میانگین پیشرفت طرح‌های پتروشیمی در 10 سال کمتر از 5 درصد!

کلنگ اجرای همه این طرح‌های پتروشیمی در سال 1386 به زمین خورده است؛ طرح‌هایی که همگی تنها با هدف محرومیت زدایی از مناطق مورد نظر به تصویب رسیدند.

محرومیت زدایی و ایجاد اشتغال هدف بزرگی است که باید به عنوان ماموریت اجرای تمام پروژه‌های کشور باشد؛ اما مشکل زمانی ایجاد می‌شود که هدف محرومیت زدایی، تنها دلیل احداث مجموعه‌هایی همچون پتروشیمی‌های ذکر شده می‌شود.

برای تصویب طرح‌هایی همچون احداث مجتمع‌های پتروشیمی، انجام مطالعات اقتصادی و محیط‌زیستی از ابتدایی ترین مراحلی است که باید طی شود؛ اما وجود عوامل غیرکارشناسانه همچون فشارهای سیاسی نمایندگان و مسئولان استانی سبب می‌شود چنین طرح‌هایی از روند طبیعی بررسی خارج شوند. خروج یک طرح از فرایند طبیعی می‌تواند به این معنا باشد که هیچ تضمینی برای تامین سرمایه، اجرایی شدن و سودده بودن آن وجود ندارد؛ همان‌طور که این موضوع در طرح‌های پتروشیمی بروجن، پتروشیمی ممسنی، پتروشیمی دهدشت، پتروشیمی اندیمشک و خط لوله دنا صدق می‌کند و این طرح‌ها بعد از گذشت ده سال بدون هیچ گونه پیشرفتی باقی مانده است.

چرا باید چنین طرح‌هایی متوقف شود؟

تعریف اشتباه این طرح‌ها باعث شده کارشناسان آینده اقتصادی روشنی برای آنها متصور نشوند. بنابراین سرمایه گذران نیز رغبت زیادی برای سرمایه‌گذاری در چنین پروژه‌هایی ندارند.

گره خوردن نام یک شهر با احداث مجتمع پتروشیمی، مانع می‌شود در آن منطقه طرح‌هایی مناسب با ویژگی‌های آن شهر و منطقه اجرا شود؛ حتی اگر در واقعیت آن مجتمع پتروشیمی تنها یک زمین خالی باشد.

این طرح‌ها شاید در ظاهر زمین خالی باشند که سال‌ها بدون کمترین پیشرفتی راکد باقی مانده‌اند؛ اما هر کدام از این طرح‌ها برای خود دفتری در تهران و شهرستان دارند که همه اینها متعاقبا هزینه‌هایی را درپی دارد.

در تمام این سال‌ها عده‌ای توانسته‌اند با وعده غیر عملی، در احداث این طرح‌ها حمایت مردم را جلب کنند؛ اما امروز مردم می‌دانند طرحی که پشتوانه کارشناسی ندارد یا هرگز عملی نخواهد شد یا پایان آن به سود مردم منتهی نمی‌شود. از همین روست که گفته می‌شود هرچه سریع‌تر باید این طرح‌ها به طور رسمی متوقف و تعیین تکلیف شوند.