرصه طنز، با توجه به این‌که مردم بیشتر شما را در قالب نقش‌های کمدی می‌شناسند، خودتان علاقه‌مند به کار در این ژانر هستید؟

من در بیشتر کارهای تئاتری ام نقش جدی داشتم، اما بازی در نقش‌های طنز تلویزیونی مرا به این سمت برد و الان مردم بیشتر مرا در قالب طنز می‌شناسند. البته کار در حوزه طنز بسیار سخت است.
از سوی دیگر مردم طنز را بیشتر دوست دارند و به من می‌گویند نمی‌خواهد جدی بازی کنی! مردم دوست دارند بخندند و به همین دلیل است که با نقش‌های طنز ارتباط بهتری برقرار می‌کنند، اما من اگر فرصتی برای بازی در یک کار جدی پیدا کنم، مطمئن باشید حتما آن را غنمیت می‌دانم.

آثار سینمایی سال‌های اخیر و وضعیت فعلی سینما را چطور ارزیابی می‌کنید؟

من راجع به سینما، فضای مجازی، تئاتر، دلار، روحانی، برجام، ترامپ و... هیچ نظری ندارم.

خلاصه داستان

زندگی این روزهای ما به دلیل هجوم ارتباطات مجازی فرصت کمی را برای دیدن همدیگر در اختیارمان قرار داده. مردم به جای نگاه کردن به هم، درگیر موبایل هستند و این اتفاقی است که نه تنها مختص به ایران، بلکه تمام دنیاست.

«جشن دلتنگی» فیلمی به کارگردانی پوریا آذربایجانی و تهیه‌کنندگی علی قائم مقامی مضمونی اجتماعی دارد و به آسیب‌های فضای مجازی می‌پردازد. فیلم درباره رابطه واقعی آدم‌ها و گره خوردن آن با فضای مجازی است. در این فیلم بازیگرانی چون محسن کیایی، بهنام تشکر، پانته‌آ پناهی‌ها، بابک حمیدیان، مینا ساداتی و ساغر قناعت بازی می‌کنند.