اهمیت توجه به اختلال جنسی مردان

سازمان بهداشت جهانی بهره‌مندی از شرایط مطلوب رفتار جنسی را به عنوان حق طبیعی و بی‌چون و چرای انسان و بخشی غیرقابل تفکیک و مهم از روند تکامل و نمو انسانی به رسمیت می‌شناسد. ناتوانی جنسی به‌طور معکوس کیفیت زندگی فرد را متأثر ساخته و روابط عاطفی در خانواده را مخدوش کرده و کارایی حرفه‌ای را از نظر اقتصاد کلان تنزل می‌دهد .

اختلال فعالیت جنسی شیوع نسبتا بالایی داشته و با افزایش سن، میزان گستردگی آن افزون‌تر می‌شود تا جایی که در گروه سنی 50 تا 59 سالگی 30درصد مردان را به‌نحوی در دایره شمول خود قرار می‌دهد.

در سطح بین‌المللی این معضل توسط طیف وسیعی از صاحب‌نظران مورد مطالعه قرار گرفته و به عنوان دانشی در حال رشد تلقی می‌شود که دوره درمانی را با بهره‌گیری از روش‌های روان‌درمانی، مصرف داروهای مقوی جنسی و مکمل‌های گیاهی و درمان هورمونی را پشت سر گذاشته است.

امروزه حوزه اختلالات جنسی طی یک فرآیند ساختاری پیشرفته منطبق بر استانداردهای اخلاق پزشکی تغییر هویت داده است و هم اکنون در دوران اوج شکوفایی قرار دارد. این در حالی است که در کل دنیا سهم قابل توجهی از بودجه عمومی سلامت و هزینه سازمان‌های بیمه‌گر را به خود
تخصیص می‌دهد .

با این‌حال، متأسفانه در کشور ما این مقوله مورد غفلت انجمن‌های علمی و دست‌اندرکاران حوزه سلامت و نخبگان علوم اجتماعی قرار گرفته و به‌رغم تائید شدن روش‌های درمانی و مداخله‌ای توسط انجمن‌های علمی در جهان، هنوز در تخصیص بودجه عمومی سلامت به این بیماری و درمان آن اهتمام کافی صورت نگرفته است.

به عبارتی تقریبا همه سازمان‌های بیمه گر از پرداخت هزینه‌های درمان دارویی و جراحی آن طفره می‌روند و به نظر می‌رسد شاخه‌ای فراموش شده در حوزه سلامت جامعه باشد.

نگارنده در این نوشتار توجه دست‌اندرکاران ذی‌ربط از جمله انجمن‌های علمی بخصوص انجمن‌های پزشکی مرتبط را به مسئولیت اخلاقی حرفه‌ای در قبال حقوق بنیادین مخاطبان خود معطوف می‌کند.

همچنین ضروری است که این ارگان‌ها تلاش علمی خود را برای استیفای حقوق قشر کثیر بیماران از طریق وضع و تدوین قوانین در تخصیص بودجه و نیز الزام شرکت‌های بیمه‌گر در پوشش بیمه‌ای مراحل درمان آن معطوف کنند.

براساس مطالعه تطبیقی انجام شده، در بیشترکشورهای جهان اختلال فعالیت جنسی تحت پوشش بیمه‌ بوده و به این منظور وظیفه استراتژیست‌ها در انجمن‌های علمی است که رایزنی با نهادهای تصمیم‌ساز را در حل مشکل، مورد توجه قرار دهند.

دکتر حبیب آریامنش

ارولوژیست